talenten van een moeder...

[Galateia]

Ok, helder. En natuurlijk ook een stukje wat je al eerder schreef, scheppingsorde. Interessant, allemaal. Ik denk weleens: mannen denken toch ook wel na over dit soort dingen?

[zomaariemand]

Mijn man zeker wel, Galateia. Die heeft duidelijke ideeën over ouderschap, werk, opvoeding etc. Ze sluiten niet altijd aan bij de mijne, maar dat maakt het leven wel leuk.

[LauraC]

Ok, helder. En natuurlijk ook een stukje wat je al eerder schreef, scheppingsorde. Interessant, allemaal. Ik denk weleens: mannen denken toch ook wel na over dit soort dingen?

En het feit dat ik denk dat mijn talenten zeker op dit moment bij het thuisblijfmoederschap liggen
Tuurlijk denken mannen na over dit soort dingen. Maar het is voor mannen enorm moeilijk om parttime te gaan werken volgens mij. Behalve verlaagd inkomen en minder carrierekansen, speelt statusverlies ook een rol denk ik.

[*Annet*]

Dat status gevoel is per persoon verschillend. Mijn man zou dat niets kunnen schelen, zijn broers denk ik wel. Ach, die hebben een 'belangrijke' baan. Weet je, ik ben eerlijk gezegd helemaal niet jaloers op mijn man. Tijdens een van mijn klaagzangen zegt ie wel eens: zullen we ruilen? Wil jij een dag in de regen op een heftruck zitten en schuin omhoog kijken naar een kerel die een schip aan het spuiten is? Of wil jij een dag waarop het 30 graden is, met 10 man in een bloedhete machinekamer werken? Dan ben ik toch maar weer erg blij dat ik na het ophangen van mijn was lekker in de zon zit met een bakkie thee. Heb ook wel het idee dat de meeste mannen hier(?) 'schone' banen hebben. Vaak gaat mijn man meteen onder de douche als hij thuis komt, zo vies is hij. Dus zoveel status heeft hij niet met zijn werk.

[Galateia]

Statusverlies. Daar kan ik echt helemaal niks mee... kan dat echt zo'n grote rol spelen? Nu zijn mijn man en ik denk ik wel mensen, die zich daar in extreme mate helemaal niks van aantrekken. Maar mijn man, die toch echt een goede baan heeft 'opgegeven' (hij moest een stapje lager, zeg maar) om parttime te kunnen werken, ziet dat echt niet als 'statusverlies'. Ja, hij moest zijn gloednieuwe auto inleveren. Ok dan. Kocht hij voor €280 een nog net goed gekeurd exemplaar en soms hij reist in mijn roze koekblikje naar zijn werk. Parkeert deze zo op de parkeerplaats naast die van de directeur. En niemand op zijn werk die snapt, dat hij er niet mee zit. Voor de mensen om hem heen heeft hij statusverlies, maar ja, dat zijn de mensen om ons heen, die leven ons leven niet, dus die denken maar....

Maar waar moet je nou mee zitten, als je denkt aan 'statusverlies'. Wat voor 'status' verliest een man precies, voor zijn gevoel? En is die status dan belangrijker dan... uhm... tja, dan andere dingen?

En over dat het lastig is als man om parttime te werken. Ja, zeker. Dat komt gewoon door de 'maatschappij' en dat men dat niet verwacht en daardoor niet accepteert. Maar je hebt als man ook gewoon rechten. Mijn man heeft erop gestaan. Ze konden echt niet weigeren, hoor. Dan moeten ze echt bij de rechter gaan aantonen, dat het niet kan. Hij heeft nu een leuke baan, parttime, en zijn baas heeft er echt wakker van gelegen. Hij is de eerste en de enige man in dat bedrijf. Maar je kunt als man echt meer dan je denkt, als je soms maar durft. Het was onbespreekbaar bij manlief. Maar hij trok zich niets aan van wat anderen denken, doen, dreigen, etc. En toen alles erdoor was: toen moest zijn baas toch wel toegeven, dat hij lef heeft, doorzettingsvermogen heeft en zich weinig aantrekt van wat anderen van hem denken en gaat waar hij voor gaat, zijn prioriteiten stelt, etc. En dat dat nou precies is, waarom zijn baas hem niet kwijt wil als werknemer.

Dat is wel makkelijker als je minder afhankelijk bent van 1 baan, want als het was mislukt (maar je hebt zoveel meer rechten dan je denkt), dan was ik gewoon meer gaan werken. Maar toch. Ik vind mijn man wel stoer. Hij heeft zich echt tegen het wenselijke en verwachte verzet. Nu is hij nooit echt een meeloper geweest, hoor, en is hij altijd wel een beetje een excentriekeling (in de positieve betekenis van het woord), maar toch

[LauraC]

Uhm, voor de duidelijkheid, ik zei niet dat het bij mijn man zo zou zijn dat er statusverlies is. Hij heeft enorm weinig status. Maar ik kan me wel beroepen bedenken waarin je niet echt hip meer bent als je parttime gaat werken als er kids komen. (en niet iedereen is ws als jouw man die zich daar niet van aantrekt)
Enne G, in de luchtmacht in de UK staat er toch echt in het contract dat parttime niet kan Ook niet als alleenstaand ouder, de enige vrijstelling die je dan krijgt is dat je niet uitgezonden kunt worden. Voor de rest gewoon meedraaien.
Ach jullie gelukkig zijn zoals jullie zijn, dan is dat heel prettig. Wij zijn het zoals wij zijn, parttime of niet...Vergeet trouwens niet dat niet iedere man thuis WIL zijn bij de kids he

[Galateia]

Nee hoor, Laura, je noemde het meer in het algemeen en ik had helemaal niet de indruk dat status voor jouw man van zo'n groot belang zou zijn. En zelfs al was het dat: dan moest hij dat zelf weten.

