Verliefd op een ongelovige jongen

[MissVis]

Ik heb via mijn werk een jongen leren kennen. Ik heb toen tegen een collega van hem gezegd dat ik hem wel leuk vond maar dat hij al minstens 2 maanden geen spullen meer bij ons kwam brengen. Die collega van hem heeft voor Robert ten Brink gespeeld en via hem heb ik zijn telefoonnummer gekregen en vorige week zaterdag ben ik wat met hem wezen drinken. Ik heb een hele leuke avond gehad. Het klikte ontzettend goed. Ik heb hem op een gegeven moment de vraag gesteld "wat doe je zoal in het weekend." Dus ik vertelde dat ik zondag's altijd naar de kerk ga. Daar had hij helemaal niks mee, zei hij. Ik heb hem gezegd dat dat wel heel belangrijk voor mij was en bij het afscheid heb ik ook gezegd en geprobeerd uit te leggen waarom het waarschijnlijk niet zou werken tussen ons. Maar dat neemt niet weg dat mijn hart gebroken is. Hij was zo leuk. Zo mooi. Hij had zoveel pluspunten. En volgens mij vond hij mij ook wel leuk. Op mijn werk zag ik hem niet meer, dus ik heb hem nooit zomaar eens kunnen vragen wat 'ie in het weekend zoal deed. Was ik er toen al achter gekomen, was ik nooit met hem uitgeweest. Dat was dan nergens goed voor geweest. Maar het liep een beetje anders.

In 2 Kor. 6 staat:
Loop niet in één en hetzelfde span met ongelovigen. Wat is de verwantschap tussen gerechtigheid en wetteloosheid? Wat heeft licht met duisternis te maken? Waarin lijken Christus en Beliar op elkaar? Wat hebben een gelovige en een ongelovige gemeen? Wat heeft de tempel van God met afgoden te maken?

Verliefd zijn op iemand die God niet wil dienen, hoe mooi en hoe geweldig hij ook was, gaat tegen Gods Woord in. Moet ik dan toch maar m'n eigen zin doen? En wat God zegt moedwillig naast me neerleggen? Ik wil hem zo graag bellen en vertellen dat ik het er toch op wil wagen en nog eens met hem uit. Benieuwd en willen weten of het toch niet zou kunnen werken samen. Want we hadden heel veel dingen wél gemeen en dachten over bepaalde dingen hetzelfde. Maar dan net over dat ene ding niet. Over de Belangrijkste Die er in mijn leven is.

Hebben jullie nog adviezen voor mij? Of een bemoediging. Want diep in mijn hart weet ik dat een relatie met hem waarschijnlijk heel veel problemen gaat opleveren... Wat zouden jullie doen in deze situatie?

[Bambi]

Je zult eerst voor jezelf duidelijk moeten krijgen of je zo sterk in je geloofsschoentjes staat, dat je je door hem niet van je geloof af laat brengen.

[MissVis]

Ik denk dat dat wel goed zit. Ik mag een band hebben met God die hij me echt niet zomaar af zou kunnen nemen.

[lekkerbek]

Je geeft volgens mij zelf het antwoord al: dat je over het allerbelangrijkste niet kunt praten. Wat doen alle andere onderwerpen er dan toe als het allerbelangrijkste niet besproken kan worden? Als er een relatie zou ontstaan dan betekent het dat je partner nooit voor je zal bidden. Een vriend is niet alleen iemand die met je praat, lacht en huilt, maar bovenal iemand die met en voor je bidt!
Het advies wat ik je geef is: bidt of de Heere deze gevoelens weg wilt nemen.
Dat kan Hij, ik heb het zelf mogen ervaren!

[StillAwake]

Ik zou het je willen afraden.
Het is een vreselijk zware en risicovolle weg.
Welliswaar kun jij gebruikt worden om je partner tot geloof te brengen (is bij mijzelf wél gebeurd), maar als iemand vantevoren al aangeeft dat hij daar "niks mee heeft" wordt het een lastig verhaal.

Sterkte in elk geval.

