Werken in de zorg... (4)

[-Judith-]

@MW;ik ben wel wezen werken 't Begon al goed; ik heb me verslapen, maar goed...Zolang ik bezig ben wil het wel, maar zodra ik ga zitten dan is 't mis...dan voel ik pas hoe moe ik ben!

@AJL; ik kan aandragen wat ik wil...Ik hoop dat de Arbo-arts echt snel kan, want anders bel ik hem persoonlijk op,want volgende week moet ik 5 dagen werken, en daar zie ik nu al tegenop

@ meribel&pipgirl; dank je wel!

Ik ben dus avnmiddag naar de locatiemanager gegaan, hij vond het heel slecht van m'n afd.hoofd dat ze dat gezegd had, hij gaat dus ook met haar een gesprek aan, dat dat zo niet kan, etc. En hij raadde me ook aan z.s.m. gesprek met de arbo-arts, hij kon helaas niet zoveel verder voor me doen, maar als er weer wat was moest ik terugkomen, en hij zegt ook; gewoon keihard voor dr wezen hoor! Ze is er eentje met wie je niet op de standaard-manier een gesprek moet voeren, dat weet ik van mezelf... maar hij had het er ook over om samen met haar én de arbo-arts in gesprek te gaan... ik wacht het af...

En ik kreeg vandaag de brief van Dimence! Kan over 3 weken terecht!

[*Annette*]

Wow wat heftig zeg! Zou als ik jou was de Arbo-arts bellen dat je deze week nog een gesprek wil, aangezien het niet goed gaat.
Je ziek laten melden en net wat jezelf zegt, tot 16 november dan heb je vakantie zodat je even deze weken op adem kunt komen... Daarna
kijken wat haalbaar is, inmiddels heb je dan ook een gesprek met psycholoog gehad en kun je misschien samen tot een oplossing komen.

Je lichaam geeft niet voor niets deze signalen! Veel sterkte, probeer op te komen voor jezelf! Dapper dat je al na de locatiemanager bent geweest! *HUG* !

[ajl]

@MW;maar hij had het er ook over om samen met haar én de arbo-arts in gesprek te gaan... ik wacht het af...

!

Niet mee akkoord gaan. Het is een arbo arts voor jou en niet voor jouw leidinggevende. Een arboarts mag niet eens zeggen wat een mogelijk diagnose is, maar alleen of je wel/niet aan het werk kunt gaan. Gewoon ziekmelden en haar mededelen dat je niet meer gaat werken en je poot stijf houden. Als je ziet dat zij steeds belt, niet opnemen en per mail reageren. Dan bouw je dossiervorming op.

[vpk]

tjonge judith, wat een heftig verhaal. allereerst heel veel sterkte toegewenst!
inderdaad zou ik je ook aanraden om je ziek te melden. je HA zegt niet voor niets dat je alleen datgene moet doen wat je ziet zitten. als dat met werken niet het geval is, vooral niet doen!
en zeker dapper dat je al bij de locatiemanager bent geweest! ik vind alleen zijn reactie wel apart.. hoe kan hij nou zeggen dat je keihard moet zijn voor je afd. hoofd, dat er geen standaard gesprek met haar is te voeren... het lijkt me dat hij dan toch degene is die met haar in gesprek gaat (doet ie ook schrijf je), maar hij kan dan toch ook tegen jou zeggen dat je je gewoon ziek moet melden etc?

succes met alles meid

[mw]

Ben je toevallig lid van een vakbond (RMU bijv.) Judith? Die kunnen je ook vertellen wat je nu wel mag/niet mag/moet doen, enz. Ik vind het eerlijk gezegd te zot voor woorden dat je werkgever je verplicht te komen werken, terwijl jij aangeeft dat het momenteel te zwaar is. Denk goed na over wat je wil, en doe wat goed is voor jezelf! Als je straks compleet instort hebben ze helemaal niets aan je

[Gerdien B.]

Wat een toestand judith!!
Ik ben het met een aantal andere eens: ziek melden en laat haar maar weten dat je de eerste 2 weken gaat bijslapen en geen telefoon van haar wilt hebben. Als er iets is, dan die manager waar je wel mee kan praten. Heel veel sterkte en blijf het advies volgen van je huisarts!