Ja, er zijn bedrijven waar je moet tekenen dat je nooit parttime werkt. Ok, dan teken je dat en is het onderdeel van de keuze die je maakt. Maar er zijn meer bedrijven waarbij je dat niet tekent. Ik bedoelde alleen maar: in heel veel gevallen is er meer mogelijk, als je maar zou durven. Dan lees ik wel eens 'mijn man zou wel willen, maar kan niet'. In veel gevallen... kan er echt wel iets. Dat bedoelde i.

En nogmaals: jullie zijn heel gelukkig met de keuzes, net zoals wij dat zijn met de onze. Prima, toch. Het gaat mij niet om 'goed' en 'slecht' of 'beter' of 'minder goed'. Het gaat mij gewoon om de discussie van beweegredenen achter keuzes en beslissingen, enzo.

Maar niet iedere man WIL thuis zijn bij zijn kinderen. Uhm. Wat bedoel je dan? Waarom heeft die man dan kinderen?

[LauraC]

Er zullen vast mannen zijn die niet een hele dag met hun kids thuis willen zitten als ze ook zouden kunnen werken. Weet je wel, mannen van de oude stempel die het geld verdienen en hun vrouw thuis houden Zonder gekheid. Mijn vader houdt zielsveel van ons maar ik denk niet dat hij parttime zou willen werken om voor ons te zorgen. En dat maakte hij dan weer goed in het weekend en door het feit dat hij er gewoon altijd was om 4 uur 's middags en 's avonds niet wegging en in het weekend ook niet. Thuis was thuis dan. En ik kan niet zeggen dat ik er als kind onder geleden heb dat papa niet 1 of 2 dagen voor me heeft gezorgd en ik denk niet dat hij er ooit van wakker heeft gelegen.

[Galateia]

O ok, op die fiets. Maar Laura, ik ben steeds zo bang, dat je denkt dat ik een traditionele verdeling veroordeel, ofzo. Voor de duidelijkheid: ik kom zelf uit zo'n nest en mijn papa en mama zijn een stelletje toffe (soms een beetje gekke en luidruchtige) ouders. En ik heb zoveel warmte en liefde ervaren als kind, dat ik dat altijd voor ogen houd: dit wil ik ook voor mijn kinderen.

Ik kan het alleen wel moeilijk begrijpen (en dat is iets anders dan veroordelen of kritiek hebben) dat een man niet nog meer tijd met zijn kinderen door wil brengen. Je eigen kinderen, man!

O, en Annet: niet alleen 'schone' banen brengen status, hoor. Mijn zwager werkt heel 'vies' in de haven (waarom klinkt dit alsof hij een oneerzaam beroep uitoefent ) en vindt het echt niet kunnen parttime te werken (heeft daar wel goede mogelijkheden toe), want zijn 'maten' zouden dat maar raar vinden. En voor zijn kind zorgt hij ook liever niet, want als hij een vrije dag heeft (hij werkt onregelmatig) en het is een kdv-dag, dan mag mijn zus hun dochter mooi naar de opvang brengen, zodat hij echt een vrije dag heeft, beetje kan uitslapen, computeren, etc.

Dan denk ik: wil je nou kinderen, of wil je alleen het plaatje?!

[LauraC]

Mijn zwager werkt heel 'vies' in de haven

Daar zijn er meer van

[654321]

En ik vroeg op een gegeven moment, waarom mannen juist zo ontzettend veel werken, soms maar weinig met de kinderen optrekken enzo, en dat heel normaal wordt gevonden. Hoe voelt en ervaart een man (en de bijbehorende vrouw) dat?

Mijn antwoord; ik vind het 'vanzelfsprekend' dat mijn man de kost verdient en 5 dagen werkt. Ik vind het heerlijk om een lekkere maaltijd op tafel te hebben staan als hij thuiskomt en het huis opgeruimd en schoon. De kinderen vrolijk en met hele verhalen. Haha, Galeteia snapt er niets van..
De tijd die hij 's avonds met de kinderen doorbrengt en op zijn 2 vrije dagen vind hij kostbare tijd en genieten we van als gezin.

Hij werkt zo'n 50uur per week maar heeft een 36-urig contract. Doordat soms met klanten zit (in de verkoop) word het nogal eens wat later. En met kkopavond heb je al een 13-urige werkdag. Kijk maar eens wat het minimumloon is van een verkoper (veel minder!). Ik bedoelde ook netto hé?
Ik heb ong. hetzelfde uurloon als hij maar door alle toeslagen (in de zorg) verdien ik wel meer.

