Weg bij de kerk

[Mortlach]

Dan ben je er overheen gelezen. Het is een wereldje opzich waar ik mij niet thuis voel, daarnaast word er niet naar gekeken of je er uberhaupt wel interesse in heb en word het je gewoon keihard opgedrongen.
Dat heb ik er op tegen.

Dat kan ik me goed voorstellen hoor. Maar wat dat betreft is geloven net als het leger: niet zelf nadenken maar gewoon bevelen opvolgen. Met de jaren krijg je hopelijk meer inzicht in het hoe en waarom (net als in het leger). En ze bedoelen het goed hoor, ik geloof dat ze oprecht het beste met je voor hebben - hoe misleid ze ook zijn. Net zoals ze in het leger je niet drillen om je te pesten, maar om te zorgen dat je in noodsituaties geen rare dingen gaat doen.

Mijn zusje zit nu in groep 8, heeft een eigen laptop met internet aansluiting en je hoort ze nergens over! Heb ik daar al die ruzie voor moeten maken? was het echt zo belangrijk voor ze? nee, want bij mijn zusje is het allemaal geen probleem.

Het is vaak zo dat het oudste kind de strijd moet voeren, waarna de jongere kinderen daar later van mogen baten. Dat is nu eenmaal zo en je kunt het ook zo zien dat je je zus die strijd hebt bespaard.

[Mortlach]

dat is niet helemaal waar, ik heb ook oudere broers en zussen boven mij die er altijd een probleem van gemaakt hebben.

Blijkbaar moesten je ouders die strijd een paar keer voeren voor ze het licht zagen

[Galateia]

Wat ik lees in de reacties van insane is toch wel wat ik ook bij mijn man zag/zie. Heel streng opgevoed en hij mocht echt zichzelf niet zijn. Al die regels. Zoveel regels. En waarvoor? Volgens mijn man vooral voor de buitenwereld. En dat klopte ook wel, helaas.

Toen wij trouwden in een vrijere/vrolijke kerk, waren zijn ouders zo geschokt. Mijn schoonmoeder heeft de halve dienst zitten huilen. Lekker leuk hoor, op je bruiloft. En toen we vroegen waarom ze nu echt zo verdrietig was, was het antwoord 'wat zullen de mensen wel niet denken, je vader is ouderling'. En dat was met nog wel meer dingen zo. Toen mijn man zich als volwassene liet dopen, wilden ze eerst niet komen, omdat de ouderling-verkiezing eraan zat te komen en de buitenwereld misschien wel zou oordelen. Nou, dan zit er echt iets goed mis.

Mijn man is zeker nog wel een christen, maar hij heeft zich heel bewust laten uitschrijven en wil echt niets te maken hebben met de traditionele richtingen. Dat zit heel diep. Zijn opvoeding heeft wat dat betreft echt littekens achter gelaten. Als hij er soms over praat, dan springen de tranen mij echt in de ogen.

Ik snap insane daarom heel erg goed. Natuurlijk hoop ik, dat hij ooit God mag vinden. Dat hoop ik als christen, uiteraard. Maar geloof kun je niet door iemands strot duwen. En geloof heeft volgens mij helemaal niets te maken met (vaak ongeschreven, brrr) regels.

Mijn man heeft het toen heel veel goed gedaan om zich echt uit te laten schrijven. Het stelde niet zoveel voor, maar het voelde echt als een bevrijding.

[Riska]

Dat kan ik me goed voorstellen hoor. Maar wat dat betreft is geloven net als het leger: niet zelf nadenken maar gewoon bevelen opvolgen. Met de jaren krijg je hopelijk meer inzicht in het hoe en waarom

Dat geloven net als in het leger is - niet nadenken, maar gewoon bevelen opvolgen - staat voor mij lijnrecht op zoals ik geloven zie en ervaar: Je verstand gebruiken, over dingen nadenken en je verantwoordelijkheid nemen voor je daden.
In in dat geheel tot de ontdekking komen dat er dingen zijn die je niet zelf kunt oplossen, die je niet begrijpt en die overlaten aan God. Het in Zijn handen leggen.

