Berichtdoor gravo » 15 dec 2013 11:51
Duivel en hel horen bij de kerkelijke woordenschat. De termen zijn nog altijd heel effectief. Maar zelf denk ik dat het symbolische uitdrukkingen zijn van respectievelijk personen en plaatsen die voor ons mensen gruwelijk en afschrikwekkend zijn.
Mensen hebben veel meer te lijden van het kwaad dat zich in bestaande mensen voordoet. Hoe onnoemlijk veel lijden en pijn hebben mensen elkaar al aan gedaan. Dat zijn de echte duivels.Meer dan de een of andere onzichtbare duivel. Verhalen over een vermeende onzichtbare bestaande duivel hoor ik maar af en toe en ze geven vaak aanleiding om ze met een behoorlijke korrel zout te nemen.
Dat geldt ook voor 'hel'. De verschrikkelijke oorden die er zijn (geweest) waarin mensen op onmenselijke wijze aan hun einde komen, dat is reëel bestaand. Dat zijn plaatsen van het kwaad. Dat is de eigenlijk hel. Die verbeelde hel uit het kerkelijk spraakgebruik, daar hebben we ook geen foto van.
De kerkelijke termen zijn religieuze verbeeldingen en afleidingen van het kwaad dat zich in alle tijden en plaatsen voordoet. Ze krijgen een metafysische (dat wil zeggen: ongrijpbare en altijd aanwezige) invulling. Terecht, denk ik. Want het kwaad is iets dat de mens altijd begeleidt. Dat moet benoemd worden.
Daarom hebben het benoemen van 'duivel' en 'hel' in het christendom eerder een geruststellende functie. "We weten waar het vandaan komt". Zeker omdat er ook geloofd wordt dat duivel en hel in Christus definitief overwonnen zijn.
Dat is me trouwens nogal en uitspraak, want het kwaad is nog niet uitgeroeid!
Dat kun je dus alleen door geloof volhouden, zo'n statement. Maar dat geldt voor alle metafysische uitspraken.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)