Even een oude discussie te voorschijn halen, waar ik een gedachte over kreeg...
Wij hebben toch de gewoonte om meestal uit het NT te lezen of te studeren. Ik zelf doe dat daarom anders, tegendraads als ik ben. Ik behandel voor mijzelf veel vaker het OT.
Nou kreeg ik voor mijzelf laatst de gedachte:
het zou wel eens kunnen zijn, dat hoe je de Bijbel bestudeert (waar geef je aandacht aan, wat lees je vaak?), dat dat je perspectief - of: je bril (...waardoor) - vormt waarmee je de Bijbel bekijkt. Doordat ik veel het OT bestudeer, zal ik in het NT oudtestamentische associaties vaker gaan zien. Sommige associaties zijn zonneklaar, omdat het NT het verband zelf expliciet legt. Maar dat is lang niet altijd zo. Neem bijvoorbeeld Jezus die doden opwekte. Dat zullen we eerder als wonderdaden op zichzelf beschouwen. Bijvoorbeeld de (charismatische) kwestie: 'dat kon toen, kan dat daarom nu ook?' kijkt volgens mij naar twee punten: Jezus toen (en de Heilige Geest die is uitgestort en wondergaven uitdeelt), en wij vandaag. Dat - die kwestie - verraadt denk ik een aandacht voor het NT.
Maar zoals ik laatst bezig was, zag ik eerder een verband tussen Jezus en Elia (en eventueel Elisa daar nog bij). Elia deed ook heel wonderlijke dingen. Hij wordt later ook genoemd door Jezus in de evangeliën (bijvoorbeeld
Lukas 4:
23-27). Dan is Jezus niet meer de nieuwe, op zichzelf staande wonderdoener, maar meer iemand wiens daden doen denken aan wat andere profeten deden, of een andere profeet al deed. Daarnaast weet ik ook, dat hij in
Maleachi 4 (
vers 5; WV en NBV:
3:
23) wordt genoemd. Elia neemt blijkbaar een nogal prominente plaats in, in de heilsgeschiedenis.
Een a-historische manier van bijbellezen zal meestal vooral het NT interessant vinden (en de heilshistorische lijnen ook niet zo duidelijk zien). Ik heb helaas het idee dat dat de manier van bijbellezen is, die we in de kerk onbewust vaak meekrijgen.
Een historische manier van bijbellezen kijkt echter veel breder, heeft een veel bredere belangstelling voor de héle Bijbel. Die benadering maakt veel meer duidelijk wat een bepaalde geschiedenis voor betekenis heeft binnen de context van de totale heilshistorie. En ik moet zeggen: het is een benadering die ik ook véél interessanter vind, die mij veel meer prikkelt. De a-historische benadering verveelt mij.
