komen baby's die sterven in de hemel?

[1a2b3c]

De interpretatie dat ALLEEN jonggestorvenen van gelovigen behouden kunnen worden komt niet voor in de D.L

Ja hoor, dat klopt. Maar je snapt hoop ik wel dat ik het over de interpretatie had dat kinderen van gelovige ouders behouden zijn. Verder mooi dat ze de mogelijkheid voor kinderen van ongelovige ouders niet uitsluiten.

Kennis zegt mij niet zo heel veel, we kunnen verloren gaan met een hoofd vol "wijsheid".
Als dit niet toegepast is in ons hart. Je kunt beter toetsen of de Heere van ons afweet.

Dat is natuurlijk weer een heel ander onderwerp.

Ook een baby is in het ongeloof van Adam begrepen en ook een baby is onder de vloek in Adam onderworpen: de aarde is omwille van u vervloekt. (Genesis 3:17). En ja, ik wèèt dat God bij machte is om iedere baby te behouden; misschien doet Hij dat ook wel. Wat we alleen even duidelijk moeten houden is dat God vanuit de mens geen enkele reden heeft om ook maar èèn baby te behouden, en dat indien God een baby (of misschien wel alle baby's) behoud, dit niet op basis is van 'het niet in ongeloof kunnen afwijzen' maar op basis van de genade door het offer van het Lam alleen.

Dat iedereen behouden wordt op basis van genade door Jezus heb ik nergens bestreden, dat is een feit!

Wat wij verder vinden en denken is niet heel erg relevant.. Het gaat om wat de bijbel zelf zegt, en dat is gewoon heel weinig.

De Bijbel zegt heel veel! En ik geloof dat het God helemaal niet onverschillig laat wat wij denken en geloven.
Ik denk ook dat we beter niet zo dogmatisch moeten denken, maar veel meer vanuit Gods karakter.
En dan moeten we de Bijbel goed lezen, en naar het leven van Jezus kijken want 'wie Mij gezien heeft, die heeft de Vader gezien'.

[Jvslooten]

Dat iedereen behouden wordt op basis van genade door Jezus heb ik nergens bestreden, dat is een feit!

Je leek even te suggereren dat baby's behouden worden op grond van hun 'gebrek aan ongeloof'.. maar dat heb ik dan verkeerd begrepen, excuses!

De Bijbel zegt heel veel! En ik geloof dat het God helemaal niet onverschillig laat wat wij denken en geloven.

Je hebt helemaal gelijk.. Ik drukte me niet zo handig uit.

[JeeWee]

Hebben jullie nooit gehoord dat mensen die sterven, niet met hun sterfelijke lichaam, maar met hun ziel naar de Hemel gaan?

Ook het lichaam wordt opgewekt en zal volmaakt in de hemel zijn...
Maar zelfs als je gelijk zou hebben, dan blijven het kinderzielen en zielen van embryo's.
Ik ben bang dat de vraag weer zo gaan kneden totdat hij bij de gewenste oplossing past...

[coby]

Ook het lichaam wordt opgewekt en zal volmaakt in de hemel zijn...
Maar zelfs als je gelijk zou hebben, dan blijven het kinderzielen en zielen van embryo's.
Ik ben bang dat de vraag weer zo gaan kneden totdat hij bij de gewenste oplossing past...

Die embyo's, baby's en kinderen groeien gewoon op in de hemel. Er zijn weeskinderen uit Adullam opgenomen geweest in de hemel die dat zagen. De leiders van het weeshuis hoopten dat er geen kind stierf, dan werden de anderen misschien jaloers. Ze kwamen hun overleden vriendjes daar tegen, die ze rondleidden.

