schaapje schreef:Ik vind het geweldig dat er ontdekkingen zijn gedaan over het universum/heelal, hoe oneindig groot het is, en dat de aarde niet het centrum is waar alles kennelijk omdraait, maar het geeft de mens een nietige plaats dat vind ik passender, dan dat de mens met al zijn aardse wetenschap meent te kunnen verklaren waar al het leven is uit ontstaan.
Waarom sluiten die twee zaken elkaar uit? Ik zie namelijk geen tegenspraak. Je kiest nu een arbitraire grens en doet ook nog eens een uitspraak over wat jij 'passend' vindt.
De mens is zoals hij is....inderdaad, zo geweldig is dat niet zoals het op deze wereldbol toegaat.
Niet? Jij zult net als ik leven in een situatie van enorme overvloed en veiligheid, terwijl nog geen 200 jaar geleden de kindersterfte (om eens wat te noemen) zo hoog was dat maar 20% van de kinderen de leeftijd van 5 haalde.
We komen op de diepste oceaanbodem, de hoogste berg, de meest onontbeerlijke omstandigheden en de mens komt er wel. Uiteraard zie ik ook wel dat het er in grote delen van de wereld een stuk minder rooskleurig aan toegaat, maar nog deel ik die pessimitische kijk op de mensheid als geheel totaal niet.
Dat is mij bekend, maar vangen we ook de signalen op die God naar de mens zendt.
Ik ben geneigd om te zeggen dat sommigen signalen menen op te vangen waarvan ze menen dat die van God komen.
Dat is het verschil met mensen die zoekende zijn, men kan zoeken in de wetenschap, droge feiten, die op aarde geldig zijn, maar men kan ook zoeken naar de zin van het bestaan.
Dit is geen tegenspraak. Ik kan me prima vinden in de wetenschap en tegelijkertijd zoeken naar of werken aan de zin van min bestaan. En droge feiten? Dat lijkt me toch niet.
En dan wel op een eerlijke manier, zo geweldig is de mens niet, jij niet en ik niet, eigenwaarde kan men juist vinden in het toegeven en erkennen dat alles wat je doet niet zo perfect is,
Je zoekt eigenwaarde in het niet hebben van eigenwaarde? Wat apart. Natuurlijk past een zekere mate van bescheidenheid, maar het totale afbraakscenario wat jij lijkt na te streven, nee, daar geloof ik niet zo in.
Niemand maakt mij wijs dat er geen daden gedaan zijn in het leven, waarvan men heel veel spijt kan hebben. Je kan denken tja volgende keer beter, ik heb er wat van geleerd, maar de verkeerde daad is gedaan en niet meer uit te wissen.
Ja, nou en? Deel van volwassen verantwoordelijk gedrag is goed omgaan met dat soort dingen. Ik zie het probleem niet.
Dat bedoel ik...wat heb ik er aan, wat voegt het aan waarde toe in een leven.
Nou, voldoende eten, medicijnen en elektriciteit, bijvoorbeeld. Verder begrijp ik je probleem niet. Omdat wetenschap je niet bij de hand pakt en zegt 'Ondanks dat je maar een beetje een stumpertje bent die wel eens wat fout doe, houd ik toch wel van je hoor', voegt het niets van waarde toe?
Je mag het geloven hoor, je hele lange leven waarin je niet doodgaat aan cholera of polio...
)
