irmo schreef:Riska Zou je mij iets meer willen vertellen over die dragende kracht? En hoe merk je die in jouw leven?
Ik heb er over moeten nadenken hoe ik dat moet verwoorden.
Mijn gedachten gaan uit naar Mattheüs 10: 29.
"Worden niet twee muschjes om een penningsken verkocht?
En niet één van deze zal op de aarde vallen zonder uwen Vader". (Statenvertaling)
"Worden niet twee mussen te koop aangeboden voor een duit?
En niet één daarvan zal ter aarde vallen zonder uw Vader" (NBG'51)
Maar de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV) helaas niet. Die zegt:
"Wat kosten twee mussen? Zo goed als niets. Maar er valt niet één dood neer, als jullie Vader het niet wil".
Het grote verschil zit in: "zonder uw Vader" en "als uw Vader
het niet wil".
Een gastpredikant in onze gemeente heeft fel van leer getrokken bij de vertaling van de NBV, het is echt een heel grote fout.
Want als je het zo leest, wil God dus dat een musje dood neervalt... En dat kun je doortrekken naar een heleboel dingen. Ziekte, dood, ellende etc.
Maar het staat er niet. Er staat: "zonder uw Vader".
En dat is de dragende kracht in mijn leven.
Ik hoor je denken.
Ik ga het uitleggen.
Mijn dochter heeft vanaf haar derde levensjaar tot haar twaalfde, zeker tien keer een ingreep gehad onder narcose. De eerste keer mocht ik er niet bijblijven. Ze was totaal, maar dan ook totaal van streek. Dat ik dat achter de deur ook was, want ik wilde bij haar blijven, wist ze niet.
Het gekke is: ze heeft het altijd onthouden...
De keren daarna mocht ik haar mee begeleiden naar de O.K., ik mocht haar handje vasthouden tot ze 'weg' was en zodra ze van de O.K. terugkwam mocht ik er weer bij. Mocht ze zelfs op schoot zitten als ze dat graag wilde. Al die keren verliepen aanzienlijk rustiger. Immers: mama was er.
Wilde mama die operaties?? Nee, van geen kant. Maar voor haar gold: mama is er wel bij!
Dat wil die tekst zeggen uit Mattheüs: Hij is erbij. Hij wil het niet, maar is er wel bij om te steunen.
Ziekte en dood, mishandeling en misbruik, oorlogen, geweld. Hij wil het niet. Nooit.
Maar Hij is erbij, huilt met mensen mee, hij draagt ons. Hij draagt mij.
Dat heb ik moeten bevechten in die zin, dat mij geleerd was dat ziekte en dood het gevolg waren van zonde. Zal best ook wel, als ik bv. kijk naar de link tussen roken en longkanker. Tussen leefwijze en de gevolgen. Maar dat is
niet van God.
Om wat mij is aangedaan en overkomen in mijn leven ben ik boos geweest, woedend. En ik klaagde Hem aan. Hij was er toch niet?
En juist in die tijd kwam Hij mij steeds meer nader.
Het is slechts een schuchtere poging iets uit te leggen van wat voor mij de 'dragende kracht' betekent in mijn leven: het rotsvaste vertrouwen dat Hij er is.
Geert Boogaard verwoordde het zo:
Als het nu eens zo is,
dat onder het graf
dat ik indertijd gekocht heb
armen zijn,
eeuwige armen.
Als er nu eens
een God is,
niet zozeer
boven ons,
maar onder ons.
Een God onder ons
dat moet het einde zijn
van alle vrees.
Door de dood heen
mag je dan
naar Hem toevallen.