Als antwoord op de vragen:
Lijkt het je niet beter eerst je verleden te verwerken/ een plek te geven/ achter je te kunnen laten voordat je weer aan een relatie begint en zelfs na een relatie van een half jaar weer samenwoont...?? - Kun je dan niet beter wat rustiger aan doen, je nieuwe liefde in ieder geval eerst héél goed leren kennen?
Ik heb een tijd bij mijn ouders thuisgewoond voordat ik er aan toe was om weer op mezelf te wonen. Ik dacht toen een heleboel verwerkt te hebben. Er was zoveel stukgemaakt dat ik er geen verdriet om had wat er was gebeurd en dat mijn relatie over was. Helaas komt dit de laatste tijd steeds meer terug.
Dat is zo snel een andere relatie heb gekregen is puur toeval, eigenlijk hadden we allebei zoiets van "we zien wel waar dit op uitkomt". We bleken goed bij elkaar te passen en er zaten geen verplichtingen aan. Ik moet zeggen dat het als een opluchting voelde, ik kreeg zoveel liefde, genegenheid maar vooral vertrouwen van hem, dat het ongedwongen en natuurlijk voelde. Hij zou in mijn week vakantie bij me logeren, en is na die week eigenlijk niet meer weggegaan... Gewoon omdat het goed voelde, niet omdat we perse wilde samenwonen. Opeens dachten we "we zijn zovaak bij elkaar en we hebben het zo goed samen, het lijkt wel of we samenwonen". Het heeft daarna nog bijna een jaar geduurd voordat we ons allebei op hetzelfde adres hebben ingeschreven.
We deden rustig aan, maar het liep zo en het voelde goed. Het voelt nog steeds goed...
- Het klinkt mij heel raar in de oren dat je huwelijksdienst alleen met je ex-man overlegd is, dat de huwelijksdienst je tegenstond, dat je een verschikkelijke huwelijksnacht heb gehad... Dat klopt toch niet, zo begin je toch niet aan een huwelijk?!?
Natuurlijk hebben we samen bij de dominee gezeten, meerdere malen. Maar hoe de dienst er uiteindelijk uit kwam te zien heb ik, blijkt achteraf, weinig invloed op gehad. We hadden wat opties openstaan en mailcontact gehad met de dominee. We hebben een discussie gehad over de invulling van de dienst en uiteindelijk zijn we er samen uitgekomen. Hij zou de uitkomst mailen naar de dominee, maar uiteindelijk heeft hij alleen zijn eigen ideeen gemaild naar de dominee. Ik kwam hier pas achter toen de dienst eenmaal bezig was, want ik had er alle vertrouwen in dat hij had gedaan wat afgesproken was en ik was de dagen voor de trouwdag druk bezig met andere dingen rondom de trouwdag. Iets te goed van vertrouwen geweest blijkbaar...
- Maar afgezien van dat, als je heel veel van je man hield, wat heb jij er toen aangedaan om het goed te hebben/ samen goed te krijgen? Hoor alleen de (afschuwelijke!) kant over je man, maar wat heb jij er aan gedaan om liefdevol samen te wonen, een goede huisvrouw te zijn, alles voor je man over te hebben, het beste voor allerbei te zoeken enzo?
Ik heb tot de laatste dag voor hem gezorgd. Ik wilde, nadat mijn ouders mij hadden weggehaald, nog terug naar hem om voor hem te zorgen omdat ik wist dat hij dat zelf niet kon. De tijd dat we samen waren werkte ik fulltime, deed een opleiding en deed het huishouden. Hij hoefde alleen naar school en thuis te komen. Meer verwachtte ik niet van hem. Ik wist dat hij weinig draagkracht had wat dat betreft, en alles wat hij niet aankon deed ik, ook als ik het zelf niet aankon. Maar daar leek hij vaak weinig waardering voor te hebben.
Toen we steeds vaker ruzies kregen heb ik hulp ingeschakeld, althans, geprobeerd. Maar de hulp die we via de huisarts aangeboden kregen in het VU ziekenhuis accepteerde hij niet omdat het VU geen christelijke hulpverlener is. De wachtlijst bij Eleos was erg lang op dat moment, ook hield hij het tegen omdat hij vond dat ik fout zat en niet hij. Ik heb, in samenspraak met hem maar ook zonder hem, hulp gezocht, voor mezelf, maar vooral voor hem. Omdat ik wist dat het in zijn hoofd niet goed ging... Dat merkte ik uit meerdere signalen, hij was obsessief in vele dingen, maar zag dat zelf niet in.
- En voordat je trouwde had je toch samen keuzes gemaakt over het dragen van een broek, de invulling van de zondag, het lezen van een vertaling enzo?
