gravo schreef:Eén van de argumenten vóór een verbondsleer is de idee dat God Zich in de Bijbel ook steeds verbindt met een volk, een gemeenschap, een kring van discipelen, een gemeente.
Kennelijk is er behalve de strikt individuele relatie van mens en God ook zoiets als een verbinding met God en Zijn volk. Wanneer de Kerk belijdt dat zij gelooft in één Heilige Algemene Christelijke Kerk, dan wordt dat ook vaak opgevat als een gezin of een familie. Wij zijn broeders en zusters, God is onze Vader, de Kerk onze Moeder.
De discussie over de noodzaak van een verbondsleer kan natuurlijk op tal van onderdelen gevoerd worden, maar dit is in ieder geval één argument om de verbondsleer te begrijpen. Net zoals de Nieuw Testamentische gemeente vaak rond een huishouden werd georganiseerd, waarin niet alleen de (Gr.) oikodespotos, of (Lat.) paterfamilias, de vader en eigenaar betrokken raakte bij het christelijke geloof, maar ook zijn hele huis (vrouw, kinderen en slaven), zo kan ook de doop van kleine kinderen worden verstaan als een teken en zegel dat God Zich niet alleen wil verbinden aan één individuele mens, maar die verbinding ook wil uitbreiden naar iedereen die in een relatie aan die mens verbonden is. In de één wordt de ander gezegend. De man kan de vrouw heiligen, de vader de kinderen. Alles wat het heil van God aangaat (wedergeboorte, afwassing van zonden, reiniging en opstanding tot een nieuw leven) wordt in de doop gesymboliseerd. Door de kinderen hierin te betrekken wordt geloofd en gezegd dat het heil hen gegund wordt en dat het voor hen onder handbereik is gekomen. Gods genade is overvloeiend en ruim. Het houdt niet op bij de grens van één enkel individu. Er blijft altijd een zegen over voor mensen die in de onmiddellijke nabijheid van dat heil leven. 'Op de erve van het verbond', wordt ook wel gezegd. Zo kon Jacob zijn kinderen zegenen, zo kunnen alle volken in Israël gezegend worden en zo doet God barmhartigheid aan duizenden dergenen, die Hem liefhebben, en Zijn geboden onderhouden.
Het staat wat tegenover het zeer moderne individualistische idee van de enkele, autonome mens, die zich wil losrukken uit oude verbanden en gemeenschappen. En de verbondsgedachte is daarom misschien moeilijk te begrijpen voor christenen die door dit individualisme beïnvloed zijn (vooral protestantse en evangelische christenen zijn dat) en de oude religieuze gemeenschappelijkheid niet meer hebben gekend, maar daar heeft het toch wel mee te maken.
Mensen kunnen eigenlijk niet los en individueel bestaan. Een mens is geschapen voor de relatie met God en de naaste.. Het zou onbijbels zijn om het heil strikt individueel in te perken. Dat is eigenlijk wat de verbondsgedachte uitdrukt, mijns inziens.
Je hebt altijd een natuurlijke vader en moeder nodig om als mens van vlees en bloed te kunnen bestaan.
Zo moet er voor het geestelijke bestaan ook een geestelijke Vader (God) en moeder (Kerk) zijn.
gravo
Evangelischen leren helemaal niet dat een gelovige op zichzelf bestaat, tenminste niet de gemeente(s) waar ik kom.
Het enigste wat individueel is, dat is het geloof zelf. Dat leren ze bij mijn gereformeerde schoonzus in de kerk ook hoor!
Je kan nu eenmaal niet voor een ander geloven en geloof kan je ook niet erven.
Paulus leert dat wij staan door geloof: Door ongeloof zijn zij afgerukt en u staat door het geloof. (dus niet door geboorte en door het geloof van een ander)
En we doen geen aannames dat wij heidenen ineens bij de verbonden horen, plus dat we geen hutspotje van de verschilende verbonden maken.
Ook verbinden wij de doop niet aan een verbond.
Maar het Jeruzalem dat boven is, is vrij, en dat is de moeder van ons allen.
De kerk is m'n moeder niet
Alle spreken over Boven komt van beneden, ook het spreken dat beweert van Boven te komen. (Kuitert)