[Marnix]

De interpretatie dat ALLEEN jonggestorvenen van gelovigen behouden kunnen worden komt niet voor in de D.L

Dat ligt er aan hoe je het leest. De DL zegt:

Over de wil van God kunnen wij ons alleen uitspreken op grond van zijn eigen Woord. Dit verzekert ons ervan, dat de kinderen van de gelovigen heilig zijn, niet van nature, maar uit kracht van het genadeverbond, waartoe zij met hun ouders behoren. Daarom moeten godvrezende ouders niet twijfelen aan de uitverkiezing en het behoud van hun kinderen, die God zeer jong uit dit leven wegneemt.

Daar staat inderdaad niet dat jonggestorven kinderen van ongelovigen niet gered worden. Er staat dat jonggestorven kinderen van gelovigen wel behouden worden. Er staat alleen ook bij waarom: niet van nature maar door het genadeverbond waartoe ze met hun ouders gehoren. Er staat ook dat godvrezende ouders daarom niet hoeven te twijfelen aan het behoud van hen. Kinderen van gelovigen zijn geheiligd door Gods verbond, Godvrezende ouders hoeven niet te twijfelen. Dus wie Hem niet vreest, daarover is dan blijkbaar wel twijfel. Ik denk dat we het erbij moeten laten dat we dat niet weten en dat we er geen uitspraak over hoeven te doen, gelukkig niet. Dar mogen we aan Hem overlaten.

[gravo]

In de verwoording van ons geloof geven wij uitdrukking aan al de hoop en al het verlangen dat in ons hart is gelegd.
Een geloofsuitspraak vertelt anderen en onszelf waarin we troost vinden, wat ons hoop zou kunnen bieden en waar we vurig naar verlangen. Dit spreken wordt theologie genoemd. Theologie is ons (en andermans) spreken over God.

Welnu, dan is het vanzelfsprekend dat we ons niets anders kunnen wensen dan dat pasgeboren kinderen als ze onverhoopt sterven bij God, in de hemel zullen worden opgenomen. Onze geloofsuitspraak komt dus voort uit ons diepste verlangen. Wat zouden we anders hopen? Vervolgens wordt deze sterk geloofde waarheid natuurlijk voorzien van rechtvaardigingen uit alle onverdachte bronnen die ons ter beschikking staan: de Bijbel, de traditie, geschriften van kerkvaders, uitspraken van geliefde voorgangers, bevestigingen uit eigen kleine kring (m'n moeder denkt er net zo over) enzovoorts.

Samengevat: onze theologische geloofsuitspraken worden door ons zelf, gelovigen, verwoord. Onze diepste intuïtie, ons diepste verlangen, onze sterkte hoop en dat wat ons het diepste raakt en troost, dat spreken we uit als de waarheid over God.
Vervolgens bedden we dat in in alles wat mensen voor ons ook al op deze manier hebben geloof, verlangd, gezegd en opgeschreven. Zo ontstaat de aansluiting bij de eeuwenlange kerk- en geloofsgeschiedenis, de traditie.
Het belangrijkste komt dan nog: De Bijbel. Die moet ook een uitleg krijgen waarmee het geloof dat we net verwoord hebben ook wordt ondersteund. En zo ontstaat er een interpretatie van de Bijbel die ons geloof draagt.

Zo werkt theologie.

Want dat kleine baby's na hun overlijden direct naar de hemel gaa, kunnen we noiit zo één op één in de Bijbel terugvinden. Maar toch, omdat onze godzalige voorvaderen niet kónden geloven dat zulke jonge kinderen van gelovige ouders naar de hel zouden gaan, hebben ze dit wel naar hun eigen inzicht zo verwoord en hebben daarna allerlei interpretaties van de Bijbel gegeven, waarin dat te lezen zou zijn.

Hulde aan deze theologen van de barmhartigheid. En geef ze eens ongelijk!

Tegenwoordig doen we dat nog steeds, trouwens. Mooie voorbeelden op dit forum: vrouwen in het anbt en homoseksualiteit. Eerst doen we daar een nieuwe geloofsuitspraak over (vanuit een diep gekoesterde wens), daarna vinden we daar een rechtvaardiging voor in Bijbel en traditie.

gravo

PS.

