vragenrubriek schreef:Ik (meisje) val op vrouwen en heb een vriendin, daarom wil mijn vader me het huis uit zetten. Is dat terecht? Ik ben het er namelijk niet mee eens!
Er zijn twee antwoorden mogelijk op deze vraag; een juridisch antwoord en een moreel antwoord.
Eerst het juridische antwoord: Ja dat mag, mits je vader voldoet aan de onderhoudsplicht op het moment dat je jonger bent dan 21. Meer daarover kan je
hier lezen.
Als tweede het morele antwoord: Je ouders zijn je natuurlijke gezagdragers. Ze proberen in een bepaald normen en waardepatroon op te voeden. Daarnaast heb je het recht op het ontwikkelen van een eigen identiteit. Soms botst het tussen die twee. In de meest ideale situatie kom je er dan samen uit door een gulden middenweg te zoeken of door duidelijke afspraken te maken over de situatie. Er zijn situaties denkbaar waarop een 'agree to disagree' het hoogst haalbare is.
Het is duidelijk dat jouw eigen morele kader botst met dat van je ouder(s). Wat voor mij essentieel is, is de timing en de intentie van deze maatregel. Wordt die maatregel gebruikt om jou te laten buigen of barsten, om je onder druk te zetten om een onderdeel van je eigen identiteit op te geven? Of wordt deze maatregel gebruikt als oplossing voor een eindeloze weg van impasse en conflictsituaties?
In het eerste geval is deze maatregel buitengewoon ineffectief. Het enige wat jou vader bereikt is dat je jezelf nog meer afzet tegen zijn wil, en dat de verhoudingen tussen zijn morele kader en jouw morele kader extreem op scherp komen te staan. Hij hoopt dat jouw angst voor het verliezen van je ouders sterker zal zijn dan de liefde voor je partner en de kracht van jouw lesbische liefde. In de praktijk is dat zelden het geval. Het is te vergelijken met de situatie waarin een man moet kiezen tussen zijn vrouw en een moeder die de relatie niet ziet zitten en alles in het werk stelt om die relatie te dwarsbomen; buitengewoon pijnlijk en er verlaat uiteindelijk minimaal één iemand gewond het strijdtoneel. Het is dan een teken van onmacht; geen andere uitweg meer zien en wanhopig grijpen naar het zwaarste dreigmiddel wat je kunt bedenken.
In het tweede geval, het geval van de oplossing voor conflictsituaties en het opheffen van een impasse, kan het juist heel erg helend zijn om wat meer afstand van elkaar te nemen. Tijd en afstand zijn vaker ingrediënten geweest die het toenaderen succesvoller maken. Door de druk van de ketel te halen is er tijd en ruimte voor reflectie. Die tijd en ruimte is er niet op het moment dat iedereen onder hoogspanning staat. Als je ook maar enigszins in staat bent zelfstandig te zijn, en je hebt alle toenaderingspogingen geprobeerd, dan is het ouderlijk huis verlaten zo gek nog niet. Uit je vraagstelling begrijp ik dat je die optie zeer ongewenst vindt. Waar ligt dat aan? Ligt dat aan het feit dat het voelt als machtsmisbruik? Ligt dat aan het feit dat je het gevoel hebt dat jouw vader niet wil luisteren naar hoe jij de dingen voelt en ervaart? Dat hij geen oog heeft voor de argumentatie die jij naar voren brengt? Was het ook zo onaanvaardbaar geweest als je het gevoel had dat alle andere mogelijkheden verkend waren?
Ik woon inmiddels al een poos op mijzelf, en ik kan mij gewoon niet voorstellen dat een homo of lesbo, een thuis met strijd verkiest boven de vrijheid van een eigen plek. Ik kan me dat alleen voorstellen wanneer er te vroeg met die maatregel wordt gezwaaid. Ik kan me dat alleen voorstellen als jij schreeuwt; nee pa! ik hou zoveel van jullie, dat kán en mag nu nog niet de oplossing zijn, er is nog een lange en andere weg te gaan voordat we daar uitkomen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de toegang ontzeggen/ontsluiten tot het ouderlijk huis een piketpaaltje is geworden; niemand wil eigenlijk dat het de uitkomst van de vete is, niemand wil accepteren dat dit het einde van de reis is, maar iedereen stuurt er onvermijdelijk op aan, de focus ligt daar, in het gesprek over toegang tot het ouderlijk huis... terwijl het gesprek eigenlijk over de kern zou moeten gaan; hoe accepteren we de het verschil in onze morele kaders zonder dat er teveel scherven aan te pas komen. Volgens mij loont het om eerst ruimte te proberen te maken voor kwetsbaarheid, het op tafel krijgen dat het moeilijk is om het daar over te hebben, over onmacht en het even niet meer weten. Als dat onmogelijk is, probeer dan de afstand en tijd te zien als instrumenten om dat later, zonder snelkookpan-situaties, wel te bewerkstelligen.
Veel succes...