[-Judith-]

Dank jullie wel!

Gisteren ben ik ook weer naar 't werk gweest, maar had mezelf voorgenomen; als 't niet wil, dan gá ik...Ik moest om half 3 beginnen, en tegen half 6 gingen we eten, toen voelde ik hoe moe ik was, dus toen heb ik de maaltijd nog af gemaakt, maar ben daarna naar huis gegaan,
Maar gistermiddag kwam m'n afd.hoofd nog even langs, maar ze zei geen woord, ging niet de discussie met me aan ofzo, ze was heel bedeesd voor haar doen...Zal ze dan toch op d'r kop hebben gehad van de loc.manager?
Ze had trouwens wel een gesprek bij de Arbo aangevraagd, daar krijgi k binnenkort een brief van! Ben benieuwd!

[meribel]

vraagje; hebben jullie ( veel ) te maken met ongelovige mensen die op sterven liggen? Brengen jullie dan het geloof ter sprake?
Of "gebruiken" jullie je werk weleens om over het geloof te praten? ( met de clienten/patienten bedoel ik dus )

[mw]

Terminale zorg maak ik héél weinig mee. Dus daar kan ik niet over meepraten.

Ik gebruik nooit mijn werk om over het geloof te praten. In het begin drukte het praten over het geloof heel zwaar op mijn schouders. Ik had het gevoel dat het moest. Tot ik erop werd gewezen dat ik in de eerste instantie verpleegkundige ben en geen evangelist! Dat heeft gemaakt dat ik er een stuk relaxter in sta. Ik sta open voor gesprekken over het geloof, ook voor bijbel lezen&bidden met de patiënten. Soms komt het dus voor dat ik in een gesprek verzeil met een patiënt over het geloof.
Maar de kunst is dan te luisteren, open vragen te stellen en vooral niets op te dringen. Wat wel eens een vraag oplevert is het Ichtusvisje om mijn nek of als ik op zondag iets eerder wegga om op tijd in de kerk te zijn (dan vertel ik wel aan de patiënten zodat ze weten dat ze even een ander aan hun bed krijgen tot de volgende dienst).
Verder vind ik op zondag soms wel een opening om over het geloof te praten. Ik vraag altijd iedereen of ze naar de dienst willen, en soms ontstaat er dan een gesprek. Of een patiënt die naar NLzingtopzondag kijkt. Mooie gelegenheden om er over te beginnen... Zodra ik merk dat de persoon er niet voor open staat, dan kap ik wel gelijk! Ik blijf tenslotte de verpleegkundige!

Ook heb ik geleerd dat ik meer kan getuigen door mijn gedrag,dan door woorden. Eens extra de tijd te nemen voor iemand die het moeilijk heeft en zo alleen is. Niet geïrriteerd te raken als iemand voor de 6e keer in mijn 10min. durende koffiepauze belt. Natuurlijk is dat de taak van elke verpleegkundige, maar je kan onderscheid maken!

Moet wel zeggen dat ik het makkelijker vond toen ik nog in de thuiszorg hier in het dorp werkte. Hier is (bijna) iedere oudere wel gelovig en is dat ook bekend. Ik wist bij bijna ieder cliënt te bijbel te liggen Gesprekken openen is dan toch wat makkelijker dan is de seculiere omgeving waarin ik nu werk.

[meribel]

Terminale zorg maak ik héél weinig mee. Dus daar kan ik niet over meepraten.

