Omgaan met bekeerde mensen

[Horeb]

Hoewel bekering een door en door Bijbels woord is, ben ik inmiddels erg huiverig voor het begrip 'bekering' zoals dat veelal in het gereformeerd protestantisme werd en wordt gehanteerd.
Het is namelijk een begrip geworden, dat betekenis gekregen heeft in een zeer bepaalde context. De context van de gereformeerde dogmatieken bijvoorbeeld, waarin het moest worden geplaatst in een volgorde, die orde des heils wordt genoemd. Vragen als: "komt de bekering nu voor of na het geloof" of: "wat zijn de kenmerken van de ware bekering" of: "wat is de verhouding tussen wedergeboorte en bekering". Door dit soort technische toepassingen van het woord bekering is het enerzijds een onduidelijke term uit een vaktaal geworden en wordt het anderzijds een sterk opgetuigd begrip, dat de afmetingen krijgt van een zeer zeldzaam, nauwelijks te bevatten zaak, die slechts bij hoge uitzondering aan zeer weinigen ook echt gegeven is. Zo ontstaat in de beeldvorming "de bekeerde mens". Een onaantastbaar en onnavolgbaar mens die een onbereikbare en kostbare genade deelachtig is geworden.
Hiermee komen direct allerlei niet te onderdrukken neigingen mee omhoog, namelijk de hoogmoed die dreigt bij het bekleden van die bijzondere positie: bekeerd mens.
Er dreigt een geestelijke hierarchie van enkele bekeerden, die hun status angstvallig gaan verdedigen tegenover mensen, die in hun ogen menen dat ze bekeerd zijn, maar het in werkelijkheid nog lang niet zijn. Zij besluiten dan vaak om harde oordelen te vellen over deze pseudo-bekeerden en allerlei moeilijke voorwaarden te verbinden aan de ware bekering, die evenzo vele obstakels vormen voor anderen. Hiermee wordt de suggestie van een zalig uitverkoren volk gewekt. Tevens wordt zo gecommuniceerd dat er slechts enkelingen de genade van God deelachtig zullen worden en dat het overgrote deel van de mensen binnen en buiten de kerken onbekeerd zijn en zullen blijven. Dit buitenproportionele verhoudingsgetal van de enkele ware bekeerden en de massa damnata is de pest geworden van het gereformeerd protestantisme, dat zich heeft laten (ver)leiden door de gedachte dat de uitverkiezing Gods het ene en almachtige besluit is, waar Hij om zo te zeggen Zelf met handen en voeten aan gebonden is. Denk aan wat de GG hierover heeft gesteld: "..dat het genadeverbond onder de beheersing van de uitverkiezing staat..."
Maar de uitkomst is verschrikkelijk onbijbels: enkelen weten zich de status van bekeerden te verwerven en krijgen zo een belang om anderen ervan af te houden. Anderen worden door de 'ware bekeerden' buitengesloten. Selectief bijbeltekstgebruik moet het onderscheid tussen ware en onware bekeerden een goddelijke sanctionering verlenen. Kortweg: alle zaligsprekingen gelden degene die als bekeerd worden aangemerkt, alle bijbelse vervloekingen gelden degenen die als onbekeerd of schijn-bekeerd worden gezien. De Bijbel maakt hier de keuze niet of God, maar de subjectieve gereformeerd protestante bijbeluitlegger.

Bekering is mijns inziens veel meer de moeilijke, maar toch begrijpelijke ethische houding waartoe de Bijbel constant oproept, namelijk die van barmhartigheid en gerechtigheid te doen. Het zou verschrikkelijk onvruchtbaar zijn, wanneer deze vervulling van de Thora, maar ook van het Evangelie door net zo weinig mensen ter harte zou worden genomen, als men in sommige kringen beweert aan de hand van het dogmatische bekeringsbegrip.

Gelukkig is de Bijbelse boodschap sterker gebleken en hebben zich in de loop van de tijd miljoenen mensen gemeld, die van harte deze oproep tot bekering hebben willen navolgen.