Toen ik hem leerde kennen droeg ik altijd broeken, hij kende me niet anders. Maar die verwachting veranderde voor hem. Ik ben daar op zekere hoogte in meegegaan, omdat we ook weleens naar kerken gingen waar ik mensen voor het hoofd zou stoten als ik dat niet deed en dat wilde ik niet. Ik liet aan het einde van de dienst dan wel altijd merken dat ik daar zat voor hem, en niet omdat ik het een prettige gemeente vond. Ik liet merken dat ik graag naar mijn eigen gemeente wilde en dat ik het vervelend vond dat hij akelig tegen me deed als ik een broek aan had. Zijn moeder mengde zich nog weleens in de broekendiscussie en vond dat hij erover op moest houden, ik was zoals ik was en als ik aan het werk ben is een rok gewoon niet handig...
We hadden afgesproken dat we samen een dagboek zouden lezen aan tafel na het avondeten, ieder uit de vertaling die we prettig vonden. Zo lazen we hetzelfde stuk, maar uit een andere vertaling. Ook omdat, als je de vertalingen naast elkaar legt, het geschetste beeld nog weleens van meerdere kanten belicht kan worden. Maar de statenvertaling sloop er op een gegeven moment in. En zo ging dat met alles, er waren compromissen die langzaam aan verdwenen.....
De invulling van de zondag was ik altijd erg stellig in, ik werk in de zorg en dan kan ik in elk geval 1 keer per zondag naar de kerk. Daar hield ik me ook aan. Want als je ervoor kiest om een roeping in de zorg aan te gaan, dan weet je dat je op zondag moet werken. In onze verkeringstijd ging dat goed, de eerste weken van het huwelijk ook. Maar later verwachtte hij van me dat ik meerdere malen per zondag in de kerk zat, ook als ik moest werken.
Zit je exman ook in de hulpverlening? Is er autisme vastgesteld?
Ja, hij zit eindelijk in de hulpverlening. Er is tijdens ons huwelijk vastgesteld dat hij het syndroom van Asperger heeft. Helaas werd dat niet onderkend door zijn ouders, gelukkig wel door Eleos en heeft hem, na een aantal gedwongen opnames op de psychiatrie, opgenomen in een woonvoorziening met woonbegeleiding. Dit heb ik gehoord van een familielid van hem waar ik nog regelmatig contact mee heb. Toen ik dit hoorde kon ik hem pas proberen los te laten, want al die tijd is hij een deel van mij gebleven, totdat ik het gevoel had dat ik niet meer voor hem hoefde te zorgen.
Het syndroom van Asperger zorgde voor zijn standvastigheid en sterke regels, want die had hij nodig. En omdat het voor iemand met autisme altijd hetzelfde moest zijn, moest ik me ook aan die regels houden om het voor hem werkbaar en overzichtelijk te houden. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik het gevoel had niet met mijn man samen te leven, maar met een kind, een kleuter die overal hulp bij nodig had. Want ik legde zijn kleding klaar omdat hij dat zelf niet kon overzien, ik hielp hem met douchen en de overige persoonlijke hygiene omdat hij niet meer zag waarom dat nodig was. "bij mijn moeder thuis is de regel dat je handen wast na de toiletgang, maar ik ben nu niet bij mama thuis". Zo extreem is het gedrag geworden omdat hij niet de begeleiding kreeg die hij nodig had. Hij heeft een keer voor de koelkast staan stampvoeten en huilen omdat er geen appelmoes was voor over de stamppot. "thuis krijg ik altijd appelmoes over de stamppot omdat ik de textuur van het eten niet prettig vindt".
En hoe jij dingen ervaart (hier op RW of bij de kerkenraad) kan ook iets over jou zelf zeggen... Reflecteer jij ook jezelf?
Mijn hele leven hangt van zelfreflecties aan elkaar vast, en ik ben het zat er altijd maar vanuit te gaan dat alles bij mij ligt. Dat ik mezelf moet reflecteren en mezelf de schuld moet geven. Natuurlijk vraag ik me af wat ik gedaan heb, maar zoals je hierboven kunt lezen ben ik niet zomaar weggegaan, heb ik hem niet zomaar alleen gelaten, ben ik voor hem blijven zorgen ondanks wat hij gedaan heeft. Want totdat hij hulp kreeg van Eleos heb ik om de zoveel tijd contact met hem gehad omdat ik de enige was van wie hij nog wat aan wilde nemen. Maar ook omdat ik de enige was die nog een beetje begreep wat er in hem omging en hoe hij dacht. Hij was op een gegeven moment weggelopen van zijn ouderlijk huis met de boodschap 'dit is waarschijnlijk het laatste dat jullie van me lezen, ik wil naar de hemel". Omdat ik wist waar hij zijn veiligheid vond ben ik hem gaan zoeken, ik heb hem gevonden en weer thuisgebracht. Dat was 3 maanden nadat ik weg was gegaan bij hem... Zegt dat niet genoeg over mij?