Jij verwart m.i. kerkelijke regels (waar helaas veel te vaak bij gezegd wordt dat het in de Bijbel staat dat het zo moet) met geloof in de levende God.
Ik ben mij ervan bewust dat in bepaalde kerkgenootschappen regels worden voorgeschreven waarvan men zegt dat ze in de Bijbel staan, maar in feite uit een vorm van macht voortkomen. Dat daar helaas aan wordt vastgeknoopt dat het God bedroeft - of gelijksoortige uitdrukkingen.
Dat is lang niet in alle kerken zo, al zijn er overal bepaalde regels, maar die hebben niets te maken met uiterlijkheden.

[Insane]

Spijtig. Maar nu je toch vrije internet toegang hebt is je wereld hopelijk wat ruimer geworden en wat minder benauwend.

jawel daar ging het ook niet om. Het was maar een voorbeeld over gestelde regeltjes die uiteindelijk allemaal bullshit zijn.

Maar wat dat betreft is geloven net als het leger: niet zelf nadenken maar gewoon bevelen opvolgen.

Defensie kies je voor. 90% van de jongeren heeft daar geen zin in en ongelijk geven kan je ze niet. Het is hard, maar mooi tegelijk en het is een wereld opzich. Iemand die zich er niet thuis voelt houd het er onmogelijk uit.
Zo is het geloof ook maar net.

[Galateia]

Al die regels hebben niets met het geloof te maken, alleen voor heel veel mensen helaas toch wel.

Ik was een paar weken terug naar en doopdienst geweest bij vrienden. Ik had werkelijk waar geen idee, hoe zwaar die kerk was. Het was verschrikkelijk naar. Ik zat achter mijn vriendin en toen zij de kerk binnen was gekomen, tikte ik haar even op de schouder om te fluisteren dat haar kindje er zo mooi uit zag. Nou, mijn hemel, ze verstarde gewoon. Geen reactie. Iedereen in die kerk keek me aan met een blik van 'wat doe jij nou?'. Iedereen zag er ook hetzelfde uit. Allemaal donkergrijs, zwart, donkerblauw. Ik heb echt met verbazing gekeken. Ik zag er anders uit en werd echt weg gekeken. Ik heb geen psalmenboekje. Maar de mensen naast mij schoven nog even een paar cm van mij weg. Letterlijk. Geen idee wat er werd gezongen, niemand deelde even het gezangenboekje met mij, de indringer.

Het was naar. En zo vreselijk zwaar. Allemaal ongeschreven regels. Op een gegeven moment rolde er een knalroze Mentos in het gangpad. Ik moest een lach onderdrukken. Maar niemand die de humor inzag van de knalroze Mentos midden op die grote donkere stenen van het gebouw. Echt waar, als er een roze olifant had gestaan, dan had nog iedereen gedaan alsof deze niet bestond.

Het toppunt was wel, dat ik heel voorzichtig zwaaide naar een ontzettend lief meisje, dat me aan zat te staren. Haar moeder trok haar gezicht van me weg en haar vader keek me boos aan.

Het was echt zo naar, dat ik na afloop in de auto mijn man belde om er over te vertellen en er 's avonds in bed nog wakker van lag. Zo'n nare ervaring.

Wat heeft zo'n dienst, zo'n heel gebeuren vol van ongeschreven regels, nou toch te maken met het geloof? Wie dat weet, mag het mij zeggen.

Ik begreep toen nog meer, hoe belangrijk die hele uitschrijving voor mijn man was geweest.

En het zal ongetwijfeld niet overal zo zijn, dat geloof ik echt meteen. Maar als je daar wel middenin zit, dan moet dat verstikkend zijn.

[Mortlach]

Dat geloven net als in het leger is - niet nadenken, maar gewoon bevelen opvolgen - staat voor mij lijnrecht op zoals ik geloven zie en ervaar: Je verstand gebruiken, over dingen nadenken en je verantwoordelijkheid nemen voor je daden.
In in dat geheel tot de ontdekking komen dat er dingen zijn die je niet zelf kunt oplossen, die je niet begrijpt en die overlaten aan God. Het in Zijn handen leggen.

Jij bent dan ook alweer wat jaartjes verder, Riska. Dat zelf nadenken is altijd wel leuk, totdat je lieve zoon of dochter zelf iets bedenkt waar je het niet bepaald mee eens bent, dan is dat zelf nadenken ineens zo aantrekkelijk niet meer.

