Beste Annie,
Fijn dat je hier je verhaal wilt delen met ons! Ik schrijf wat losse flodders op hieronder, in de hoop dat een enkel iets ervan nuttig is. De achilleshiel is immers nooit duidelijk
. Bij voorbaat alvast excuses als iets verkeerd gezegd is. Mijn doel is om je te helpen...
Ik ben het eens met wat Mortlach zegt. Probeer eens onder woorden te brengen wat je wilt doen. Wat wil je bereiken in je leven op dit moment? Is het thuiszitten het probleem? Er is genoeg vrijwillegerswerk te vinden, en je kunt er veel voldoening uit halen! Dat kan je dagen een prettige variatie geven. Of misschien is er iets anders dat je wilt doen of bereiken, waar je energie en voldoening uit haalt. Deel dat met je man, en kijk samen hoe jullie daarin verder kunnen komen. En dat het huis wat rommeliger wordt als jij niet alle dagen thuis bent, nou ja, daar kunnen jullie samen aan werken. Als vrouw hoef je niet alles in het huis te doen.
Waarschijnlijk zal je man ook meer doorhebben dan jij denkt, en hij zal misschien niet durven of niet weten hoe te reageren of te helpen (ik spreek enigzins uit ervaring). Minstens een van jullie moet de zaken (keer op keer) bespreekbaar maken bij elkaar of de ander, wil je het huwelijk op dezelfde golflengte houden. Voel je daar dus ook verantwoordelijk voor, ook al wil je niet. Jullie moeten een zijn in geest en gedachte. Als jullie los van elkaar dit probleem gaan aanpakken, wie weet waar jullie afzonderlijk uitkomen. Het is een huwelijkse plicht, maar ook een voorrecht. Ik kan je ook vertellen dat het delen en bespreekbaar maken op het eerste gezicht de situatie misschien alleen maar verslechtert, maar, echt waar, het effect is andersom! Als je samen een gesprek hebt kunnen voeren over jullie diepste gevoelens, dan kan dat zeer veel voldoening en genegenheid opleveren. En denk maar niet dat hij uiteindelijk veel gelukkiger wordt als je niets met hem deelt. En als je gelooft dat hij het "hoofd van jullie gezin" is, dan moet hij hier zelfs mee opgezadeld worden. Jouw geluk en levensvreugde valt dan ook voor zijn verantwoordelijkheid, en daar mag jij op wijzen. Als hij een vrolijke energierijke vrouw wil hebben, dan moet hij ook de omstandigheden mogelijk maken waarin dat mogelijk is. Ik kan van mijn vrouw ook wel eisen dat zij vrolijk of energierijk is, maar als zij met een depressie zit, dan zal ik haar daar toch eerst mee moeten helpen. En de eerste stap daarin is om die depressie serieus te nemen.
Depressie echt niet iets wat slechts "tussen de oren" zit. Het is dus goed om bij een psycholoog te zitten (en sterker nog, bedenk je maar dat veel meer mensen dat eens zouden kunnen gebruiken; er zijn meer mensen ontspoord dan dat het soms lijkt, zie de psycholoog dus ook als een mogelijkheid om je levensvreugde en geluk te verbeteren). Schaam je er dus niet voor. Een ander had in jouw situatie hetzelfde kunnen overkomen.
Tenslotte raad ik je aan om nog niet aan kinderen te beginnen. Kinderen kunnen heel makkelijk werken als uitstel en verstopping van werkelijke problemen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Jullie zijn nog maar pas gehuwd, en moeten nu eerst nog goed aan elkaar wennen en op dezelfde golflengte komen in de huwelijkse staat. Pas als jullie volledig een zijn in geest, is de tijd rijp voor een kind, tenzij God anders beslist. En zelfs al zouden jullie eerder met een kind gezegend worden, verstop deze problemen niet. Eens komen ze terug, en dan vaak harder dan wanneer je ze aangepakt zou hebben, toen je die mogelijkheid geboden was.
Heb moed! Vertrouw op God en lees (en hoor) Zijn Woord. Vanuit een gelovig perspectief zou ik zeggen dat God jullie niet voor niets hier in het diepe laat gaan. Juist om er beter uit te komen. Juist om je de mogelijkheid te bieden echt iets van je leven en je huwelijk te maken. Dat is onze plicht, met een dergelijk leven, van Hem gegeven. God weet wat je zult doen, jij nog niet, jouw keuze is bij Hem bekend.
"an argument is what convinces reasonable men and a proof is what it takes to convince even an unreasonable man." Alexander Vilenkin