Er zijn vele malen meer bekeerde mensen dan nogal wat gereformeerde protestanten willen erkennen. Inderdaad bijna niemand voldoet aan de engere betekenis van het begrip 'bekering' zoals dat in die kringen wordt gebezigd, maar dat is nogal logisch: bijna niemand kan ook voldoen aan de eigenaardige en ongeloofwaardige voorwaarden die daar mee gemoeid zijn. Volgens mij zijn die voorwaarden niet zo Bijbels en ik denk ook dat ze eerder door eigenwillige gelovigen dan door God zijn bedacht.

gravo

ik heb zelden van mijn leven zulk een onzinnig stuk gelezen. ik hoop en bid voor iedereen dat je de kostelijke ziel voor de eeuwigheid niet door deze kwats laat verloren gaan, maar de HEERE zult zoeken op de enige bijbelse en rechte wijze. ook als je dat niet past.
het is zo eenvoudig onze eigen gekozen wegen in te vullen als de ware bekeringsweg, maar uiteindelijk zal het gaan over wat God van onze bekering en van ons leven weet. deze valse wind van leer verslaat de zielen van degene die denken zelf tot God te kunnen komen.............wat een deceptie zal dat zijn

[schaapje]

quote="Horeb"
ik heb zelden van mijn leven zulk een onzinnig stuk gelezen.

Het jammer Horeb dat je meestal zo heetgebakerd reageert, je noemt iets onzinnig maar onderbouwt het niet.

ik hoop en bid voor iedereen dat je de kostelijke ziel voor de eeuwigheid niet door deze kwats laat verloren gaan,

Ook vaak gezien in jouw reageren de hel er bij halen, is dat niet een groot oordeel, en erg hoog-
moedig dat jij de enige die op de juiste manier gelooft voor ons moet bidden?

maar de HEERE zult zoeken op de enige bijbelse en rechte wijze. ook als je dat niet past.

Weer een oordeel anderen zoeken niet op de enige Bijbelse wijze,...dat zou alleen Horeb,s wijze
moeten ?

het is zo eenvoudig onze eigen gekozen wegen in te vullen als de ware bekeringsweg,

EWel eens over nagedacht dat niet een eigen gekozen weg begaan wordt maar de weg van geloof
en bekering uit liefde voor God die ons geredt heeft.

maar uiteindelijk zal het gaan over wat God van onze bekering en van ons leven weet.

Precies zo is het God weet van die bekering en van het leven van anderen, gelukkig hoef jij
dat niet te weten en over te oordelen.

deze valse wind van leer verslaat de zielen van degene die denken zelf tot God te kunnen komen.............wat een deceptie zal dat zijn

Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijn en IK zal u rust geven.
Gelukkig Horeb zijn er velen die deze woorden van Jezus geloven.

[TheKeimpe]

Horeb heeft zeker een punt.

De conclusie die Gravo over de leer van de GG meent te moeten trekken, wordt in onderstaand artikel door ds. van Eckeveld weerlegt.

http://www.refdag.nl/opinie/verbondsvisie_gereformeerde_gemeenten_biedt_basis_voor_ruime_prediking_1_565463

En ook door ds. van der Kamp wordt uitgelegd dat de leeruitspraken van de GG beslist de eis en oproep tot bekering niet belemmeren:
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/17372/visie-op-het-verbond/

Daarnaast vraag ik mij af waarom stukken als dit van Gravo geschreven worden. Laat ik het concreet maken: Gravo, welke redenen liggen aan je stuk ten grondslag?

[Riska]

Of Gravo reageert op de reformatorische leer weet ik niet.
Wat mij wel is opgevallen in mijn contacten met mensen uit de reformatorische kerken is de lijdzaamheid.
Ik bedoel daarmee, dat het 'och mocht het toch gebeuren dat...' een actieve handeling van de mens in de weg lijkt te staan. Dat lees ik in het stuk van Gravo.
Ik heb het zo geleerd: God klopt aan de deur van ons hart en het is aan ons open te doen, Hem toe te laten. Dat is bekering en als het goed is, ziet de "wereld" dat in de handel en wandel van de mens die Hem heeft toegelaten in het leven.
Wat ik begrepen heb is dat de reformatorische leer is dat de mens er helemaal niets aan kan doen - het geheel Gods wil is. Maar God maakt van ons geen marionetten - Hij vraagt van ons een actieve daad!