Ik gebruik nooit mijn werk om over het geloof te praten. In het begin drukte het praten over het geloof heel zwaar op mijn schouders. Ik had het gevoel dat het moest. Tot ik erop werd gewezen dat ik in de eerste instantie verpleegkundige ben en geen evangelist! Dat heeft gemaakt dat ik er een stuk relaxter in sta. Ik sta open voor gesprekken over het geloof, ook voor bijbel lezen&bidden met de patiënten. Soms komt het dus voor dat ik in een gesprek verzeil met een patiënt over het geloof.
Maar de kunst is dan te luisteren, open vragen te stellen en vooral niets op te dringen. Wat wel eens een vraag oplevert is het Ichtusvisje om mijn nek of als ik op zondag iets eerder wegga om op tijd in de kerk te zijn (dan vertel ik wel aan de patiënten zodat ze weten dat ze even een ander aan hun bed krijgen tot de volgende dienst).
Verder vind ik op zondag soms wel een opening om over het geloof te praten. Ik vraag altijd iedereen of ze naar de dienst willen, en soms ontstaat er dan een gesprek. Of een patiënt die naar NLzingtopzondag kijkt. Mooie gelegenheden om er over te beginnen... Zodra ik merk dat de persoon er niet voor open staat, dan kap ik wel gelijk! Ik blijf tenslotte de verpleegkundige!
Ook heb ik geleerd dat ik meer kan getuigen door mijn gedrag,dan door woorden. Eens extra de tijd te nemen voor iemand die het moeilijk heeft en zo alleen is. Niet geïrriteerd te raken als iemand voor de 6e keer in mijn 10min. durende koffiepauze belt. Natuurlijk is dat de taak van elke verpleegkundige, maar je kan onderscheid maken!

Moet wel zeggen dat ik het makkelijker vond toen ik nog in de thuiszorg hier in het dorp werkte. Hier is (bijna) iedere oudere wel gelovig en is dat ook bekend. Ik wist bij bijna ieder cliënt te bijbel te liggen Gesprekken openen is dan toch wat makkelijker dan is de seculiere omgeving waarin ik nu werk.

zeer, zeer herkenbare post. het zouden mijn woorden kunnen zijn, van toen ik nog in het ziekenhuis werkte dan. Ik heb daar ook even moeite mee gehad, maar al gauw gerealiseerd dat ik juist verpleegkundige was en het verschil kon maken door wel 10 keer naar dezelfde bel te lopen enzovoorts ( wat mij juist door mijn geloof ook weinig moeite kostte moet ik eerlijk zeggen )

het verschil is inderdaad nu ik in de thuiszorg werk. Ong. 80% van de clientèle is niet-gelovig. De 20% daar praat ik mee over het geloof als ze het waarderen of het ter sprake komt. Echter wat doe je als een niet-gelovige op sterven ligt maar wel alleen is. Dan kom je 's nachts en omdat je in de thuissituatie zit heb je zoveel mogelijkheden om erover te beginnen. Ik vind dat zulke lastige situaties. Omdat wat ik me in het ziekenhuis makkelijk voor had genomen ( ik ben hier om te verplegen , niet om te evangeliseren ) , het rare gevoel bekruipt me telkens dat het in de thuiszorg niet geldt of minder. Mensen gaan immers niet naar huis zoals uit een ziekenhuis, maar je bezoekt ze in hun permanente woonsituatie ( op één of andere manier voelt dat anders voor me )
concreet voorbeeld; ik was bij een vrouw die was rk opgevoed, ze is al wat in de war maar niet echt dement. ze zegt telkens tegen me, 'ja ik heb 8 kinderen, dat was vroeger zo anders kwam je in de hel' 'gek hé, dat je daar zo bang voor was'
laatst vroeg ik waar ze nu in geloofde 'nou ik weet het niet, ik hoop maar dat er niets is'
toen vroeg ik waarom ze dat hoopte
' nou ik wil niet branden in de hel, maar jubelen in de hemel lijkt me ook niets'

wat zég je dan nog tegen zo'n 90-jarige. zo'n opmerking raakt me in mijn hart..

[mw]

Pfoe, lastige vragen soms. Het lijkt mij dat je het in de thuiszorg vaker tegenkomt, omdat daar regelmatig palliatieve/terminale zorg wordt gegeven. Wanneer je de gelegenheid ervoor hebt, zou je kunnen vragen hoe de cliënt tegen de dood aankijkt. Dat is niet zo'n gekke vraag in die omstandigheden en geeft wellicht openingen om er dieper op in te gaan!

