Zonder de pretentie te hebben volledig te zijn toch enkele, m.i. relevante aanvullingen die wellicht een wat genuanceerder licht op de zaak kunnen werpen.
rogierV schreef:We beginnen dan bij het begin, wat ik dan zal defineren als ongeveer rond 1600. Wat niet zo is.
Een aliyah zzoals ik dat begrepen had was de influx van zionistische vestigers in wat hun als hun geboortegrond zien.(op bijbelse gronden).
De eerste (van de vijf) aliyah begon zo rond 1882, als gevolg van het racisme in Europa (inquisitie, pogroms) t.a.v de daar levende Joden. Wat dat betreft mag Europa de grote katalisator van het moderne, overigens seculiere zionisme genoemd worden. De rol van Europa hierin wordt vaak "vergeten". men denke hierbij ook aan de Dreyfus-affaire in Frankrijk, waardoor de mening van Theodoor Herzl totaal omsloeg en hij het moderne zionisme mede vorm gaf door o.a. zijn boek "Der Judsenstaat".
rogierV schreef:Historisch gezien was de populatie joden tot Moslims ongeveer 11/89 in procenten. Waarbij de Moslims dus veruit in de electorale meerderheid waren.
Hier zou ik even wat verder terug willen gaan in de tijd. De naam Palestina is pas ontstaan in 132 na Chr. en is, als antisemitische daad, bedacht door de Romeinse keizer Hadrianus. Voor die tijd heette het gewoon het land Israël met de gebieden Judea Samaria en Galilea. Toendertijd woonden er nog steeds Joden (afstammelingen van het tweestammenrijk Juda). Moslims, geen volk maar aanhangers van de islam, woonden er pas sinds de 7e eeuw als gevolg van een Arabische invasie (sic!). Je moet wel onderscheid maken tussen een volk en de aanhangers van een religie.
rogierV schreef:Desalnietiemin hebben de joden. in 1948 Israel tot onafhankelijk land gemaakt wat geaccepteerd is door de VN.
De twee staten oplossing doe toen al geopperd werd is niet verassend toen al afgewezen door de palestijnen.
Na WO-I, toen het Ottomaanse rijk uiteen viel is het mandaatgebied Palestina ontstaan (met heel andere grenzen dan het gebied dat door keizer Hadrianus zo genoemd werd). Dat gebied was overigens veel groter dan het gebied ten westen van de Jordaan. Heel Jordanië hoorde daar ook bij. Overigens bestond er toen nog in het geheel geen Palestijns volk. Niet voor niets spreekt de Balfour-declaratie van "The Jewish People" en "existing non-Jewish communities in Palestine". Alhoewel de Balfour-declaratie sprak van een "national home for the Jewish people" voor het héle mandaatgebied, is al snel daarna 70% van dat mandaatgebied aan de Arabieren (zo je wilt Palestijnen) gegeven (Trans-Jordanië, het latere koninkrijk Jordanië), waarmee ze feitelijk al beschikten over een eigen Arabische/Palestijnse staat. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Sykes-Picot; San Remo en Sevres e.d. Bovendien was Palestina veel meer een geografische aanduiding dan de naam van een land me een eigen volk. Er was zelfs sprake van Palestijnse Joden (Joden die in het mandaatgebied Palestina woonden) en Palestijnse Arabieren (Arabieren die in het mandaatgebied Palestina woonden).
rogierV schreef:De Palestijnen vonden dit geen geweldig plan natuurlijk, aangezien het hun land was in die tijd. Of tenminste ze hadden een vorm van zelfbestuur en zelfbeschikking. En de mogelijkheid hun eigen lot te schapen in hun land.
Zoals gezegd: Dat volk bestond toen niet: Woonde er in dat gebied toen een volk met een eigen regering/grondwet/munt enz., eigenschappen die toch kenmerkend zijn voor een volk?
rogierV schreef:De Moslim wereld staat altijd achter elkaar, zodoende dat het MO een hekel heeft aan Israel in wat hun zien als de agressieve assimilatie van hun gronden. DMV populatie influx.
Wie op de hoogte is van het principe binnen de Islam van de "dar al Harb" en de "dar al Islam" kan weten dat de moslimwereld niet eerder tevreden kán zijn dan dat Israël voor 100% verdreven is. Je mag dat uitleggen als een negatieve religieuze component binnen het conflict, feit is wel dat het een component is waar door de westerse wereld niet mee gerekend wordt, maar wel zwaar telt binnen de Islamitische wereld (zie de handvesten van Hamas en de PA).
rogierV schreef:Simpele weergave:
Maar goed de burgeroorlog begon met een staking in 1947 waarbij ticked off palestijnen joden op de korrel namen.