[Dippie]

Toevallig zat een bekende van mij in dezelfde situatie. Zij heeft de keuze gemaakt om wél een relatie aan te gaan. Ik wijd er hier niet verder over uit, omdat ik niet meer echt anoniem ben hier, maar als je wat meer wilt weten, mag je wel ene PB sturen. Ik weet natuurlijk niet alles van hun relatie, maar globaal wel wat.

[EenVasteBurcht]

Er is nog een verschil tussen echt helemaal niets met het geloof ebben, en er wel geïnteresseerd in zijn en het respecteren, doch zelf niet te geloven. Ik denk dat je in het laatste geval wel een relatie aan zou kunnen gaan, al is en blijft het lastig.

Probeer nog eens met hem te praten en kijk of er toch nog iets achter zit. Misschien heeft hij wel zoiets van 'ik vind het wel interessant, al ben ik er zelf niet mee opgevoed en geloof ik zelf niet'. Maar een relatie is niet de plek om iemand voor het geloof te winnen. Dan ben je namelijk je partner aan het veranderen. En net zoals een sloddervos nooit net en opgeruimd wordt, is het niet bevorderlijk voor een relatie om daarbinnen te gaan evangeliseren.

[Jvslooten]

Je geeft volgens mij zelf het antwoord al: dat je over het allerbelangrijkste niet kunt praten. Wat doen alle andere onderwerpen er dan toe als het allerbelangrijkste niet besproken kan worden? Als er een relatie zou ontstaan dan betekent het dat je partner nooit voor je zal bidden. Een vriend is niet alleen iemand die met je praat, lacht en huilt, maar bovenal iemand die met en voor je bidt!
Het advies wat ik je geef is: bidt of de Heere deze gevoelens weg wilt nemen.
Dat kan Hij, ik heb het zelf mogen ervaren!

Helemaal mee eens. Ik heb het zelf niet anders ervaren.

[Boerin]

Maar een relatie is niet de plek om iemand voor het geloof te winnen. Dan ben je namelijk je partner aan het veranderen.

Inderdaad, dat kan niet en is egoïstisch en je wilt het alleen maar omdat je zelf zonodig die partner wilt. Ik las eens de andere kant van het verhaal laatst, een agnostische jongen die niet negatief tegenover het geloof stond en z'n vriendin respecteerde, maar ze had al gezegd dat dit de relatie weleens op kon gaan breken, want hij moest zich wel bekeren natuurlijk. M'n ouders hebben het wel gezellig samen, maar eerst heeft m'n moeder jaren niks meer met het geloof gedaan, het heeft enorm veel strijd gegeven vroeger en ze is erg geduldig. Hij is bijna 80 en nog steeds niet bekeerd. Ze weet zeker dat het nog gaat gebeuren, ik ook, maar ja, ongeduldig moet je niet wezen en er is de kans dat iemand er niet voor kiest en weggaat, dat weet je niet.

[StillAwake]

Er is nog een verschil tussen echt helemaal niets met het geloof ebben, en er wel geïnteresseerd in zijn en het respecteren, doch zelf niet te geloven. Ik denk dat je in het laatste geval wel een relatie aan zou kunnen gaan, al is en blijft het lastig.

Probeer nog eens met hem te praten en kijk of er toch nog iets achter zit. Misschien heeft hij wel zoiets van 'ik vind het wel interessant, al ben ik er zelf niet mee opgevoed en geloof ik zelf niet'. Maar een relatie is niet de plek om iemand voor het geloof te winnen. Dan ben je namelijk je partner aan het veranderen. En net zoals een sloddervos nooit net en opgeruimd wordt, is het niet bevorderlijk voor een relatie om daarbinnen te gaan evangeliseren.

Ik heb altijd negatief tegenover dit soort zaken gestaan. Toen ik mijn latere vrouw leerde kennen stond ik er onverschillig, maar niet meer negatief tegenover.
Doordat zij me toonde hoeveel het geloof haar waard was is het mij dat ook geworden.
Een zware weg, die ik niet zou willen aanraden, maar het KAN wel!

