Mw, dat was ook de bedoeling. Maar het was zo'n lang stuk (ik ben soms te breedsprakig
) en bij nalezen dacht ik dat het soms misschien een beetje onaardig overkwam. Vandaar de aanpassing.
Wat voor mij zelf heel verhelderend is geweest is het volgende:
een kind krijgt zelfvertrouwen en een positief zelfbeeld door positieve ervaringen met andere mensen. Wanneer een doorsnee kind op school komt, dan gaat het zoals Missf omschrijft: ze gaan samen spelen, ontdekken dat andere kinderen meestal hetzelfde denken en leuk vinden als zij, er wordt gelachen om grapjes die ze maken, en zo krijgt het kind positieve ervaringen, en een goed zelfbeeld. Het kind groeit.
Stel je nu voor dat jij een kind bent dat al veel verder is in ontwikkeling. Spelen in de bouwhoek vind je erg leuk, maar dan alleen als je een hele ingewikkelde opdracht krijgt van de juf. En tellen doe je ook graag, als het maar verder is dan 1000. Buitenspelen vind je vooral erg saai, en ook wel eng, want er kan immers van alles mis gaan. Jouw grapjes worden door je klasgenootjes niet begrepen, want zij zijn gewoon nog niet zo ver in ontwikkeling. Dan kan een kind zich heel eenzaam gaan voelen, het valt buiten de groep. En wanneer je dan ook nog een juf hebt die gezellig spelen en leuk sociaal bezig zijn van levensbelang vindt, en niet beseft dat jij dat kleuterstadium al ver voorbij bent, dan kun je dus niet werken aan dat zelfvertrouwen. Je voelt je anders, de juf benadrukt dat nog een keer, je hebt geen aansluiting...... En als je dan thuis ook nog ouders hebt die er net zo over denken als de juf, en daar dus mee aan de gang gaan, dan kan het zomaar helemaal mis gaan. Broekplassen, buikpijn, angsten tot depressie aan toe. Heel triest.
ik was ook zo'n moeder (en juf!) die goed wist hoe het allemaal moest. Ik vond een kind "geslaagd"als het leuk speelde met leeftijdgenootjes, lekker zat te kleuren of te bouwen, en vriendjes had. Toen mijn oudste toch een beetje anders was, wilde ik dat dus "aanpakken". Niet zo zeuren in de speeltuin, kom op, je kunt het best! (niet wetende dat mijn 2 jarige al gevaar zag wat op die leeftijd normaal nog niet in een peuterkoppie op komt). En bang voor andere kinderen? Stimuleren dus, hup, samen spelen! (niet beseffende dat leeftijdsgenootjes in de ogen van mijn kleuter gewoon nog baby's waren).
Hoogbegaafde kinderen kunnen alleen een goed zelfbeeld opbouwen als ze om kunnen gaan met gelijken. En die vinden ze nu eenmaal meestal niet in een gewone klas. En natuurlijk zijn er hoogbegaafden die wel vriendjes hebben op school, met wie het gewoon goed gaat. En toch hoor je van hen op latere leeftijd altijd terug dat echt
gelijkwaardige vriendschappen pas ontstaan als ze ouder zijn, en steeds meer onder mensen komen die ook een hoog IQ hebben.
Gelukkig trof mijn oudste een juf die mij durfde te wijzen op waar ik mee bezig was. En al lezende kreeg ik steeds meer inzicht in mijn eigen kind. Ik liet mijn ideaalbeeld los, en kon eindelijk de werkelijkheid accepteren. Vanaf dat moment kreeg ik een ander kind, en later dus 3 andere kinderen. Maar daar is dus wel strijd aan vooraf gegaan.
Daarom denk ik dat hoogbegaafden een moeilijke weg hebben soms. Omdat er te weinig kennis is, en te weinig begrip, ook bij ouders van hoogbegaafde kinderen zelf. Een hele grote misvatting is bijvoorbeeld dat een hoogbegaafde goed kan leren. Als ze namelijk iets NIET kunnen, is het wel leren. Dat moeten ze letterlijk leren. En dat kunnen ze alleen wanneer ze dingen krijgen aangereikt die moeilijk zijn, en niet vanzelfsprekend. En dan komt dus soms die versnelling om de hoek kijken.
Ik heb een tijd gehad dat ik ook wel eens verzuchtte: wat zou een gemiddeld kind toch veel fijner zijn. Nu denk ik anders. God heeft ons deze kinderen gegeven. Deze kinderen, met een hele grote gave. Hij vertrouwde ze
ons toe. Dat maakt me heel trots. En ik wil er dan ook alles aan doen, om met Zijn hulp deze kinderen te laten opgroeien tot stabiele volwassenen, die dankzij hun talenten een grote betekenis kunnen gaan hebben. Hoog
begaafdheid is een gave. Deze kinderen hebben prachtig "gereedschap"tot hun beschikking, en wij moeten ze helpen dat te gebruiken.
De mooiste gereedschapskist maakt je niet automatisch een goede vakman, maar een goede vakman komt wel veel verder met goed gereedschap.
Mijn kinderen weten inmiddels dat zij deze gave hebben. Ze voelen zich soms wel anders, maar ze weten nu hoe dat komt. Ze zien de voordelen ervan, en zijn er trots op. Net als wij.
Lekker dragen zo die twee lieve schatten van jullie!