Mortlach schreef:
Maar wie zijn wij om te bepalen welk leven zin heeft? Dat lijkt me bijzonder gevaarlijk. Alsof God een leven van iemand met Alzheimers niet meer ten goede zou kunnen gebruiken - of die beste man of vrouw zelfs genézen! Of zeg je dat dat niet kan?
Als je hier dus bepaalt dat zo'n leven geen zin meer heeft, waarom ben je dan wel tegen euthenasie; waarom lees je dan wel vaak dat het lijden van zo iemand 'zin' kan hebben?
Het is een verpleeghuis op reformatorische grondslag, dus er verblijven eigenlijk alleen mensen die uit de rechterflank van de ger. gezindte komen.
Iemand met Alzheimer kan niet genezen, dat is onmogelijk. En zo moet je ook niet redeneren. Men vindt daar dat God je stervensuur bepaalt, dus als een 93 jarige die al jaren in die instelling verblijft een hartstilstand krijgt, vanwege een longontsteking, grijpt men niet in.
Iemand heeft ook recht om te sterven! Niet met hulp van de dokter met een spuit, maar op natuurlijke wijze.
Je kunt iemand die aan de grens van dit leven staat, niet eindeloos terug blijven halen.
Ook bij een jong iemand zal op een gegeven moment besloten worden dat de apparaten uitgezet gaan worden.
Dan heb ik het over uitzichtloos lijden zonder hoop op enige vorm van herstel.
Er zijn veel misvattingen over een goede manier van palliatieve zorg.
Maar dit topic is geopend door een man met acute hartproblemen, die nog volop in het leven staat, kinderen heeft en geen verdere problemen heeft (?)
Soms lukt reanimatie niet. Mijn broer heeft vorig jaar getracht een vrouw te reanimeren, hij is een half uur bezig geweest, toen namen de ambu-broeders het over, maar haar hart kwam niet meer op gang.