Berichtdoor T.A.F. » 14 okt 2011 19:39
Ik heb een aan autisme verwante contactstoornis.
In mijn jeugd is mijn veevuldig meerdere medicamenten gegeven.
bij autisme zijn de meest gebruikte 2 :
Dipiperon
en
Risperdal.
die ik ook heb gehad (ook nog kort een derde andere maar daar weet ik de naam niet meer van)
Ik ben door mijn eigen ervaring sterk tegen dergelijke medicamenten gesteld :
Het effect word vaak opgemerkt door ouders, behandelaars en leerkrachten, die vooral gebaat zijn bij een kind wat "minder vermoeiend" is of "beter luisterd" wat het echter doet met het kind zelf... daar word nauwelijks naar gekeken.
Dipiperon : het is een energievreter.. je slaapbehoefte gaat omhoog en je bent heel de dag duf.. daarnaast maakt het gevoelliger voor suggestie en minder strong-minded.
Voor sommige ouders mag dat lijken alsof je opener staat voor andere ideeen, en beter benaderbaar bent.. maar das dus niet wat er werkelijk gebeurd..
Risperdal : dit werkt op een heel ander vlak, ik kan het uitleggen als oogkleppen.. autisten leggen vaak verbanden tussen alles.. hoewel dit op hbo en universitair onderwijs juist een gewenst talent is, doet een autist dit in zo'n natuurlijke onbeheerbare mate, dat de gevoellens en gedachtes ervan zijn or haar vermogen tot reageren kunnen belemmeren.
Risperdal doet niks meer of minder dan het uitschakelen van een fors gedeelte van deze waarneming, met name het vermogen om sociale signalen waar te nemen daalt sterk.
Opnieuw lijkt hierdoor een kind "normaler" te reageren, maar in feite blokkeer je een belangrijk deel van zijn of haar persoonlijkheid.
autisten merken vaak meer op dan normale mensen.. maar zijn zogezegd anders bedraad waardoor hun observerende en analytische vermogens versterkt zijn, en hun toepasbare minder.
De conclusies die men plaats bij gedrag kloppen dan vaak ook niet, als men bijvoorbeeld denkt een autist kijkt je niet aan, WANT hij is niet gerintereseerd, maar men beseft dan niet het verschil tussen normen en waarden.
Iemand met autisme, met zijn hogere observerende vermogen, zal sneller iemands echte intentie aanvoelen, zonder naar diegenes gedrag te kijken. Dit doet een autist doordat signalen die normale mensen (tenzij ervoor geconditioneerd op een opleiding die dat behandeld) niet bewust of zelfs geheel niet opmerken, veel natuurlijker ervaren dan de "schil" van beleefd gedrag.
Dit is ook meteen waarom een autist moeite heeft zich hierin aan te passen, een autist is hierin "telepatischer" als het ware.. en dat anderen dat niet kunenn voelt voor hem of haar als een snap naar beneden.. en onnatuurlijk. (als je in een donkere kamer bent samen met een blinde, kan die blinde daar beter zijn weg vinden die is daaraan gewend, maar in het licht.. is de persoon die kan zien veel beter af)
Inplaats van autisten met alle geweld te laten zijn zoals anderen willen dat ze zijn : accepteer ze liever dat ze gewoon anders ZIJN, en vind een manier om hun unieke gaves te gebruiken op een nuttige manier.
Inzicht in elkaar is hier de sleutel, daarom kan psychologische kennis, in de vorm van gezinsbegeleiding of therapie zeker helpen.
Tenslotte nog 2 zaken die men moet begrijpen bij autisme : veel van de problemen bij autisme zijn direct te vergelijken en te zien als bij kinderen en mensen die verwaarlozing hebben meegemaakt, danwel teveel in een isolement hebben geleeft. Onterrect worden deze problemen gezien als deel van het autisme zelf, want ze zijn in werkelijkheid een gevolg ervan.
Normale mensen en autisten hebben vaak een taalkloof, waardoor zelfs voor liefhebbende ouders het enorm veel energie kan kosten om te geven wat de autist nodig heeft. (daarom is begrip van elkaar zo belangrijk, liefde op de JUISTE manier gegeven, op een manier die de ander aanspreekt is zoveel effectiever) inplaats van dus te denken hoe je de autist normaal kan laten doen.. probeer te kijken hoe je de autist kunt geven wat hij of zij nodig heeft, stap ook in zijn wereld.. je wenst immers hetzelfde van hem of haar naar jou toe.
Ook is het moeilijk want autisten HEBBEN gewoon op sommige vlakken meer energie.. zo kan ik bijvoorbeeld erg makkelijk met mijn autistische-adhd neefje om waar anderen doodvermoeid van hem worden..
we spreken elkaars taal beter.. maar een autist vraagt niet alleen meer.. hij is ook in staat meer te geven.. alleen niet altijd in die vlakken waar normale mensen het zoeken..
En het tweede wat dus begrepen moet worden : autisme is niet zoals vaak gedacht een te sterk ontwikkeld ego, een doorgeschoten mannelijkheid, integendeel het is het gebrek eraan. De ontwikkeling van externe stimulans voor ontwikkeling (mamma die de tekening op de koelkast hangt) naar interne (het kind dat iets doet omdat het het zelf leuk vind, ook al vind iedereen verder het stom) maakt een autist niet mee.
Het zal altijd gevoellig blijven voor wat anderen van hem en zijn dingen vinden en daar voor zijn presteren direct gevoellig voor zijn. De ellende daarin is dat een autist WEL een duidelijke mening heeft over wat hij WIL zijn. vinden enzo.. dat is waar de drijfveer vandaan komt om "de waarheid in pacht" te hebben..
een autist heeft voor zijn functioneren ja-knikkers nodig. en mensen die zijn dingen geweldig vinden, net zoals een klein kind die bemoeiding nodig heeft.
Dat word dus ontererrect verstaan als egoisme.. maar net als bij kinderen zul je merken dat als je deze bemoediging wel geeft.. je er ook veel voor terug zal krijgen..
3 dingen die je dus NOOIT moet doen bij kinderen met autisme of ADHD
*ze op medicatie zetten
*ze proberen "normaal" te laten zijn.. dat is zeer arrogant, en een bekende valkuil
*ze in instellingen zetten, nergens is een betere plek dan thuis.
tot zover mijn 5 centen.