[schelpje3]

Er is nog een verschil tussen echt helemaal niets met het geloof ebben, en er wel geïnteresseerd in zijn en het respecteren, doch zelf niet te geloven. Ik denk dat je in het laatste geval wel een relatie aan zou kunnen gaan, al is en blijft het lastig.

Probeer nog eens met hem te praten en kijk of er toch nog iets achter zit. Misschien heeft hij wel zoiets van 'ik vind het wel interessant, al ben ik er zelf niet mee opgevoed en geloof ik zelf niet'. Maar een relatie is niet de plek om iemand voor het geloof te winnen. Dan ben je namelijk je partner aan het veranderen. En net zoals een sloddervos nooit net en opgeruimd wordt, is het niet bevorderlijk voor een relatie om daarbinnen te gaan evangeliseren.

Mijn man en ik zijn verliefd op elkaar geworden en komen uit 2 totaal verschillende gezinnen.
Ik refomeisje, hij jongen uit puur heidens gezin.
Hij ging geheel vrijwillig met mij mee naar de kerk en bleef gaan en heeft zich laten dopen.
Mijn ouders waren best wel sceptisch eerst, omdat zij dit in de familie al heel vaak fout hadden zien gaan.
Als mijn (aanstaande) man er uiteindelijk voor gekozen had om niet meer naar de kerk te gaan, omdat het hem niet langer aansprak, had ik het uitgemaakt.

Zolang er voorspoed is en geen kinderen zijn, is het nog wel te doen misschien. Maar kinderen in een verwarrende situatie op laten groeien? Alleen, als moeder bij het doopvont staan?
En komen er geen kinderen, man blijft op zondagmorgen in bed, vrouw naar de kerk?
Dan wordt het een huwelijk van vrijheid-blijheid, en dat is niet de bedoeling die God er aan gegeven heeft.

[Boerin]

Ik heb altijd negatief tegenover dit soort zaken gestaan. Toen ik mijn latere vrouw leerde kennen stond ik er onverschillig, maar niet meer negatief tegenover.
Doordat zij me toonde hoeveel het geloof haar waard was is het mij dat ook geworden.
Een zware weg, die ik niet zou willen aanraden, maar het KAN wel!

Dat is wel geweldig. Mijn ex had het zondaarsgebed opgezegd voor we trouwden, maar dat was geloof ik meer omdat ik 'm anders niet wilde. Toen we getrouwd waren werd ie enorm negatief erover. Hij ergerde zich rot aan m'n lofprijsmuziek en alles eigenlijk wat met geloof te maken had. Ik kwam 'm laatst nog tegen en toen zei ie dat ie er helemaal klaar mee was met dat geloof. Het kan ook niet werken.

[StillAwake]

Dat is wel geweldig. Mijn ex had het zondaarsgebed opgezegd voor we trouwden, maar dat was geloof ik meer omdat ik 'm anders niet wilde. Toen we getrouwd waren werd ie enorm negatief erover. Hij ergerde zich rot aan m'n lofprijsmuziek en alles eigenlijk wat met geloof te maken had. Ik kwam 'm laatst nog tegen en toen zei ie dat ie er helemaal klaar mee was met dat geloof. Het kan ook niet werken.

Mijn vrouw moet "Opwekking" of "Sela" ook maar niet al te vaak in mijn aanwezigheid draaien, want daar word ik geheel gek van...
Helaas zitten we qua muzikale smaak niet echt op één lijn, waardoor we thuis nooit muziek aanhebben, omdat de ander daar niet tegen kan...

[schelpje3]

Helaas zitten we qua muzikale smaak niet echt op één lijn, waardoor we thuis nooit muziek aanhebben, omdat de ander daar niet tegen kan...

Wij ook niet. Toch hebben wij een goede middenweg gevonden.

[Boerin]

Mijn vrouw moet "Opwekking" of "Sela" ook maar niet al te vaak in mijn aanwezigheid draaien, want daar word ik geheel gek van...

Nou ja smaken verschillen, gelukkig hebben ze tegenwoordig koptelefoons. M'n zus kan prachtig mooi pianospelen, maar dat moet altijd verplicht met een koptelefoon die op de piano aangesloten is.