hubert schreef:Hoe zou je dat dan willen oplossen. Als ik het goed heb, heb jij gebroken met de kerk, terwijl er in mijn optiek juist zo'n behoefte is in de kerk aan mensen die anders kunnen denken en op een wat andere wijze in het leven staan. Een kerk zou toch ook een afspiegeling moeten zijn van de wereld?
Die hokjesgeest is zo funest en schrikt zoveel mensen af. Persoonlijk denk ik dat zo'n homokerk in Den Haag niet nodig is. De Kloosterkerk in het centrum bv is heel gayfriendly!
Dat is moeilijk. Dat heeft namelijk niet alleen te maken met de verhouding tussen kerk en homoseksualiteit. Maar ook met de verhouding tussen kerk en wereld. De behoefte die jij beschrijft binnen de kerk herken ik niet. De kerken op de rechterflank zitten niet te wachten op mensen die de lakens eens opschudden. Want; hellend vlak.
Ik was vandaag op een reformatorische middelbare school. Ik keek er rond en zag de toekomst. Het is wachten tot de wal het schip keert. De rechterflank probeert door middel van repressie en regulatie de macht over het stuur te houden. Als Erdogan met een plein vol 'stil' protest, wat feitelijk niet zo stil meer is. De kerk is aan zet, ze moet vervullen wat ze na laat. En dat is een vorm organiseren waarin er veilig exploratie plaats kan vinden.
Wat ik daarmee bedoel is dat de kerk volgens mij een basispuzzel moet neerleggen rondom de begrippen in Galaten 5: deze kerk is liefdevol, blij, vreedzaam, verdraagzaam, barmhartig, goedaardig, gelovig, zachtmoedig, in balans. Een basispuzzel met een open rand, niet met een gesloten kader. Ze moet haar gemeente leden uitdagen om ijverig te zijn om zichzelf aan die basispuzzel vast te kunnen klikken. Om de bewijsdrang te hebben dat men in staat is uitdrukking te geven aan die basisprincipes. Niet qua vorm maar qua essentie. Dat kan zolang men levend gelooft. En zich laat voeden uit de kern van het Christelijk geloof. Men geeft de leden vrijheid om op ontdekkingstocht te gaan, steeds weer opnieuw. Om terug te komen met kennis en die kennis te delen met de rest: kijk dit hebben we ontdekt, deze vorm hebben wij ook vruchtbaar weten te maken door het te begieten met God's Geest en creativiteit. Zo maken we het zicht op puurheid helderder met een zichzelf corrigerend systeem. Op die manier maak je de kerkganger actief in het herijken van zijn eigen vruchtbaarheid. Vruchtbaar voor de samenleving, vruchtbaar voor de gemeenschap, vruchtbaar voor jezelf.
De kerk is het contact met de samenleving kwijtgeraakt door pasklare antwoorden de wereld in te droppen. Zo moet het, en niet anders. Je hoeft zelf niet meer na te denken, dat hebben wij al voor u gedaan. Doe het zoals ons systeem u voorschrijft en het zal goed komen, als God het wil. Daar krijg je maatnemers van. Mensen die lui achterover hangen en meetlatjes gaan hanteren. Die niet meer uitgedaagd worden om in situaties naar vooruitgang te streven. Niet meer uitgedaagd worden om die vooruitgang uit te leggen, om die vol vuur in discussie te verdedigen en te laten beproeven, om nieuw perspectief te verwerven.
We zijn als kinderen die aan een borst hangen. Niet gewend om zelf eten te zoeken. Dat leer je niet van de een op de andere dag. Het proces van groeien begint met het aanreiken van goede bouwstoffen, en het loslaten van dat wat groeit. Hoe meer groei, hoe meer verantwoordelijkheid. Hoe meer verantwoordelijkheid hoe meer vertrouwen.
Zo'n homokerk mag van mij. Weet je waarom? Dat kan zo'n exploratiecentrum zijn, waar mensen met eenzelfde insteek kunnen zoeken naar vervulling van vruchtbaarheid. En als er een werkbare en vruchtbare vorm is gevonden zullen ze terug moeten komen en dan zal er een gemeenschap moeten staan die zegt: interessant; hebben jullie dat al in de praktijk proberen te brengen of is het slechts theorie? En bij bewezen geschiktheid en vruchtbaarheid zou de moederkerk het met trots moeten kunnen dragen in haar schoot!
