Ik wil nog even iets delen. gisterenavond zag ik mn afstuderen ff niet zo meer zitten, had echt ff een dipdag o.a. omdat de begeleidster van school met de noordenzon vertrokken is. Ik bedacht allemaal dingen die ook mis konden gaan waardoor het een zootje zou worden. Ik had daarbij ook trouble met een vriend van mij waar ik steeds aan dacht en een ander vriendin had net gebeld dat ze het niet meer uithield op dr werk. Ik was heel gespannen , voelde me eenzaam, en had halve hartkloppingen van alles. En ondertussen las ik plichtsgetrouw de bijbel voor de sier, maar niet bewust. Tot ik dacht: ow help, ik lees de bijbel, en ik bewust ging lezen: op dat moment las ik de twee teksten 8 en 9 van Jozua 1:
8 Dat het boek dezer wet niet wijke van uw mond, maar overleg het dag en nacht, opdat gij waarneemt te doen naar alles, wat daarin geschreven is; want alsdan zult gij uw wegen voorspoedig maken, en alsdan zult gij verstandelijk handelen.
9 Heb Ik het u niet bevolen? wees sterk en heb goeden moed, en verschrik niet, en ontzet u niet; want de HEERE, uw God, is met u alom, waar gij heengaat.
Dat was een hele schok. Ik moest gewoon ff janken, een tijdje. Om zo'n moment denk ik: de Israelieten stonden voor een zoveel groter en levensbedreigender probleem dan ik. Maar tergelijkertijd verwonder ik me erover dat ik er ook bemoediging uit mag halen, duizenden jaren later in een wezenloos ander levensomstandigheid.
Ik geloof echt, dat God even heel gericht tot mij sprak.