In tegenstelling tot wat tegenwoordig (met die vermaledijde letterlijke Bijbellezing) wel wordt gedacht is het niet zo dat wij de Bijbel kunnen en moeten ondersteunen, maar dat de Bijbel ons wil en kan ondersteunen.
Dat doet de Bijbel door voor elke tijd met grote relevantie gelezen en begrepen te kunnen worden.
Gods Woord, in de vorm van de door mensen geschreven Bijbel, is even aanraakbaar, toegankelijk, dienstvaardig, gul en vergevingsgezind als Gods Woord in de mens Jezus Christus.
In beiden ontvangen we Gods liefde en toewending naar ons. Geen veroordeling, geen geweld, maar liefde, vergeving en verzoening. De Bijbel is ons gezonden om ons te helpen en te redden, evenals Jezus Christus.
En dat we zo verlangen naar troost en hoop, dat is het werk van de Geest van God. Als we onze hoop in een geloofsuitspraak verwoorden, dan mogen we weten dat de Geest Gods ons daartoe heeft gedreven.

[maaarten]

@gravo, ik vind het wel ironisch dat je 'tegenwoordig' koppelt aan 'die vermaledijde letterlijke Bijbeluitleg', terwijl je de post daarboven doordrenkt is van denkbeelden die daadwerkelijk pas 'tegenwoordig nog wel eens gedacht worden'. Hoewel de passie waarmee je je verzet tegen de orthodoxe visie op theologiebeoefening en Bijbeluitleg meer doet denken aan denkbeelden die een eeuw geleden in de mode waren.

Verder ben ik het wel met je eens dat in de Bijbel niets duidelijks staat over of gestorven kinderen in de Hemel komen of niet. Wat mij betreft zijn stellige uitspraken daarover nogal speculatief en heeft God simpelweg niet aan ons geopenbaard wat er precies met gestorven kinderen, al dan niet van gelovige ouders, gebeurt. Wel weten we dat God goed en genadig is, en dat Zijn oordelen rechtvaardig zijn. We kunnen troost vinden in de zekerheid dat wat God ook bepaalt met betrekking tot de eeuwigheid voor wie dan ook, dat Hij goed en rechtvaardig zal handelen.

[janpep]

Zo werkt theologie.

Ik denk dat je beschrijft wat heel veel gebeurt. MIsschien op de theologische universiteiten ook meer de benadering is. (dat weet ik onvoldoende). Maar of dat nu de bedoeling van Gods Woord is??
Laten we Gods Woord gezag hebben over ons leven? Of buigen we het naar onze wensen en ons denken en zetten we Gods Woord daarmee naar onze hand? Ik beweer niet dat ik er 100% in slaag, maar ik doe toch mijn best om mijn denken te kleuren vanuit wat de Bijbel zegt. Ik denk dat we er juist voor moeten waken om hetgeen de Bijbel zegt te kleuren vanuit eigen denken. Daarom ook niet zomaar achter een andere denkwijze aanhobbelen, maar steeds weer terug naar het Woord van God. Ik zie het anders als een gevaar dat iedereen de Bijbel laat buikspreken. Uiteindelijk leidt het tot "één grote pot nat" waarin iedereen iets vindt en eruit neemt wat hem/haar goeddunkt.

Wat het onderwerp betreft, moeten naar mijn gevoel oppassen om tot op chemisch niveau af te dalen en vervolgens op grond daarvan menen te mogen afleiden hoe de Here God zal (dienen te) handelen.
Wanneer menen WIJ dat het leven dat ontstaat "behoudenswaardig" is? De Bijbel zegt dat de ziel in het bloed is. Is er voor die tijd dan nog geen leven?
Wanneer het artikel (17) van de Dordtse leerregels hier dan uitspreekt dat het niet nodig is te twijfelen aan de uitverkiezing en het behoud van kinderen, die God zeer jong uit dit leven wegneemt, rijst natuurlijk wel de vraag
waarop men dat dan baseert. Men geeft er geen leeftijdsgrens bij. Vanaf welke leeftijd ouders zich dan wel meer zorgen zouden moeten gaan maken? Dat blijft onbesproken.
Of stellen we misschien de verkeerde vragen? En komen die vragen misschien juist vooral voort uit een heel leerstellig denken? Accepteren we ook dat niet op elke vraag het precieze antwoord te geven is? Is geloven niet juist ook gehoorzamen en juist in dit verband: vertrouwen?