Nadat de VN Palestina wou opsplitsen.
Puur en alleen omdat de Joden het als hun heilige land zien. Ze hadden gewoon in Palestina kunnen wonen. Maar ze hadden liever de hele koek in plaats van een stukje.
Tegen deze tijd was door influx de populatie zo een 33% joods en de rest anders.
Inderdaad een wel hele simpele, en trouwens ook weer eenzijdige weergave. Wie had liever de hele koek? 70% van het mandaatgebied was al aan de Arabieren gegeven (Jordanië, zie hierboven), en de resterende 30% werd vervolgens nog eens opgedeeld. Een opdeling die Israël overigens accepteerde maar de Arabische niet. Dát zijn de historische feiten.
rogierV schreef:We kunnen alle feiten tot in detail opnoemen. maar de crux van het verhaal ligt in het feit dat ``Moslims`` pissig zijn op de ``joden`` omdat ze hebben gewonnen. Maar de manier waarop is echter waar de schoen knelt. Voor Moslims is dat land ook heilig dacht ik.
Ja, de Joden hebben toen een verdedigingsoorlog gewonnen nadat ze door een stuk of wat Arabische landen aangevallen werden. Het land is inderdaad, als "dar al Islam" heilig voor de moslims. Daarbij moet aangetekend worden dat Jeruzalem niet eenmaal in de koran voor komt, maar dat terzijde.
rogierV schreef:Over het assymetriche conlifct.
Smokkel daargelaten, bepaalt israel wat er in en uit de bezette gebieden gaat.
En terecht naar mijn mening, anders komen er nog meer wapens bij Hamas terecht. Kijk wat de VN "presteert" bij de controle van de wapenaanvoer naar hezbollah in Libanon. Israël kan het beter zelf doen.
rogierV schreef:Humanistisch gezien worden de palestijnen ook meestal als untermenschen behandelt uitgerekend door joden zelf.
Vergeet ook de hypocriete rol van de Arabieren niet: De Palestijnen zijn door hun Arabische broeders Jordanië al uitgetrapt, Libanon uitgetrapt, en er is geen Arabisch land die zich werkelijk om de Palestijnen bekommert. Ze worden helaas alleen maar als alibi gebruikt om Israël te kunnen demoniseren. Wat dat betreft kun je diep medelijden hebben met de uitzichtloze situatie van de Palestijnen die ze voor een groot deel te danken hebben aan hun eigen leiders en hun Arabische broeders.
rogierV schreef:Ik ben er zelf geweest door een chechpoint gegaan met Palestijnen en israelis gesproken, the whole nine yards.
Als vuil behandelt en toen ik mijn paspoort liet zien veranderde de toon spontaan, daar heb ik dus nul respect voor voor dat soort praktijken.
Dat begrijp ik van je en keur ik ook beslist af.
rogierV schreef:Ik wil ook niet pleiten voor de moslims aan de ene en de joden aan de andere kant. Waarom maken ze er niet gewoon een staat van de niet israel en niet palestina heet? Dat lijkt me veel wenselijker forceer ze om samen te werken.
Na de 3 beruchte neens van Khartoum (1967) en het neen van Arafat (2000) om er "maar" eens twee te noemen?
Wat ik daarnaast nog zou willen noemen is, dat er van '48 tot '67, toen Jordanië de z.g. Westbank bezette (zo je wilt onder Jordaans bestuur stond) en Egypte de Gazastrook bezette (zo je wilt onder Egyptisch bestuur stond) er nooit en te nimmer een roep om een palestijnse staat in die gebieden geweest is. (Zie ook mijn laatste reactie op Optimatus.)
Bovendien, denk je werkelijk dat er vrede zal komen als er op de z.g. Westbank en in Gaza een Palestijnse staat komt? En wat voor tyoe staat moet dat dan worden? Een door Hamas gecontroleerde of een door Fatah gecontroleerde staat? Misschien dat de Palestijnen het eerst eens onderling een zouden moeten worden en met elkaar om de onderhandelingstafel moeten gaan zitten. Daar zullen ze hun handen al vol genoeg aan hebben dunkt me. Een twee-staten-oplossing lijkt me werkelijk een utopie omdat het feitelijk geen oplossing is maar een teruggaan in de geschiedenis naar de situatie van voor '67. En de periode van voor '67 kenmerkte zich als een periode waarin diverse oorlogen tegen Israël ontketend zijn. In die zin geeft het teruggaan naar de periode van voor '67 me weinig hoop.
Ps. 122vs6: Bidt om de vrede van Jeruzalem; wel moeten zij varen, die u beminnen.