meribel schreef:op zich wel interessant wat er in dit topic gebeurd.
De openingspost beschrijft de misverstanden die er zijn als atheisten met christenen in gesprek gaan, de moeite's die voorkomen in zo'n dialoog. ( en hoe je juist anders een gesprek, zonder dat je elkaar probeert te overtuigen, moet voeren )
En nu de laatste pagina's hebben we een schoolvoorbeeld. ( hoe het dus meestal gaat.. )
Mee eens meribel, het is denk ik de term 'atheïst' die het gesprek op scherp zet. Direkt gaan alle alarmbellen af en is er bij veel christenen geen enkele bereidheid om te luisteren of te begrijpen wat iemand wil zeggen. Toch is dit broodnodig, vind ik. Zoals gezegd ben ik zelf christen. Maar ik zie hoe christenen zich bang laten maken door dit soort paniektermen. Help...de atheïst is gesignaleerd! In je schuilplaatsen en schieten tot de dood er op volgt. Het is juist deze blinde angst, die het veel christenen onmogelijk maakt om de zwakke punten van het atheïsme te zien. Angst vergroot een tegenstander tot overdreven proporties. Ik wil het boeman-karakter juist van de atheïst afhalen. Atheïsme is gewoon een (nu enigszins achterhaalde) levensbeschouwing, die weliswaar veel invloed heeft gehad op onze samenleving, maar toch nauwelijks meer puur en onversneden wordt geserveerd. Het denken van de geseculariseerde mens is meer een mengsel van agnostische ideeën met die van nieuwe religieuze bewegingen. Atheïsme is een zeer rigide en ferm doorgevoerd filosofisch product. Nauwelijks levensvatbaar, zoals de tijd ons leert.
Maar...en daar gaat het mij nu om: het atheïsme stelt één hele moeilijke, maar terechte vraag. Christenen kunnen die vraag vaak niet oplossen, omdat het zo'n vanzelfsprekende en logische vraag is. Kort en bondig luidt die vraag als volgt (
wie niet verder wil lezen en het allemaal zinloos vindt of zich gewoon kapot ergert raad ik aan hier maar met lezen te stoppen en als struisvogel verder te leven):
De atheïst stelt de volgende vraag aan christenen:
Onder welke voorwaarden zijn jullie bereid om je ongelijk toe te geven?Als je er over nadenkt is dat een hele lastige vraag. Het is heel eenvoudig om het als volgt te zeggen: nooit ofte nimmer zal ik mijn ongelijk toegeven. Maar daarmee zeg je dus eigenlijk dat je niet bereid bent om enig argument tegen het bestaan van God serieus te overdenken. Je standpunt staat sowieso vast. Er valt niets meer tegenin te brengen, basta, punt uit. Een vuist op tafel geslagen. Ongelijk toegeven?...dat nooit!!
Toch kan alleen een christen die bereid is om te formuleren wat er voor nodig is om zijn overtuiging als onhoudbaar te kwalificeren een goede gesprekspartner zijn voor een atheïst. Zijn er situaties of argumenten denkbaar waaronder een christen zijn geloof, als hij eerlijk en oprecht wil zijn, wel zou moeten opgeven als een aantoonbare vergissing? Volgens mij is dat een vraag die christenen zichzelf ook wel eens stiekum stellen.
Maar veel christenen kunnen dit niet formuleren. Zij verbergen zich voor dit soort lastige vragen. In de schuilhut van een absoluut en onaantastbaar geloof in God. Bij hen is geloof geen vertrouwen, maar een hardnekkige onbuigzaamheid. Dit geloof is onbespreekbaar, gesloten voor kritische of logische vragen en is eigenlijk een synoniem voor 'het eigen gelijk'. Ook daarvan geldt dat er geen argument ter wereld gevonden kan worden op grond waarvan dat 'eigen gelijk' aan het wankelen gebracht zou kunnen worden. Ik heb gewoon altijd gelijk, wat er ook door anderen gedacht, gezegd, gevraagd of gesteld wordt.
Wie zo met atheïsten omgaat, verlaagt het christelijk geloof tot halsstarrigheid, onvriendelijk en gesloten.
Terwijl een goed christelijk antwoord op de gestelde vraag echt niet zo moeilijk is.
Maar daar moeten we met elkaar dan nog maar eens de tanden op stuk bijten.
gravo
