Boekenlezer schreef:Ik zie hier wel e.e.a. aan herkenbaars.
Zelf was ik ook ooit nogal optimistisch ingesteld t.o.v. ongelovige collega's. Ik vond dat wel mooi, mijn geloof vertellen aan hen. Dat is toch veel interessanter dan bijvoorbeeld als predikant alleen maar met je gelovige gemeenteleden te maken te hebben?
Maar op een gegeven moment krijg je het gevoel van: je kan ik weet ik niet wat allemaal vertellen, maar het landt toch niet. Je visie wordt niet van belang geacht. Leuk om aan te horen misschien, maar verder gaan ze weer over tot de orde van de dag, alsof het niets is wat je verteld hebt.
Erg frustrerend, en ik ging me afvragen: voor het geloof duidelijk uitkomen, waarom zou ik eigenlijk nog? Wat heeft het voor zin?
Misschien ben ik dan van het optimistische uiterste in het pessimistische uiterste terecht gekomen. Ik zal wel niet-realistische verwachtingspatronen gehad hebben.
Het is wel opmerkelijk te zien dat het je eigen verwachtingen zijn die je de das hebben omgedaan. Het komt een klein beetje ... kinderachtig... ik weet even geen beter woord, egocentrisch misschien? - over: Waarom luisteren ze nou nie-hie-hiet?! Maar het is natuurlijk het volste recht van je collega's je visie te wegen en al dan niet van belang te achten. Zij hebben immers toch ook al van visies die jij aanhoort en naast je neerlegt?
Jouw bedenking ook ging over hier, dit forum.
Dat je hier op het Refoweb allemaal van die virulente atheïsten tegenkomt vind ik ook niet echt je-van-het. Ik heb hier soms een gevoel van: als je vooral erg heterodox denkt, tel je hier mee. (Atheïstisch, vrijzinnig, anthropocentrisch, pro-homo, evolutiegelovig, etc.) En anders ben je een dankbaar object van kritiek.
Als het je niet bevalt, dan ga je toch weg? Dat meen ik uiteraard niet, maar ik krijg het ook (te) vaak te horen...
