Boekenlezer schreef:Wie de wording en de toekomst van de mens afhankelijk maakt van toevalligheden, waarin de stroom van de evolutie ons verder drijft, weerspreekt de belijdenis van God als Schepper en herschepper van deze wereld. De mens is geen toevalsproduct in een lange keten van leven, maar door God geschapen met een taak die op een bewust gewild doel voor de mens en zijn wereld uitloopt.
Het hangt er hier maar net vanaf wat je precies onder 'de mens' verstaat. De soort homo Sapiens? Ik zie er geen probleem in als de vorm waarin wij zijn 'gegoten' puur toevallig is. Hadden zaken anders gelopen, dan waren we in een andere 'vorm' ontstaan, nog steeds 'geschapen en gewild' in Gods evenbeeld. (tenzij je zo gehecht bent aan het beeld van God als homo Sapiens dat je zelfs dat niet kunt loslaten).
Hier trekt hij een zeer waardevolle grens, die door lang niet iedereen in deze discussie getrokken wordt. In ieder geval niet door diegenen die alleen de evolutie voor ogen hebben. Er zijn personen in deze discussie die overduidelijk lak hebben aan het christelijk geloof, voor wie dat geen enkele rol speelt, maar die toch aan deze discussie deelnemen. Dan discussieer je wel over de evolutietheorie, maar of dat dan te combineren is met het christelijke geloof speelt voor zo iemand dan helemaal niet. Dat kan de discussie hier erg bemoeilijken.
Al speelt het christelijke geloof in mijn leven geen enkele rol, dat betekent niet dat ik er lak aan heb. Ik hang hier toch niet voor niets al jaren rond. Ik vind dit een interessant onderwerp en ik ben oprecht geïnteresseerd in de standpunten en bedenkingen die mensen, waaronder jij, hier met ons allemaal delen.
En hoewel ik inzie hoe mijn bijdragen de discussie kunnen bemoeilijken - omdat ik misschien lastige dingen zeg - hoop ik toch ook een positieve bijdrage te kunnen leveren door een enigszins genuanceerd beeld te geven van wat evolutie nou precies inhoudt. Als de enige informatie over evolutie die je krijgt komt van de dominee, bij wijze van spreken, dan kun je er donder op zeggen dat je er niet uit zult komen.
Ik heb zelf ook wel eens gesteld dat de belijdenis van God als Schepper behoort tot het essentiële belijden van de kerk der eeuwen, waar we nooit afstand van kunnen nemen. Ik zie dat ik hierin met dr. J. Douma overeenstem.
In Finding Darwins God van Kenneth Miller schrijft hij in het laatste hoofdstuk dat hij ruimte ziet in het toevallige proces van mutatie. Voor ons lijkt het dan toevallig, maar God is daar aan het werk, in zijn ogen. Mij overtuigde het niet, maar ik neem aan dat meneer Miller oprecht is. Schepping door evolutie dus...
Het is niet zo, dat ik iedere jota of tittel van Genesis 1 per definitie superletterlijk wil opvatten. Ik zie in dat daar best grenzen aan kunnen zitten. Bijvoorbeeld als bepaalde passages een wereldbeeld beschrijven die niet klopt met hoe de wereld in werkelijkheid in elkaar zit. (Ik heb daarvan
hier al eens een voorbeeld genoemd.) Ook dat zijn gegevens waarmee je iets moet, en die je maar beter niet kunt negeren. Daar moet je eerlijk in zijn. Irrationele krampachtigheid is niet goed.
Maar als ik ergens moeite voel, zal ik het wel ter sprake brengen. Ik heb wel zoiets van: er zijn bepaalde grenzen, en je zal toch op zijn minst moeten proberen om die grenzen een beetje in beeld te krijgen.
Je moet niet met je moeilijkheden blijven zitten, dat is niet goed. Het probleem lijkt me echter dat je op de conclusie vooruitloopt. Je 'voelt' dat er een bepaalde grens is, maar hebt die niet goed in beeld, toch? Nu, kan het dan zo zijn dat bij het proberen in beeld te krijgen van die grens, je er achter komt dat die grens niet lag waar je dacht dat hij lag? Misschien zelfs dat zo'n grens er helemaal niet is.