[Marieke1984]

Er dreigt een geestelijke hierarchie van enkele bekeerden, die hun status angstvallig gaan verdedigen tegenover mensen, die in hun ogen menen dat ze bekeerd zijn, maar het in werkelijkheid nog lang niet zijn. Zij besluiten dan vaak om harde oordelen te vellen over deze pseudo-bekeerden en allerlei moeilijke voorwaarden te verbinden aan de ware bekering, die evenzo vele obstakels vormen voor anderen. Hiermee wordt de suggestie van een zalig uitverkoren volk gewekt.

Zalig uitverkoren volk is het zeker.

Marcus13:20 En indien de Heere de dagen niet verkort had, geen vlees zou behouden worden; maar om der uitverkorenen wil, die Hij heeft uitverkoren, heeft Hij de dagen verkort.

dat zich heeft laten (ver)leiden door de gedachte dat de uitverkiezing Gods het ene en almachtige besluit is

Jesaja 53:11 Om den arbeid Zijner ziel zal Hij het zien, en verzadigd worden; door Zijn kennis zal Mijn Knecht, de Rechtvaardige, velen rechtvaardig maken, want Hij zal hun ongerechtigheden dragen.
12 Daarom zal Ik Hem een deel geven van velen, en Hij zal de machtigen als een roof delen, omdat Hij Zijn ziel uitgestort heeft in den dood, en met de overtreders is geteld geweest, en Hij veler zonden gedragen heeft, en voor de overtreders gebeden heeft.

Inderdaad bijna niemand voldoet aan de engere betekenis van het begrip 'bekering' zoals dat in die kringen wordt gebezigd, maar dat is nogal logisch: bijna niemand kan ook voldoen aan de eigenaardige en ongeloofwaardige voorwaarden die daar mee gemoeid zijn. Volgens mij zijn die voorwaarden niet zo Bijbels en ik denk ook dat ze eerder door eigenwillige gelovigen dan door God zijn bedacht.

Efeziërs 2:7 Opdat Hij zou betonen in de toekomende eeuwen den uitnemenden rijkdom Zijner genade, door de goedertierenheid over ons in Christus Jezus.
8 Want uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof; en dat niet uit u, het is Gods gave;
9 Niet uit de werken, opdat niemand roeme.
10 Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus tot goede werken, welke God voorbereid heeft, opdat wij in dezelve zouden wandelen.

1 Petrus 1:2 Den uitverkorenen naar de voorkennis van God den Vader, in de heiligmaking des Geestes, tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Jezus Christus; genade en vrede zij u vermenigvuldigd.
3 Geloofd zij de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren, tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden.
4 Tot een onverderfelijke, en onbevlekkelijke, en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u.
5 Die in de kracht Gods bewaard wordt door het geloof tot de zaligheid, die bereid is, om geopenbaard te worden in den laatsten tijd.
6 In welke gij u verheugt, nu een weinig tijds (zo het nodig is) bedroefd zijnde door menigerlei verzoekingen;

Johannes 12:36 Terwijl gij het Licht hebt, gelooft in het Licht, opdat gij kinderen des Lichts moogt zijn.

mattheüs 20:28 Gelijk de Zoon des mensen niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot een rantsoen voor velen.

[schelpje3]

Of Gravo reageert op de reformatorische leer weet ik niet.
Wat mij wel is opgevallen in mijn contacten met mensen uit de reformatorische kerken is de lijdzaamheid.
Ik bedoel daarmee, dat het 'och mocht het toch gebeuren dat...' een actieve handeling van de mens in de weg lijkt te staan. Dat lees ik in het stuk van Gravo.
Ik heb het zo geleerd: God klopt aan de deur van ons hart en het is aan ons open te doen, Hem toe te laten. Dat is bekering en als het goed is, ziet de "wereld" dat in de handel en wandel van de mens die Hem heeft toegelaten in het leven.
Wat ik begrepen heb is dat de reformatorische leer is dat de mens er helemaal niets aan kan doen - het geheel Gods wil is. Maar God maakt van ons geen marionetten - Hij vraagt van ons een actieve daad!

