Louisa,
ik vind je verhaal erg verdrietig klinken. Het komt bij mij wel logisch over dat het nu allemaal terugkomt want het lijkt erop dat je het allemaal toendertijd niet echt verwerkt hebt maar 'gewoon' doorgeleefd hebt en er ook weinig over gepraat hebt. Ik denk dat het toch een wond is die moet helen, en als dat op het moment zelf niet gebeurt dan moet dat toch vroeg of laat. Geef eraan toe, kun je erover praten met anderen? Je zus bijvoorbeeld? Met een vrouw praatten is denk ik toch anders dan met een/je man. Die zitten toch anders in elkaar waardoor je het allebei ook heel anders verwerkt. Misschien bestaat er een boek over miskramen of omgaan met een miskraam bijvoorbeeld?
Heel veel sterkte!!
