Even wat gedachten van mij bij dit artikel.
Wie onlangs de Pinksterconferentie in Biddinghuizen van stichting Opwekking bezocht, kon het met eigen ogen zien: hier zongen en baden tienduizenden (jonge) christenen uit reformatorische kerken gebroederlijk samen met hun evangelische geloofsgenoten.
Wat voor christenen uit reformatorische kerken waren dat? Het lijkt mij vrij sterk dat je daar bijvoorbeeld allerlei GGiN-jeugd zult aantreffen die volop volgens hun kerk denken, en dan daar met de handen omhoog staan.
Komt dus op mij over als een vrij simpele generalisatie. Nadere specificatie graag!
Nieuwe generaties stellen echter andere vragen. Wie goed observeert, hoort hen vragen: hoe blijven wij staande in deze cultuur en wie rust ons toe met diepgaand geloofsonderwijs dat betrokken is op het hele dagelijks leven?
Accoord, niks mis mee.
Ik doe ook aan toerusting van mijzelf, op een nogal autodidactische manier.
... Dat geldt ook voor het geloofsleven. Ze kijken naar wat werkt en naar wat goed voelt en kennen daar waarde aan toe.
En dan een paar alinea's verder:
Ik heb sterk de indruk dat zich op dit moment een nieuwe herbronning, een nieuwe reformatie voltrekt.
Dus lekker op het gevoel af? Leve de emotiecultuur, en schakel lekker je verstand uit? En dat moet dan reformatie heten?
Volgens mij is het vormen van jezelf een kwestie van flink studeren. Zo ervaar ik dat.
... De doorgaande ontkerkelijking zorgt ervoor dat de kerken steeds verder uitkristalliseren; een orthodoxer deel blijft over. Die tendens zie ik ook in de Protestantse Kerk plaatsvinden.
Dat is positief.
Veel jonge reformatorische christenen buurten ook geregeld bij evangelischen. Daar doen ze nieuwe ontdekkingen. Een voorbeeld: waar veel ouderen nog dachten dat de gaven van de Geest vooral waren bedoeld voor de vroege kerk...
Dus bij de evangelischen ontdekken ze dat tongentaal en zo nog steeds volop functioneren, bijvoorbeeld? Op die manier kunnen ze met hetzelfde gebrek aan objectiviteit wellicht op een atheïstencongres ontdekken dat God helemaal niet bestaat. Sorry hoor, maar die cynische gedachte komt bij mij spontaan boven bij het lezen van dit.
Bij een minderheid past geen theologische scherpslijperij op de vierkante centimeter en een sterke gerichtheid naar binnen. Nee, bij een minderheid past een andere attitude: die van dienen, lijden en liefhebben.
Dat er wat aan te merken valt op wat we tegenkomen in reformatorisch Nederland zal ik niet ontkennen.
Laten nieuwe generaties de kerk maar reformeren. De verschillen tussen evangelischen, die vaak heel gereformeerd zijn, én gereformeerden, die vaak heel evangelisch zijn, zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Een reformatie die mogelijk is dankzij gebrek aan kennis, zo komt het op mij over. Dan heeft de dwaling vrij spel. Ik noem zoiets geen reformatie.
Voordat je gaat autorijden volg je toch ook eerst rijlessen. Je begint op een dag toch niet zomaar wat te joyrijden? Dat laatste kun je doen, maar anderen zullen je dan erg onverstandig vinden.
Dit artikel komt op mij over alsof dat besef in geestelijk opzicht hier ontbreekt.