Het is niet mijn bedoeling om een last te leggen bij ouders die dit is overkomen en wellicht met de vragen hieromtrent worstelen. Maar dan kom ik op het volgende: Godvrezende ouders kennen de Here God als hun trouwe Vader in de hemel. Zij vertrouwen Gods liefdevolle barmhartigheid voor honderd procent. Zij hebben niet de geringste twijfel over Zijn rechtvaardig oordeel. Zelfs niet wanneer hun een dergelijk groot verdriet overkomt.

We zingen niet zomaar wat!
Ik weet, aan wie ik mij vertrouwe,
al wisselen ook dag en nacht.
Ik ken de rots waarop ik bouwe:
Hij feilt niet, die uw heil verwacht.
https://www.youtube.com/watch?v=lh_8dvugm2Y

Ik denk dan ook dat we het met een gerust hart bij Hem kunnen, mogen en moeten laten.

[gravo]

@gravo, ik vind het wel ironisch dat je 'tegenwoordig' koppelt aan 'die vermaledijde letterlijke Bijbeluitleg', terwijl je de post daarboven doordrenkt is van denkbeelden die daadwerkelijk pas 'tegenwoordig nog wel eens gedacht worden'. Hoewel de passie waarmee je je verzet tegen de orthodoxe visie op theologiebeoefening en Bijbeluitleg meer doet denken aan denkbeelden die een eeuw geleden in de mode waren.

Verder ben ik het wel met je eens dat in de Bijbel niets duidelijks staat over of gestorven kinderen in de Hemel komen of niet. Wat mij betreft zijn stellige uitspraken daarover nogal speculatief en heeft God simpelweg niet aan ons geopenbaard wat er precies met gestorven kinderen, al dan niet van gelovige ouders, gebeurt. Wel weten we dat God goed en genadig is, en dat Zijn oordelen rechtvaardig zijn. We kunnen troost vinden in de zekerheid dat wat God ook bepaalt met betrekking tot de eeuwigheid voor wie dan ook, dat Hij goed en rechtvaardig zal handelen.

Ter verduidelijking: ik zie het chronologisch net even iets anders. Het gaat ook om de definitie van het woord "orthodox".

Ik heb grote bewondering voor de klassieke belijdenis van de Kerk. Over de drieëenheid kan je in de Bijbel ook niet één op één vinden wat op de latere concilies uiteindelijk is verwoord. Ook daar heeft men een formulering gevonden die na veel nadenken over de diepste gronden van het menselijk bestaan tot stand is gekomen. Vervolgens vindt men die drieslag weer overal in de Bijbel terug. Die wisselwerking vind ik erg belangrijk. de Bijbel is geen dictaat, maar ondersteunt ons in onze eigen kerkelijke en persoonlijke verwoordingen van het geloof. Voor mij is dat ook de ware definitie van orthodoxie, het spreken over God vanuit het geheimenis, het mysterium fidei.