Jij verwart m.i. kerkelijke regels (waar helaas veel te vaak bij gezegd wordt dat het in de Bijbel staat dat het zo moet) met geloof in de levende God.
Ik ben mij ervan bewust dat in bepaalde kerkgenootschappen regels worden voorgeschreven waarvan men zegt dat ze in de Bijbel staan, maar in feite uit een vorm van macht voortkomen. Dat daar helaas aan wordt vastgeknoopt dat het God bedroeft - of gelijksoortige uitdrukkingen.

God is dan ook de ideale knuppel om conformisme af te dwingen...

[Mortlach]

En het zal ongetwijfeld niet overal zo zijn, dat geloof ik echt meteen. Maar als je daar wel middenin zit, dan moet dat verstikkend zijn.

Heel cru gezegd zijn er persoonlijkheden die in zo'n omgeving gedijen, die het nodig hebben. Maar als je een persoonlijkheid hebt die daarmee botst, dan moet je inderdaad wegwezen. Gelukkig is er voor iedere persoonlijkheid een kerk of geloof.

[Riska]

Jij bent dan ook alweer wat jaartjes verder, Riska. Dat zelf nadenken is altijd wel leuk, totdat je lieve zoon of dochter zelf iets bedenkt waar je het niet bepaald mee eens bent, dan is dat zelf nadenken ineens zo aantrekkelijk niet meer.

Mijn kinderen zijn beiden dertigers. Zij nemen zelf beslissingen en ja, soms zou ik het anders willen. Maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt ze te dwingen in een bepaalde richting. Er is een tijd geweest dat ze van mij naar catechisatie moesten ja, omdat ik ze met geen stok mee naar de kerk kreeg. Er was geen uit het hoofd leren bij zoals in sommige kerken, maar een kwestie van zelf nadenken. Ze hebben dus allebei de kerk de rug toegekeerd, maar zijn dankbaar dat ze tenminste de grote verhalen meegekregen hebben. Mijn dochter vindt het verschrikkelijk als iemand in haar omgeving onwetend is over de achtergrond van veel kunst, die gebaseerd is op de Bijbel.

[Mortlach]

Mijn kinderen zijn beiden dertigers. Zij nemen zelf beslissingen en ja, soms zou ik het anders willen. Maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt ze te dwingen in een bepaalde richting. Er is een tijd geweest dat ze van mij naar catechisatie moesten ja, omdat ik ze met geen stok mee naar de kerk kreeg. Er was geen uit het hoofd leren bij zoals in sommige kerken, maar een kwestie van zelf nadenken. Ze hebben dus allebei de kerk de rug toegekeerd, maar zijn dankbaar dat ze tenminste de grote verhalen meegekregen hebben. Mijn dochter vindt het verschrikkelijk als iemand in haar omgeving onwetend is over de achtergrond van veel kunst, die gebaseerd is op de Bijbel.

Mijn opmerking was meer algemeen en ik had pubers in mijn hoofd. Je gaf slechts het voorzetje.

Dat verlies van kennis is zeker betreurenswaardig, maar goed, mensen die echt geïnteresseerd zijn in kunst krijgen er vanzelf het een en ander van mee.

[Katlheen]

Zoals bij zoveel dingen is het natuurlijk niet de bedoeling dat je al teveel zelf nadenkt in bepaalde kerken. Stel je voor zeg, je zou nog eens een kritische vraag kunnen stellen. Kijk voor de gein eens in de vragenrubriek, waar komt het vaak op neer? Mag je dit of dat? Is het verboden dat...etc.
En bij veel antwoorden krijg je dan het gevoel dat het menselijke regeltjes zijn, waarbij de Bijbel als oneindig kookboek vol spreuken, geciteerd kan worden tbv het eigen standpunt.

En dus krijg je hel en verdoemenis over je heen als je kritisch bent, dat is dan het laatste redmiddel om het schaapje binnenboord te houden. Hoe het schaapje verder in zijn geloofsleven zit is niet relevant. Zolang het keurig in de maat meeblaat en 's zondags keurig in de kerk zit en zich houdt aan de spelregels, dan is alles in orde.