Riska: de lijdzaamheid van: och mocht..... ken ik ook, maar dat is een uitvergroting.
Wat gravo zegt is totaal NIET reformatorisch en laat een ieder in een geruste slaap zinken.
Ook is er vijandschap naar de reformatorische leer. Zeg dan openlijk dat de mens alles in eigen hand heeft. Geloof, Jezus is gestorven aan het kruis, voor iedereen en het is goed. Maar zo is het niet !!
We MOETEN NIET een bepaalde weg doorlopen, maar zo gaat de Heere de weg met een mens. We gaan niet anders praten, omdat men dat zo denkt.
Zo trek je de waarachtige bekering in het belachelijke. Verschrikkelijk dat dit op r.w. geplaatst wordt !!!
Als ik mod zou zijn, zou gravo van mij een waarschuwing krijgen. Maar dat denk ik wel bij meer postings

[1a2b3c]

Gravo stelt het misschien wat zwart wit maar het komt zeker zo voor, misschien niet officieel volgens de leer van de kerk maar in de prediking wordt het wel zo gebracht. (gelukkig niet overal)

Riska benadert het misschien wat te eenzijdig, maar wel de goede zijde. (Ik heb het zo geleerd: God klopt aan de deur van ons hart en het is aan ons open te doen, Hem toe te laten. Dat is bekering en als het goed is, ziet de "wereld" dat in de handel en wandel van de mens die Hem heeft toegelaten in het leven....)
Er is zeker ook de andere kant, dat het Gods werk is, maar die kunnen we vooruit niet ervaren.

God gaat niet met iedereen dezelfde weg. Als de bekering niet op de erkende traditionele reformatorische manier gebeurd, dan is dat al een bewijs dat God verschillende wegen heeft.
Alleen zo jammer dat dan zo vaak het geloof in twijfel getrokken wordt terwijl ze niets onbijbels kunnen vinden, het is alleen anders gegaan dan zij denken dat het hoort te gaan.

[Riska]

We MOETEN NIET een bepaalde weg doorlopen, maar zo gaat de Heere de weg met een mens.

Maar de Heer gaat toch met ieder mens een eigen weg? Dus zo kan het bij mij totaal anders zijn dan bij jou of wie dan ook? Het is toch niet een kwestie van eerst dit, dan dat, dan zus, dan zo en anders is het niet goed en oprecht?

[gravo]

Naar aanleiding van een paar zeer felle reacties op mijn posting lijkt het mij goed om nog wat toe te voegen.

Allereerst blijkt mijns inziens dat ik bij enkelen kennelijk een teer punt heb geraakt. Dat sterkt mij in mijn overtuiging dat kritiek op uitwassen van het gereformeerd protestantisme niet zozeer moeten gaan om allerlei uiterlijkheden, waarop vaker kritiek wordt geleverd. Ik denk dan aan levensstijl, kleding, gewoonten binnen bevindelijk gereformeerde kring. Ik heb geen enkele behoefte om daar denigrerend over te doen. Het gaat mij om de wortel van dit denken, dat (en dat moet dat maar ruiterlijk erkend worden, vind ik) toch behoorlijk afwijkt van zeer vele andere, grotere denominaties binnen de christenheid. Je kunt van deze geisoleerde positie natuurlijk menen dat die geheel voortkomt uit de waarheid van deze kleine groep en de onwaarheid van de vele grotere groepen binnen het christelijk geloof, maar dat vind ik te gemakkelijk.

Om terug te komen op mijn kritiek over het gebruik van het begrip 'bekering' zou ik mij het volgende kunnen voorstellen:

Ik denk, dat veel bevindelijke gereformeerde theologie uitgaat van een uitgesproken of onuitgesproken verhoudingsgetal over het aantal ware gelovigen tegenover het aantal ongelovigen of schijngelovigen, die verloren zullen gaan. Die verhouding is er duidelijk een van zeer, zeer weinigen tegenover ontzaggelijk velen. Het begrip 'bekering' speelt hier zoals bekend een hoofdrol in. Men is immers of 'bekeerd' of '(nog) niet bekeerd'.

De meest directe vraag om dit onomstotelijk boven water te krijgen is natuurlijk: "Ben jij bekeerd of niet?". Die vraag wordt in het algemeen ook duizend maal gesteld. In de preek bijvoorbeeld: "hebt u, heb jij al een nieuw leven ontvangen?".
Die vraag wordt echter nooit ofte nimmer beantwoord. Er rust werkelijk een zeer betekenisvol taboe op het antwoord op deze vraag. Niemand zal in deze kring openlijk en persoonlijk zeggen: "ja, ik ben bekeerd".