Wat tegenwoordig gebeurt is dat tegenover de moderne ontwikkeling in filosofie en samenleving er een vrij reactionaire orthodoxie is ontstaan met Fundamentals, waartoe ook een letterlijke Bijbellezing behoort, die langzamerhand verschrikkelijk aan het ontsporen is. Lees het topic UNIVERSUM en je weet wat ik bedoel. Gelukkig is dit niet overal gangbaar, maar de tendens is dat de Bijbel, evenals opvattingen over de Koran, een aardse kopie is van een hemels origineel. Alleen een uiterste letterlijkheid zou recht doen aan de Bijbel. Maar dat is faliekant tegen de orthodoxe inspiratieleer. De Kerk, de theologie, geloofsopvattingen moeten kunnen meebuigen met tijd en plaats, anders knapt het. Die flexibiliteit vinden we in de erkenning dat mensen zoals ik en jij hun geloofsgoed hebben verwoord, met alle diversiteit in toon, stijl (maar ook in inhoud) die daar bij hoort. dat geeft ruimte tot interpretatie en veelvoudige exegese, zoals de joodse Bijbeluitleg overigens ook altijd in elkaar heeft gezeten: er zijn vele uitleggingen mogelijk, je kan en mag associeren, verbinden enz.

Chronologisch is de neo-orthodoxie (die definitie maakt het misschien wat makkelijker) een latere beperking van die vrijheid en flexibiliteit. Er ontstaat een harde en verkrampte omgang met de Bijbel, die de illusie heeft dat Abraham het boek Romeinen helemaal zou begrijpen en zelf zo zou hebben kunnen opschrijven. De Bijbel als een massief en altijd hetzelfde zeggend heiligdom. Onvertaalbaar ook, want al die discussies over vertalingen komen hier ook vandaan.

Wanneer ik tegen dit misverstand ageer, gaat het er mij niet om per se de nieuwste moderne wetenschappelijke opvattingen te promoten, maar het gaat mij erom te waarschuwen dat zo'n Bijbelopvatting uiteindelijk de dood in de pot is, het einde van de Bijbeluitleg (er lijkt altijd maar één Bijbeluitleg mogelijk) en dus het begin van het einde van het christendom in onze cultuur. Uitgehold van binnenuit, door een neo-orthodoxe Bijbelopvatting (die in feite ook heel modern is, omdat zij zich op een wetenschappelijk gehalte baseert: de Bijbel is met een wetenschappelijke methode aantoonbaar waar, quod non.

Met 'tegenwoordig' bedoel ik ook de laatste Refoweb struggles met dit fenomeen. Ik vind het ronduit beschamend hoe ik sommige mensen zich zie vergalopperen. Nogmaals, een vermaledijde ontwikkeling.

gravo

[maaarten]

Als je zelf gaat definiëren wat orthodox is, dan is het natuurlijk makkelijk om orthodox te zijn. Gravo, je blijft graag dezelfde termen gebruiken, die de Kerk door de eeuwen heen gebruikt heeft, maar je geeft er telkens je eigen invulling aan. Zo werkt het natuurlijk niet! Je betuigt braaf je respect voor de klassieke christelijke geloofsopvattingen, maar plakt er vervolgens een anachronistische existentialistische basis onder, in de vorm van 'die na veel nadenken over de diepste gronden van het menselijk bestaan tot stand is gekomen'. Deze manier van theologie bedrijven valt echt niet orthodox te noemen, tenzij we jouw eigen onorthodoxe definitie van orthodoxie gebruiken.

Verder, hoewel ik met je eens ben dat de inspiratieleer van het christendom geheel anders is dan die bij de islam en hoewel ik zelfs met je eens ben dat sommige erg conservatieve christenen dat niet door lijken te hebben, begint het christelijke denken over het geloof mijns inziens bij de openbaring. Paulus, om maar eens een voorbeeld te noemen, paste perfect in zijn cultuur, totdat de Heere Jezus Zich aan Paulus openbaarde. Toen lag hij zowel met de joodse als met de heidense cultuur overhoop. Maar jij begint bij de mens zelf, en zijn eigen religieuze existentie, en dan kan die mens daarna eens gaan spelen met die openbaring.

Verder is het natuurlijk geschiedvervalsing om te doen alsof de 'letterlijke Bijbeluitleg' pas bij het moderne fundamentalisme is begonnen, hoewel ik het absoluut met je eens ben dat het moderne fundamentalisme, puur door invloed van het moderne denken van de wereld, bij tijd en wijlen tot onwenselijke onorthodoxe resultaten kan leiden, die goed gepraat worden met een relaas over de 'letterlijke Bijbeluitleg'.