@ Galateia: Ik snap wel waarom die mensen niet lachten joh, een ROZE mentos!!!! In de kerk bestaan toch geen homo's? Dus ook geen roze mentos.

@ Insane: Zoek een kerk die je wel aanspreekt. Geloof me, er is veel op de markt wat betreft kerken, en er is er echt wel een waar jij je wel thuis voelt en waar mensen komen die belangstelling hebben voor jou om wie je bent, en niet om de "regels" die je allemaal moet opvolgen. Maar bovenal, laat God niet los.

[Optimatus]

Dan ben je er overheen gelezen. Het is een wereldje opzich waar ik mij niet thuis voel, daarnaast word er niet naar gekeken of je er uberhaupt wel interesse in heb en word het je gewoon keihard opgedrongen.
Dat heb ik er op tegen.

Dat kan ik me heel goed voorstellen. Het geestelijk leven is niet zoiets als ganzenleverpastei waarbij ganzen misdadig worden volgepropt.

Mijn vrouw heeft op pagina 1 aangegeven hoe je je kunt uitschrijven.
Stel nou, dat je ooit, in de toekomst toch weer iets in een kerkgemeenschap wil vinden, zorg dan dat je wel je attestatie in een bureaulade hebt - of in elk geval iets dat lijkt op een doopbewijs of zo. Dat scheelt op dat moment weer gedoe.

Heel veel succes in elk geval en ik hoop dat je vindt wat je zoekt.

[schelpje3]

Al die regels hebben niets met het geloof te maken, alleen voor heel veel mensen helaas toch wel.

Ik was een paar weken terug naar en doopdienst geweest bij vrienden. Ik had werkelijk waar geen idee, hoe zwaar die kerk was. Het was verschrikkelijk naar. Ik zat achter mijn vriendin en toen zij de kerk binnen was gekomen, tikte ik haar even op de schouder om te fluisteren dat haar kindje er zo mooi uit zag. Nou, mijn hemel, ze verstarde gewoon. Geen reactie. Iedereen in die kerk keek me aan met een blik van 'wat doe jij nou?'. Iedereen zag er ook hetzelfde uit. Allemaal donkergrijs, zwart, donkerblauw. Ik heb echt met verbazing gekeken. Ik zag er anders uit en werd echt weg gekeken. Ik heb geen psalmenboekje. Maar de mensen naast mij schoven nog even een paar cm van mij weg. Letterlijk. Geen idee wat er werd gezongen, niemand deelde even het gezangenboekje met mij, de indringer.

Het was naar. En zo vreselijk zwaar. Allemaal ongeschreven regels. Op een gegeven moment rolde er een knalroze Mentos in het gangpad. Ik moest een lach onderdrukken. Maar niemand die de humor inzag van de knalroze Mentos midden op die grote donkere stenen van het gebouw. Echt waar, als er een roze olifant had gestaan, dan had nog iedereen gedaan alsof deze niet bestond.

Het toppunt was wel, dat ik heel voorzichtig zwaaide naar een ontzettend lief meisje, dat me aan zat te staren. Haar moeder trok haar gezicht van me weg en haar vader keek me boos aan.

Het was echt zo naar, dat ik na afloop in de auto mijn man belde om er over te vertellen en er 's avonds in bed nog wakker van lag. Zo'n nare ervaring.

Wat heeft zo'n dienst, zo'n heel gebeuren vol van ongeschreven regels, nou toch te maken met het geloof? Wie dat weet, mag het mij zeggen.

Ik begreep toen nog meer, hoe belangrijk die hele uitschrijving voor mijn man was geweest.

En het zal ongetwijfeld niet overal zo zijn, dat geloof ik echt meteen. Maar als je daar wel middenin zit, dan moet dat verstikkend zijn.

Schrijf een roman erover, verdient misschien lekker, veel mensen smullen nl van dit soort karikaturen.
Hoe dik is jouw duim ?

[boer]

Al die regels hebben niets met het geloof te maken, alleen voor heel veel mensen helaas toch wel.