[mw]

Even tussendoor: alle toeslagen in de zorg? Welke toeslagen dan? De enige die bestaat is ORT, en daar wordt steeds meer op beknibbeld. Meer toeslagen ken ik niet.

Nu ben ik weer weg...

[hieke]

Dat mannen meer vader moeten zijn heeft Nico van der Voet inmiddels ook ontdekt Moet altijd zo lachen om dat mannetje.....
Dat veel mannen vaak weg zijn is vooral in refokringen gangbaar. Al die avonden met kerkraad, vereniging enz. enz. Ik vind dat ook soms veel te ver gaan. En wat Galateia omschrijft, daar ken ik er ook wel een aantal van. Alsof het niet mannelijk zou zijn om te "vaderen". Jammer! Ik begrijp dat dus ook niet, zeker niet in deze tijd.

Mijn man is arts en werkt fulltime. Hij zou best wat meer tijd met de kinderen willen doorbrengen, al vind ik dat hij al heel veel doet. Bovendien wil minder werken niet altijd zeggen dat je meer tijd met je kinderen doorbrengt......Hij is in ieder geval geen tijd kwijt aan kerkwerk, want jij is onkerkelijk. Als ik op zondag naar de kerk ga is hij sowieso druk met hen. En alle avonden brengt hij ze naar bed, op zaterdag onderneemt hij altijd iets met 1 van hen individueel, en als er echt iets is, dan is hij er onvoorwaardelijk. Als huisvader zou hij het goed doen, de kinderen hebben een prima band met hem. Maar vooralsnog kan hij niet minderen, de praktijk is in opbouw en heeft veel gekost.

Ik werk niet meer omdat ik, in onze situatie, vind dat het voor iedereen beter is dat ik thuis ben. Mijn man verdient goed, dus is het ook niet nodig. Ik ben ook niet iemand die werk nodig heeft om me goed te voelen, dat stadium ben ik toch wel gepasseerd inmiddels. Ik heb dat wel gehad. Steeds iets nieuws willen en dan weer iets anders. Typisch iets voor de huidige generatie twintigers/dertigers denk ik.

Ik ga straks een eigen praktijk opzetten, maar lukt dat misschien niet, dan is dat ook geen ramp. Ik heb de afgelopen jaren gewoon mijn innerlijke rust gevonden, en heb daar geen externe factoren meer voor nodig. Die onrust ben ik nu wel kwijt.

[Galateia]

Dat veel mannen vaak weg zijn is vooral in refokringen gangbaar. Al die avonden met kerkraad, vereniging enz. enz. Ik vind dat ook soms veel te ver gaan. En wat Galateia omschrijft, daar ken ik er ook wel een aantal van. Alsof het niet mannelijk zou zijn om te "vaderen". Jammer! Ik begrijp dat dus ook niet, zeker niet in deze tijd.

Ik snap daarnaast nooit zo goed, dat die vrouwen daar dan vrede mee hebben. Mannen die altijd op pad zijn. Ik denk ook wel eens - maar ja, dat is voor refo's natuurlijk helemaal tegen alle wetten in - dat die vrouwen veel beter dat kerkenwerk kunnen doen. Volgens mij zouden er onder de moeders echt vreselijk goede diakenen en ouderlingen zitten. Met inlevingsvermogen, wijsheid, etc. etc. Maar ja, dat mag dan natuurlijk weer niet.

Als huisvader zou hij het goed doen, de kinderen hebben een prima band met hem.

Daar noem je een interessant punt: de band van een vader met zijn kinderen. Hoe zit dat bij de vaders hier, eigenlijk? Als ee vader veel weg is, is de band dan ook anders, of zou daar weinig verschil in zitten?

Ik ben ook niet iemand die werk nodig heeft om me goed te voelen, dat stadium ben ik toch wel gepasseerd inmiddels. Ik heb dat wel gehad. Steeds iets nieuws willen en dan weer iets anders. Typisch iets voor de huidige generatie twintigers/dertigers denk ik.

Ik ben dan wel een twintiger, maar ik herken dit toch: ooit vond ik dat ik mijn werk echt nodig had om me goed te voelen. Nu heb ik dat helemaal niet meer. Ik vind mijn werk wel heel erg leuk, een andere baan zou ik niet willen hebben. Ik moet toch geld verdienen, dan maar zo, want zo is het nog leuk ook. Maar zou ik deze baan niet meer nodig hebben, dan zijn er vele andere dingen die ik zou willen doen. Teveel om in een mensenleven voor elkaar te krijgen

[RogierV]

Tuurlijk denken mannen na over dit soort dingen. Maar het is voor mannen enorm moeilijk om parttime te gaan werken volgens mij. Behalve verlaagd inkomen en minder carrierekansen, speelt statusverlies ook een rol denk ik.

Dan hebben we dus mooi geen excuus meer om niet de plee te schrobben.
Neeheehee daar trap ik dus niet in.