[Race406]

anachronistische existentialistische basis

Een watte???

[maaarten]

Een watte???

Anachronistisch betekent dat iets gesitueerd wordt in een tijd waar het niet thuishoort. Dus als gravo een hele moderne gedachtegang plakt onder de leer van de drie-eenheid, zoals is door de vroegchristelijke concilies is vastgesteld, dan is dat anachronistisch, omdat die gedachtegang helemaal niet thuishoort in die tijd.

Existentialistisch/existentialisme is een filosofische stroming, die haar grond vindt in de gedachte dat denken begint bij het menselijke bestaan ('existeren' denk aan het Engelse 'to exist'). Dus als gravo stelt dat wanneer we nadenken over theologie begint bij nadenken over 'de diepste gronden van het menselijk bestaan', dan begint hij dus bij wat de mens is, wat hij voelt, wat hij doet. Vanuit dat nadenken over het menselijke 'existeren' komt hij dan tot een uitspraak over de theologie.

Ik beschuldigde gravo's definitie van orthodoxie ervan een anachronistische existentialistische basis te hebben. Ik noemde het existentialistisch, omdat hij het theologische denken begint, niet bij God, maar bij het (nadenken over) het menselijke bestaan, wat zo'n beetje de definitie van existentialisme is. En ik noemde het anachronistisch, omdat we het hebben over de definitie van 'orthodoxie' en 'klassieke christelijke geloofsopvattingen', dat alles kan überhaupt nooit zo'n basis hebben, omdat de orthodoxie eeuwenoud is, terwijl de existentialistische manier van denken op zijn vroegst in de 19e eeuw begint. Die manier van denken bij de definitie van orthodoxie noemen, is dus een zuiver anachronisme, omdat die manier van denken niet thuishoort in de tijd waarin de orthodoxie is ontstaan.

Oftewel; gravo's definitie van orthodoxie is nogal onorthodox, en heel erg ahistorisch.

Sorry, gravo, ik heb je er wel eens van beschuldigt lange ingewikkelde verhalen af te steken, waar niemand op zit te wachten, maar nu blijk ik wel erg hypocriet als ik mijn post hierboven teruglees!

[janpep]

Sorry, gravo, ik heb je er wel eens van beschuldigt lange ingewikkelde verhalen af te steken

Zonder beschuldigingen, maar mij ben je in elk geval kwijt geraakt.

[gravo]

Dit lijkt me de kern van de kritiek:

(...) Dus als gravo een hele moderne gedachtegang plakt onder de leer van de drie-eenheid, zoals is door de vroegchristelijke concilies is vastgesteld, dan is dat anachronistisch,

Maar het is helaas een enorm misverstand.

Waar het mij om gaat is dat de klassieke christelijke opvatting over de drieëenheid en de twee naturen van Christus en hoe dat allemaal met elkaar in verband wordt gebracht, pas na langdurige discussie geformuleerd is zoals het geformuleerd is. Kennelijk gaven de Bijbelse getuigenissen reden om er verschillend over te denken. Uit die discussie zijn ook verschillende vormen van christendom voortgekomen, waarvan velen het niet of nauwelijks hebben overleefd, omdat de dominante visie (die uiteindelijk in de geloofsbelijdenissen terecht is gekomen) de andere overvleugelden, mede doordat ze als ketterijen konden worden verbannen en gemarginaliseerd.
Ik neem het helemaal niet op voor dat gemarginaliseerde christendom, als je dat soms mocht denken. Nee, ik vind die uiteindelijke formuleringen prachtig, omdat ze het geheim zo mooi intact laten. Zoals ik al eerder schreef: de diepste lagen van het geloof, waarin de relatie met God en mens worden verklaard, zijn een geheimenis: mysterium fidei. denk alleen maar aan de manier waarop de naturen van Christus zijn "uitonderhandeld". ze zijn: onvermengd en onveranderd (tegen Eutyches) en ongedeeld en ongescheiden (tegen Nestorius). Hier wordt met zoveel woorden steeds gezegd hoe het niet zit (om eenzijdigheden de kop in te drukken). Maar hoe het nu echt, wél zit, dat horen we ook niet. Over God kan louter in ontkenningen worden gesproken. Ook al een oud inzicht.
Dit spreekt mij nu zo aan in de klassieke geloofsbelijdenissen.