En dat komt volgens mij, omdat men leeft met de gedachte dat er maar enkelen zijn (echt als uitzondering) die zich zouden mogen rekenen tot de mensen die waarachtig wedergeboren en bekeerd zijn. Als er al iets gezegd wordt, klinkt daar altijd iets in door van terughoudenheid of onzekerheid. Immers de 'echten' lopen er ook weer niet mee te koop. Het zijn stillen in den lande en...men bedriegt zichzelf zo gemakkelijk. Dus vooral de bevestiging dat men een waar kind van God is, hoort men als het op de man af gevraagd wordt eigenlijk nauwelijks.

Wat over blijft is dan het andere antwoord: "nee, ik ben niet bekeerd". Ook dat wordt niet zo gemakkelijk gegeven. En dat komt omdat men daarmee wel heel gemakkelijk om zou gaan met de consequentie van zo'n antwoord. Je zegt nu eenmaal niet snel: "inderdaad, voor mij is niet de hemel, maar de hel bereid". En men denkt: het zou nog kunnen veranderen. Dan is het wachten echter weer op het positieve antwoord en dat laat in deze kring vaak een levenlang op zich wachten.

Hiermee wordt het verhoudingsgetal dus steeds weer bevestigd. We horen niemand openlijk zeggen: "ik ben waarachtig bekeerd" en we horen bijna iedereen denken: "ik ben (nog) niet bekeerd". Voila, het is duidelijk: een enkeling wordt zalig, de overgrote meerderheid binnen en buiten de kerk gaat verloren.

Nu kan dit natuurlijk heel hard aankomen, wanneer ik dit zo schrijf. Men kan nu fel reageren en mij en anderen van van alles en nog wat betichten, maar mijn antwoord blijft dan toch heel eenvoudig:

Omzeil die vraag nu eens niet en overtuig mij dan eens van het tegendeel: zeg je zelf volmondig dat je bekeerd bent? Als je dat zelf niet wilt of kunt zeggen, wie zeggen dan wel in bevindelijk gereformeerde kring volmondig dat ze bekeerd zijn? Dat is voor mij de enig ware toetssteen.
Zeg je: "ja, ik ben bekeerd", dan is dat reden voor grote dankbaarheid. En als het er echt velen zijn die dit openlijk en volmondig zeggen (bijvoorbeeld de meerderheid van een plaatselijke gemeente), dan moet ik mijn kritiek op bevindelijk gereformeerde gemeenten herzien.
Maar zeg je: "ik ben (nog) niet bekeerd" dan moet je je afvragen of je scherpe en oordelende reactie op bovenstaande wel een vrucht van de Geest kan zijn. Immers, dan ben je zelf nog verstoken van Gods genade en liefde, en welke geestelijke kracht of waarde zou je kritiek jegens mij dan hebben? Als er bovendien, zeg 75 van de 100 mensen in een gemeente ook zeggen dat ze niet bekeerd zijn, dan klopt mijn observatie van het verhoudingsgetal vrij goed en blijf ik dat een schrale en onvruchtbare zaak vinden, die niet strookt met de werkelijkheid van de liefde, het geloof en de hoop die we aanwezig mogen verwachten in de christelijke gemeente.

Tot slot een voorbeeld, waaruit blijkt hoezeer de genade naar mijn mening onterecht versmald wordt tot een enkeling. Voor vele kerkgangers van bevindelijk gereformeerde huize blijft het een leven lang onzeker of ze nu genade hebben ontvangen of niet. Ik merk dat op begrafenissen, waarbij predikanten over de 'gewone kerkganger' niet snel zullen zeggen dat de overledene bekeerd was en ten hemel werd opgenomen. Men is vriendelijk naar de nabestaanden, velt ook vaak geen hard oordeel, maar wie oren heeft hore toch ook wat er niet gezegd wordt. Mijn ervaring is dat men over de geestelijke staat bijna altijd zwijgt. Dat klopt natuurlijk ook met het gesuggereerde verhoudingsgetal. het kan niet zo zijn dat nu plotseling jan en alleman de hemel in kunnen worden gepraat.

Heel anders is het echter met de begrafenis van erkende bekeerden, zoals predikanten. Het feit alleen al dat mensen predikant konden worden hebben zij vaak te danken aan een positief oordeel over de waarachtigheid van zijn bekering. Op de begrafenis wordt dan ook onomwonden, direct en vrijuit gezegd, dat de broeder 'nu juicht voor Gods troon'. Alle twijfel is voor deze persoon weg. Niemand heeft enige onzekerheid. Dominee is naar de hemel.

