Voor mezelf ga ik echt nooit naar de dokter. Ook niet mee opgevoed. Mijn moeder is verpleegkundige en doktersassistente geweest dus die plakte altijd zelf etiketjes

En alles ging vanzelf wel over. Volgens mij ben ik in mijn jeugd alleen voor roodvonk geweest en voor mijn scheve voeten, verder nooit.
Maar voor de kinderen vind ik het lastiger. Ik ben soms zo bang dat mijn kinderen iets hebben en dat ik te eigenwijs ben om naar een dokter te gaan, en dat het dan niet goed komt met ze. Dat het niet vanzelf over gaat.
Zo ben ik met beiden wel een paar keer geweest, 1 keer met Frederiek naar de HAP zelfs, hoewel ik dacht dat nooit te doen. Maar op een zondag hoestte ze zo naar, dat ik bang was voor longontsteking, en toen was ze nog heel jong.
En ik blijf alert op astma, omdat mijn man dat ook heeft. Maar tot nu toe zegt de dokter dat de kinderen het niet hebben.
Koorts meet ik eigenlijk zelden, dus of ze vaak koorts hebben weet ik niet echt. Vandaag was Frederiek helemaal niet lekker en wilde ik eens meten, maar kon geen termometer vinden, en bedacht me toen dat ik er toch niks aan heb om te weten of ze koort heeft. Zolang ze niet de hele dag in bed ligt of echt futloos wordt, vind ik het wel best.
Frederiek is overgeschakeld op 'pappie' en 'mammie', zo schattig. Ze roept ons de hele dag, alsof ze even wil weten of we er nog zijn. Ze is ook helemaal blij dat papa er hele dagen is, nu hij vakantie heeft. Zal wel heerlijk zijn als ik moet werken en hij is er de hele dag voor ze, dat is vaak groot feest

Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...