Mij lijkt het gewoon enorm zwaar, omdat ik denk, dat je in een soort isolement terecht kunt komen. Een angst die wellicht helemaal onterecht is, hoor, en heel erg van jezelf zal afhangen. Maar zoals ik altijd zeg: ik zou geen thuisblijfmoeder kunnen zijn, mijn man wel een thuisblijfvader. Want het praktische werk kan ik niet aan, dat loopt erg slecht af. Manlief zou het allemaal prima aan kunnen, maar heeft wel aangegeven bang te zijn dat hij bij een overstap naar een carriere als thuisblijfvader een stukje bezigheid zal missen. Even het gedachten op iets anders zetten, zeg maar.
Maar ontwikkelen en ontplooien hoeft inderdaad niet alleen in een baan te zitten. Voor sommige mensen zit dat voornamelijk in hun baan. Mooier lijkt het me, als je dat gewoon in je normale leven doet. Maar dat is heel persoonlijk, natuurlijk!
. 
Tegelijkertijd weet ik van jou en je man dat jullie samen het beste willen voor jullie kinderen en dat dat op een andere manier dan die van ons gebeurt. Dat respecteer ik. Jij vraagt wat mijn man zou vinden van thuisblijfvader zijn. Ik heb hem ge-smst. Hij zei dat hij gillend gek zou zijn na een week en mij zou thuishalen 
Hij heeft er dus to-taal geen behoefte aan. Maar daar is hij in mijn ogen echt geen mindere vader door hoor. Net als jij willen wij het beste voor ons kind, en dat is bij ons gewoon het traditionele plaatje van mama thuis en papa werken. Vind ik het zwaar? Nope, maar ik ken wel moeders die dat anders ervaren. Ligt eraan hoe jij erin staat en hoe vaak jij op een dag met andere mensen in aanraking komt. Ik zit geen dag binnen, laat ik het zo zeggen. Ik ontmoet enorm veel mensen dus ik heb niet het idee dat de muren op me af komen. God heeft iedereen anders gemaakt he 
