schelpje3 schreef:geaart, ik snap uw verbittering en boosheid, want het is onmacht. En mensen die het niet (van heel dichtbij) hebben meegemaakt, kunnen hier niet over oordelen!
Ik had gezegd dat ik de houding van uw schoondochter en zoon, niet echt van christelijke barmhartigheid vind getuigen. Maar dat zeg ik op basis van UW verhaal.
En w.s. raadt u nu wel aan om een hele grote stap hun richting op te doen, dat lijkt DE oplossing, maar dat denk ik niet. Beter is als u "jaloers" zou worden op hetgeen zij hebben en u niet.
Als zij een geschonken geloof zouden hebben, hebben zij zelfkennis gekregen en achten zij de ander uitnemender dan zichzelf. En bidden zij voor hun ongelovige ouders.
Geaart: even een vraag, als uw zoon zou vragen: pa, wilt u ook eens naar onze kerk komen? Hoe reageert u dan?
Hallo Schelpje,
Wij zijn er meedere keren in hun kerk geweest. Bij de belijdenis van onze schoondochter en bij hun trouwen. Maar toen wij erachter kwamen dat hij onder druk was gezet omdat hij als ongelovige anders niet mocht trouwen met onze schoondochter (loop niet in één span met ongelovigen...zie korintiers 2) en dat hij niet als vader erkend zou worden van zijn gedoopte kind in hun kerk als hj zelf ook niet gedoopt zou zijn wilden wij onder geen beding meer naar die kerk . Helaas achten zij zichzelf uitnemender dan zichzelf want zij mogen alleen nog maar "formeel"met ons omgaan. Het zijn zeer zelfingenomen mensen die alleen maar voor zichzelf bidden en dat zeg ik niet alleen maar dat ziet iedereen om ons heen die deze mensen kennen. Die walgen ervan zoals zij zich opstellen. Dus mij vrouw en ik zullen nooit en te nimer jaloers worden op wat zij samen hebben want wij worden daar juist onpasselijk van.
wat zijn er toch verschillen onder mensen, ik spreek veel ouderen die maar al te graag zouden willen dat hun kinderen en/of kleinkinderen elk weekend ( dus gewoon 1 keer per week ) zouden langskomen.