Die voorzichtigheid en zorgvuldigheid rondom het geheim van het christelijk geloof heeft natuurlijk niets te maken met een moderne gedachtengang of met existentialisme. Dat heb je zelf op mijn woorden geplakt, maar ik kan dat niet volgen en ik ben het daar niet mee eens.

Het is helaas zo dat de moderne tijd, met de exacte wetenschappen en het wegverklaren van alle onbegrijpelijke dingen, het geheimenis ook niet meer hoog houdt. Alles is immers verklaarbaar? We hebben God niet meer nodig! Hoe moderner, hoe minder geheimenis. Vind ik zeer spijtig.
Eén van de dingen die daaraan bijdraagt is de moderne, fundamentalistische Bijbelopvatting, die ook alle ruimte voor het geheim, de zoektocht, de worsteling om het onbegrijpelijke van het geloof begrijpelijk te maken, heeft losgelaten. Zeer tegen de betekenisvolle studiemethode van joodse en vroeg-christelijke Bijbellezers die vonden dat de Bijbel oneindig veel betekenissen had, hoezeer er toch slechts één God is en één wet.
Maar nee hoor, de letterlijke Bijbellezing staat vaak maar één betekenis toe. En dat alles onder het motto: " 't staat er toch?" Zou geen sterk argument geweest zijn op de eerbiedwaardige oude concilies. Daar werd echt wat meer uitleg gevraagd.
Het is ook zo kneuzerig dat al die letterlijke Bijbelvorsers het met elkaar bijna altijd strikt oneens zijn.

Broeder Ab Klein Haneveld moge in deze wederom tot afschrikwekkend voorbeeld dienen.

gravo

[Teus]

De Bijbel zegt toch duidelijk : "dat alles wat adem heeft de Heere love? "

Een ongeboren kind en een embryo ademen niet zelfstandig, het lijkt me klip en klaar.

De embryo's die ik verloren heb, zie ik echt niet wandelen in de hemel? Ik heb ze nooit gekend? Hoe zou ik ze dan herkennen. Wees eens reeël . Wel heb ik jonge kinderen verloren van 2 jaar, en ja...die zou ik natuurlijk herkennen, maar is ze dan nog steeds 2 jaar. Want als ze nu volwassen is, zou ik haar niet herkennen toch?

Wat een opmerkingen zeg. helemaal niet klip en klaar en in je eigen realiteit snap je er niets van.
Dus als we het nemen zoals jij het ziet: Apen en leeuwen loven ook de Heere en vissen en vele insecten niet.
Dat je embryo's niet zou herkennen in de Hemel? Ken je die bekeerde Aboriginal wel als je Hem tegenkomt in de Hemel?
Heb eens een ernstig treinongeluk gezien waarbij de auto onder de trein zat, een verfrommelt pakje van ongeveer 70 bij 70 cm, daar zat nog een mens in, zou ik hem herkennen als ik hem in de Hemel tegenkom?
Denk je dat we elkaar in de Hemel herkennen aan je blauwe ogen ofzo? Nee, in de Liefde van God en Zijn Zoon Jezus Christus.

Zeker komen kinderen in de Hemel als zij sterven, ze hebben nog niet de kans om zich te bekeren zoals God het wil.
Vanaf welke maand en tot welk jaar gaat ons niet aan en kunnen wij helemaal niet beoordelen. laat het maar aan God over. God zegt "laat de kinderen tot mij komen en verhinder ze niet!" M.a.w. Ze horen Mij toe, oordeel niet over hen