Pffoee... 'k ben vandaag een beetje verdrietig uit mn werk gekomen. Het ziekenhuis waarin ik werk is gefuseert. De afgelopen tijd zijn veel afdelingen samengegaan en op een van de 2 locaties gaan werken (ipv over 2 locaties). Ook 'mijn' afdeling staat op de nominatie daarvoor, en wij verhuizen naar de andere locatie. Vandaag voor het eerst daar gewerkt, maar ben er erg teleurgesteld geraakt. Wat kunnen je collega's je zó niet welkom laten voelen, want bestaan er een 'trutten in de zorg'(sorry voor het woord) die vreselijk gedemotiveerd zijn. Ik viel werkelijk van de ene verbazing in de andere. Handelingen die niet volgens protocol gedaan worden (medicijnen via de sonde geven, maar niet naspoelen, zodat de helft achterblijft in de sonde. Decubituswond behandelen met een héle dikke laag vaseline ipv een dunne laag combizalf zink/vaseline. Lekkende wonden zonder handschoenen verbinden en ook nog eens niet aseptisch. En van handen wassen/desinfecteren hadden ze daar nog nooit gehoord. Zo kan ik een hele lange lijst maken )
Om dan over de bejegening nog maar niet te spreken. Een patiënt gilde het uit van de pijn, waarop de reactie was: doe ff normaal zeg En dat is nog maar één van de voorbeelden. Bespreekbaar maken was helaas niet mogelijk, 1 poging daartoe werd niet in dank afgenomen. Daarvoor werk je toch niet in de zorg, vraag ik me dan af.
Ik moest het even kwijt...

@ Judith: hoe ist nu? Ben je echt van plan om deze week 5 dagen te gaan werken? Hoe reageerden je directe collega's op je depressie?

[meribel]

@ mw, jouw ervaring op je 'nieuwe" afdeling;

ik ken het, het is zo verschrikkelijk frustrerend ( één van dé redenen dat ik ooit het zkh verlaten heb )

[-Judith-]

@ Judith: hoe ist nu? Ben je echt van plan om deze week 5 dagen te gaan werken? Hoe reageerden je directe collega's op je depressie?

Kan heel kort wezen; ben hartstikke moe, en voel me gesloopt...
Ik moet het officieel wel, maar denk niet dat ik het ga trekken, heb vanmorgen telefonisch contact gehad met de arbo-arts,maar hij kan niks zolang hij mij niet gezien heeft Afd.hoofd zegt of doet ook niks...
Vanmiddag bleek ik opeens alleen op de groep te staan ivm ziekte, met dat ik de telefoon pakte om m'n afd.hoofd te bellen dat ik weigerde om de dienst te draaien, belde ze zelf al, en ik heb haar gezegd dat het vadnaag érg beroerd gaat (vanmorgen mn man opstaande voet ontslagen ) en ik heb dr gezegd dat als ze me alleen zou laten draaien, dat ik de afdelingen dan op zou bellen dat ze de bewoners maar weer op moesten halen, want ik ga écht niet alleen staan.
Toen heft ze m'n collega uit de les gehaald, en die is na 'schooltijd' bij mij gekomen, en heeft geholpen met de maaltijd, en de vaatwasser in en uitgepakt...
Maar ik ben nu echt geradbraakt...Op't moment zelfs duizelig, maari k weet niet of het daar van komt....

Morgen moet ik een vroege dienst, maar ik heb besloten m'n emoties gewon te laten gaan, en niks meer tegen te houden, laat ze het maar merken...Ik vind het heel sneu tegenover m'n collega, maar ik ben bang dat ik het morgen niet langer trek, en als het dan niet gaat, meld ik me voor de res van de week ook ziek...maar dan staat m'n colega 4 dagen lang, alleen op de groep, ivm ziekte...
M'n collega's begrijpen het over het algemeen niet dat ik nog rondloop op 't werk, maar als ik de situatie met m'n afd.hoofd uitleg hoor je ze dr niet meer over, en lijkt alles 'oke'.
M'n afd.hoofd had n collega gevraagd hoe het vorig week op de afdeling ging, en zij had gezegd dat het 'zoals normaal ging'...Ze zei niks gemerkt te hebben....Terwijl ik met overdragen al zat te janken...En ik zo sloom als wat was, en ik was gewoon echt sjaggerijnig...En dan nog niks gemerkt hebben...Zelfs een stagiaire vreog me of het alemaalw el goed met me ging...
Dus op collega's hoef ik ook niet te rekenen(behalve een paar dan..)

