vanellus schreef:Omdat ik mijn eerste post hier niet gelijk al te controversieel wil maken, hou ik het hier maar bij:
Vrouwen uit een andere generatie, vrouwen met een ander opleidingsniveau, vrouwen met een man met een bepaalde baan, die kunnen allemaal heel makkelijk oordelen over de keuzes van werkende vrouwen. En dan moeten die zich weer verontschuldigen, verklaren. De snibbigheid, het nauwelijks verholen dedain. Zeggen we dat ook tegen de man die zijn zieke kind niet verzorgt, maar aan het werk gaat? Deze discussie lijkt (ik lees hier al een aantal jaren mee) op gezette tijden terug te komen en kent alleen verliezers.
l.
Dat oordelen is inderdaad heel makkelijk. Bijna net zo makkelijk als gewoon maar een vrije dag opnemen, en je baas en je collega's dus op te zadelen met jouw zieke kind, jouw opvangprobleem, omdat jouw gezin nu eenmaal op de eerste plaats komt.(en of je nu man of vrouw bent, dat maakt natuurlijk helemaal niet uit) Die vrouwen (of mannen) hoeven zich van mij echt niet te verontschuldigen hoor, waarom zouden ze? Zo zit de maatschappij nu eenmaal in elkaar tegenwoordig.
Het is meestal zo dat vrouwen parttime werken, en mannen veelal fulltime. Dat spreken mensen blijkbaar onderling zo af, ik neem tenminste aan dat je zulke dingen bespreekt als je ervoor kiest samen verder te gaan als partners.
Het lijkt mij vrij reëel dat degene die het makkelijkst gemist kan worden dus vrij neemt, en ik denk dat dat ook gewoon geaccepteerd is.
Vroeger had je alleen je zieke werknemer, nu heb je het hele zieke gezin er ook nog eens bij. Ik heb het zelfs meegemaakt dat moeder thuis moest blijven omdat vader ziek was en dus zijn "oppasdag" (alleen het woord al!!) niet kon doen.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
Nam ze calamiteitenverlof op
Gelukkig is er tegenwoordig keuze genoeg, en kun je als werkgever , bij gelijke geschiktheid, voor de kinderloze kandidaat kiezen. Dan heb je een heel groot probleem minder. Want de werkende moeder (en in mindere mate de vader) is gewoon in de meeste gevallen veel minder flexibel, ook al beweren allerlei instanties nog zo hard van niet.
Wij hebben hier een
mannelijke collega huisarts, die het afgelopen jaar 2 keer vrij heeft moeten nemen vanwege een ziek kind. Heel toevallig heerste er toen net beide keren een nare griep onder kinderen. Je had al die moeders in de wachtkamer moeten horen, toen bleek dat ze wel heel erg lang moesten wachten voor ze aan de beurt waren. Zelfs toen ze hoorden dat hun huisarts gewoon zijn gezin had laten voorgaan, en heel braaf niet zijn vrouw thuis liet blijven (
) konden ze dat niet waarderen, en moesten er in de toekomst maar andere oplossingen worden gezocht.
En iedereen die hier nu beweert dat
zij dat
wel heel goed zou begrijpen, ook al hadden ze er zelf ook een dag vrij voor moeten opnemen van het werk, om met hun kind naar de huisarts te kunnen, liegt!
Weet je , was het maar zo eenvoudig als "iedereen in de waarde laten, keuzes respecteren, enz. enz."Zo simpel ligt het gewoon niet. Natuurlijk zijn er alleen maar verliezers. Niet alleen in dit soort discussies, maar ook in het dagelijks leven. Mensen denken zich te moeten verdedigen als ze niet werken, maar ook als ze wel werken, parttime of fulltime. Als ze gestudeerd hebben maar er voor kiezen bij de kinderen te blijven deugt het niet, maar als ze gaan werken deugt het ook niet. Laat je je man carrière maken ten koste van je eigen carrière dan ben je een sloof, maar ga je beide voor een carrière dan ben je een feministe. Kies je voor je gezin als je kind ziek is, en neem je dus op het laatste moment een dag vrij, dan is je baas meestal niet vrolijk. Maar doe je het niet, dan doe je je kind weer te kort. En natuurlijk vinden veel ouders het de normaalste zaak dat ze vrij nemen als hun kind ziek is. Maar wanneer ze hiervan een keer zelf de dupe worden, dan kan het opeens niet. Zo ken ik ook een voorbeeld van een patiënt van ons die al klaarlag voor de OK, toen de chirurg afbelde, omdat haar kind ziek was. Geloof me, dan vinden mensen dat vrij nemen opeens helemaal niet logisch meer, en hebben ze opeens ook een heel andere mening over werkende stellen met kinderen. Iedereen praat toch altijd in zijn/haar eiegn straatje.........
Daarom heb ik al lang geleerd: doe zo veel mogelijk waar je jezelf het beste in kunt vinden. Er zijn toch altijd wel mensen die het niet met je keuze eens zijn. En accepteer het ook als dat misschien niet de beste keuze is, in plaats van iets wat krom is recht te gaan praten.
Natuurlijk zijn de meeste zieke kinderen liever bij mama of papa op de bank dan op het drukke kdv. Dat moet je ook niet goed willen praten. Het is nu eenmaal zo, en je kunt nu eenmaal ook niet altijd keuzes maken die voor iedereen het beste zijn. Soms heb je ook geen keus. Maar dat doet natuurlijk niets af aan of iets goed of minder goed is.
En je steeds maar weer denken te moeten verdedigen voor je eigen keuzes is ook eigenlijk zinloos. Uitleggen waarom je ergens voor kiest moet toch genoeg zijn? (als je dat dan niet kunt laten......)
Wij nemen dus liever geen mensen meer aan met jonge kinderen, ook vanwege de zeer geringe tolerantie van patiënten. Diezelfde patiënten die in het dagelijks leven beweren dat je gewoon vrij moet kunnen nemen als je kind ziek is.
Tja, dat is misschien niet het beste voor de jonge moeder van 2 huizen verder, die zo graag bij ons wilde werken. Maar in dit geval kiezen we toch voor onszelf. Je kunt niet alles voorkomen, ook iemand zonder kinderen kan ziek worden. Maar de maatschappij is inmiddels toch wel zo weinig tolerant, dat je bepaalde dingen maar liever wil voorkomen.
!
