Ten eerste, iemand die niet gelooft dat mijn verhaal echt is, daar kan ik weinig op zeggen nadat ik mijn hele verhaal gedaan heb.
Het enige wat ik kan zeggen is dit: je twijfelt of ik wel gelovig ben: de reden dat ik hier kom is omdat ik die achtergrond heb, maar in de afgelopen jaren twijfel ik steeds meer aan het bestaan van God omdat Hij me schijnbaar niet hoort, en ook omdat ik gemerkt heb dat mijn Christelijke vrienden van vroeger de eersten waren om mij links te laten liggen. Dat kan ik hen overigens niet kwalijk nemen, gezien de hoeveelheid persoonlijke dingen die ik verberg. Ik zie geen andere weg, maar ik verwachtte blijkbaar toch nog iets.
Ook als je zegt; we zijn vaak intens gelukkig, vrouwen die zo mishandelt zijn kunnen zich niet meer
intens gelukkig voelen, want na 10 jaren weet je dat de mishandeling toch weer zal komen.
Ook uit ervaring sprekende, ben je na 10 jaar een wrak en niet meer instaat iets te voelen.
Het feit dat ik niet zo kapot ben nog als jij zou verwachten in de situatie die jij beschrijft, kan misschien verklaard worden doordat ik buiten mijn gezinsleven om nog een baan heb, waar veel van mij verwacht wordt en ik redelijk hoge verantwoordelijkheid heb. Mijn superieuren van jaren geleden zijn nu mijn collega’s, voor zover ze niet weg zijn bij het bedrijf, en ze weten of vermoeden iets maar niet veel.
Verder denk ik dat er nog 1 ding is dat ik zelf totaal niet kan begrijpen en al helemaal niet uitleggen. Ik twijfel, als mijn man boos is, of hij wel van mij houdt. Op momenten dat hij niet boos is, twijfel ik echter niet: hij houdt wel degelijk van mij. Tijdens zijn boosheid lijkt het alsof er een knop omgaat in zijn hersenen, waardoor hij zich ontpopt als een heel eng iemand. Mede daardoor denk ik dat het een ziekte is, maar ik weet niet of er hier iemand meer van dergelijke ziekten afweet.
Mijn man heeft ook een goede baan, dus hij functioneert verder ook zeer goed in het dagelijks leven. We zijn geen alcoholisten of mensen aan de onderkant van de samenleving.
Ik verwachtte op refoweb misschien ook wel iets meer begrip voor het feit dat ik hem niet kan en mag verlaten. Dit is niet helemaal uit geloofsovertuiging, maar ook omdat ik de belofte heb gedaan om bij hem te blijven. De dienst was in het Engels, en de belofte die ik gedaan heb was: “In sickness, in health, in good times, in bad times ….(etc.)” Dit is welzeker een ziekte, en het zijn ook wel zeker slechte tijden.
Overigens moet ik iets rechtzetten over het mes. Het is een bot aardappelschilmesje, (het klinkt belachelijk maar het is zo) en hij is er gewoon bang van. Van de aanblik. Zijn geweld bestaat echt allen maar uit klappen of vuisten, hooguit trappen als ik op de grond lig. Ook slaat hij me nu bijna nooit meer.