Oh ja...w.b. terminale patienten; het is bij mij vooral PG wat ik mee maak, maar dat gebeurt niet vaak, ik heb 1x een vrouw gehad, zij geloofde niet, niemand was bij haar, alleen ik, en ik denk nog vaak aan de 'doodsangsten' die zij had...Bidden mét haar kon niet meer, maar ik heb in mezelf wel gebeden voor haar...Oh wat was dat erg om te zien...Het duurde 'maar' 3 kwartier, maar het waren wel hele heftige....

[vpk]

Een patiënt gilde het uit van de pijn, waarop de reactie was: doe ff normaal zeg

vandaag weer gewerkt mw? en, ging het al wat beter? wat vervelend om in zo'n situatie terecht te komen. het is de bedoeling dat dat blijvend is?

@ judith: en, hoe ging het vandaag? wat jammer dat je collega's je er niet in steunen..

maar dan staat m'n colega 4 dagen lang, alleen op de groep, ivm ziekte...

zoiets zou ik ook lastig vinden, om me in zo'n geval ziek te melden. maar dit is niet jouw probleem! dat is dan het probleem voor de afdelingsleiding, om daar een oplossing voor te zoeken. als jij doorgaat tot je 'er bij neervalt' hebben ze toch ook niets aan?? meid, probeer echt je grenzen aan te geven voor je er zelf aan onderdoorgaat..

vraagje; hebben jullie ( veel ) te maken met ongelovige mensen die op sterven liggen? Brengen jullie dan het geloof ter sprake?
Of "gebruiken" jullie je werk weleens om over het geloof te praten? ( met de clienten/patienten bedoel ik dus )

ik werk wel geregeld met ernstig zieke patiënten, die weinig levensvooruitzicht meer hebben zeg maar. ik zal er zelf niet snel over beginnen, als ze zelf aangeven er behoefte aan te hebben dan wil ik er best met ze over praten. vind het wel eens lastig, als mensen zeggen dat het met de dood 'klaar is'.. hoe daarop te reageren..

laatst vroeg ik waar ze nu in geloofde 'nou ik weet het niet, ik hoop maar dat er niets is'
toen vroeg ik waarom ze dat hoopte
' nou ik wil niet branden in de hel, maar jubelen in de hemel lijkt me ook niets'

wat zég je dan nog tegen zo'n 90-jarige. zo'n opmerking raakt me in mijn hart..

dat kan ik me voorstellen, zou het ook heel moeilijk vinden om daarop in te gaan...

[mw]

@Judith: je man ook nog ontslagen? Jullie krijgen nu wel veel voor de kiezen zeg. Ontzettend veel sterkte toegewenst! Let op je grenzen en ga er niet overheen!! *hug*

@Meribel: 't is gewoon om te huilen. Natuurlijk wist ik dat niet iedereen lief&aardig is in de zorg, maar 't kwam akelig dichtbij gister.

@vpk: gelukkig hoefde ik er vandaag niet weer heen. Onze afdeling zit nu op locatie H, en wij gaan naar B. Wij zijn nu alleen urologie, en zij zijn orthopedie/urologie. Alle collega's van daar gaan mee naar de nieuwe afdeling orthopedie. Wij gaan op de afdeling waar hun nu zitten, samen met de KortVerblijf. Ben na gister eerlijk gezegd heel blij dat we niet samen hoeven te gaan met dat team.
Ik ben vooruit gestuurd door mijn teammanager (ik vind het leuk om me daar voor in te zetten en omdat ik nu nog veel boventallig/extra sta ivm ziekte kan dat ook zonder dat onze eigen bezetting er onder lijdt) om daar te kijken. Ik ken heel locatie B niet, en wil straks wel een beetje bekend zijn in het ziekenhuis. Verder heb ik gekeken naar verschillen in werkwijze (en die waren er héél veel om het eerste oog), verschillen in de gebruikte papieren, enz. Erg leuk en leerzaam. Maar kwam wel van een koude kermis thuis. Donderdag eerst maar eens met mijn teammanger bespreken en dat zien we wel verder.