Ik was een paar weken terug naar en doopdienst geweest bij vrienden. Ik had werkelijk waar geen idee, hoe zwaar die kerk was. Het was verschrikkelijk naar. Ik zat achter mijn vriendin en toen zij de kerk binnen was gekomen, tikte ik haar even op de schouder om te fluisteren dat haar kindje er zo mooi uit zag. Nou, mijn hemel, ze verstarde gewoon. Geen reactie. Iedereen in die kerk keek me aan met een blik van 'wat doe jij nou?'. Iedereen zag er ook hetzelfde uit. Allemaal donkergrijs, zwart, donkerblauw. Ik heb echt met verbazing gekeken. Ik zag er anders uit en werd echt weg gekeken. Ik heb geen psalmenboekje. Maar de mensen naast mij schoven nog even een paar cm van mij weg. Letterlijk. Geen idee wat er werd gezongen, niemand deelde even het gezangenboekje met mij, de indringer.

Het was naar. En zo vreselijk zwaar. Allemaal ongeschreven regels. Op een gegeven moment rolde er een knalroze Mentos in het gangpad. Ik moest een lach onderdrukken. Maar niemand die de humor inzag van de knalroze Mentos midden op die grote donkere stenen van het gebouw. Echt waar, als er een roze olifant had gestaan, dan had nog iedereen gedaan alsof deze niet bestond.

Het toppunt was wel, dat ik heel voorzichtig zwaaide naar een ontzettend lief meisje, dat me aan zat te staren. Haar moeder trok haar gezicht van me weg en haar vader keek me boos aan.

Het was echt zo naar, dat ik na afloop in de auto mijn man belde om er over te vertellen en er 's avonds in bed nog wakker van lag. Zo'n nare ervaring.

Wat heeft zo'n dienst, zo'n heel gebeuren vol van ongeschreven regels, nou toch te maken met het geloof? Wie dat weet, mag het mij zeggen.

Ik begreep toen nog meer, hoe belangrijk die hele uitschrijving voor mijn man was geweest.

En het zal ongetwijfeld niet overal zo zijn, dat geloof ik echt meteen. Maar als je daar wel middenin zit, dan moet dat verstikkend zijn.

Heel herkenbaar, uit zo'n kerk kom ik ook.de koster heb ik in 15 jaar tijd nog nooit een keer zien lachen.
Inmiddels ga ik niet meer, en zeker niet naar doopdiensten.
dergelijke kerken hebben ook geen nieuwe aanwas en nooit mensen van een nader ras, omdat ze totaal in zichzelf gekeerd zijn.de enige aanwas is van nieuw geborenen.EN iedereen die er mee opgroeid, ziet de sekte-achtige kenmerken ook niet, denk ik.
Als je dezelfde mensen op maandag weer ziet, geloof je je ogen vaak niet
Een beetje de schriftgeleerden en farizeers van het christendom, en net als hen de toegangspoort zo dicht mogelijk houden voor iedereen.
En dat lukt ze dus aardig op die manier.
Helaas.

[Speedy]

Hoe dik is jouw duim ?

Nou dit kan zeker helemaal 200% waar zijn. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Dat mensen die voor het eerst komen op een gegeven moment helemaal verwilderd zitten rond te kijken met een gezicht "WAAR BEN IK NU IN BELAND!". Ik kan me er enorm voor schamen dat je eigen soort zo met vreemdelingen omgaat. (Hetzelfde effect krijg je trouwens als je met een zwart pak in een lichtere gemeente komt, dan moet je echt oppassen dat je niet in de consistorie terecht komt )

Ik zelf zit ook in een zwoare kerk, maar gelukkig is het bij ons niet zo en worden mensen van buiten goed opgevangen. En als ik de koster help bij drukke diensten dan letten we samen er heel goed op wie niet bekend is met de gemeente en dan zorg je dat ze een goede plek krijgen, de juiste psalmboeken hebben en ook dat je even uitlegt wat die gekke getallen op het bord nou betekenen. (Helemaal die afkortingen LvM/LvS/Geb/Ps/Zon/HC) En als ik zie dat er iemand in de kerk zit die geen psalmboekje of bijbel hebt, dan stuur ik 1 van mijn kinderen de kerk in om ze er 1 te geven. Niets ontwapender dan een klein kind die er even heen rent. (Kost me wel een paar van die fel roze mentosjes, maar dan heb je ook wat)