En dat vind ik nu zo'n schrijnend en onbijbels beeld: zo'n schare mensen (ik mag ze toch wel christenen noemen, of niet?), die oog in oog staat met de moeilijkste gang van een mens, namelijk de weg naar het graf. En die dan bijna allemaal aan de verkeerde kant staan. Dat bikkelharde onderscheid van al die mensen over wie de zekerheid van Gods heil en genade nooit voluit zal worden afgekondigd, tegenover het bijna letterlijke 'ophemelen' van die uitzonderlijke echte bekeerde. Wie is er op zo'n moment ontroerd over die schare, zoals Jezus eens was?

Is dat nu het Evangelie voor alle volken? Is dat nu het teken en zegel van Gods liefde voor arme zondaren? Is dat nu de vrucht van Jezus' leven en lijden? Is dat nu de uitwerking van de uitgestorte Geest van Pinksteren? Van niemand weten we het zeker, maar alleen van de dominee?

Nogmaals, als het anders ligt, zeg het me dan direct. Is de verhouding inmiddels anders komen te liggen? Zijn er intussen veel meer mensen die voluit en openlijk in bevindelijk gereformeerde kring zeggen: "ik ben bekeerd?".
Vraag het de mensen persoonlijk. Pas als ze zelf in alle vrijheid en openlijk het bevrijdende antwoord geven, dat zij zich ook ware kinderen van God weten, zal ik mijn visie op de geestelijke armoede binnen o.a. de GG herzien.

Het heeft er niets mee te maken dat ik de genade zou miskennen die nodig is voor een waarachtige bekering. In tegendeel, zelf denk ik dat er binnen de bevindelijk gereformeerde kerkgenootschappen veel meer mensen die genade van God ontvangen hebben, maar dat ze dit omwille van het rigide verhoudingsgetal, dat gesuggereerd wordt in die kringen, niet kunnen of durven belijden.

Alsof God er werkelijk zo weinig lief zou hebben. Mijn hoop is dat deze kringen weer openlijk leren belijden en getuigen van de genade die God hen bewezen heeft, in plaats van zwijgend weg te zakken naar de onderste plaatsen binnen een ondoordringbare geestelijke hierarchie.

In Christus is noch dienstbare, noch vrije (Gal. 3:28)

gravo

[schaapje]

@gravo, ik vind wat je schrijft heel ontroerend, ...tranen...

[Marieke1984]

Omzeil die vraag nu eens niet en overtuig mij dan eens van het tegendeel: zeg je zelf volmondig dat je bekeerd bent? Als je dat zelf niet wilt of kunt zeggen, wie zeggen dan wel in bevindelijk gereformeerde kring volmondig dat ze bekeerd zijn? Dat is voor mij de enig ware toetssteen.
Zeg je: "ja, ik ben bekeerd", dan is dat reden voor grote dankbaarheid. En als het er echt velen zijn die dit openlijk en volmondig zeggen (bijvoorbeeld de meerderheid van een plaatselijke gemeente), dan moet ik mijn kritiek op bevindelijk gereformeerde gemeenten herzien.
Maar zeg je: "ik ben (nog) niet bekeerd" dan moet je je afvragen of je scherpe en oordelende reactie op bovenstaande wel een vrucht van de Geest kan zijn.

Ik vraag me af waarom een bekeerde jou moet overtuigen dat degene bekeert is?
Voor jou een ware toetssteen?
Dan zou iemand het zeggen en niet menen, en jij verneemt uit iemand zijn zeggen dat hij dan ook waarlijk bekeerd is?
Een vrucht van de Geest is de planting van Christus in het hart, waarna een door God bekeerde zondaar, mag getuigen en niet hoeft te overtuigen!

[gravo]

Ik vraag me af waarom een bekeerde jou moet overtuigen dat degene bekeert is?
Voor jou een ware toetssteen?
Dan zou iemand het zeggen en niet menen, en jij verneemt uit iemand zijn zeggen dat hij dan ook waarlijk bekeerd is?
Een vrucht van de Geest is de planting van Christus in het hart, waarna een door God bekeerde zondaar, mag getuigen en niet hoeft te overtuigen!

Marieke1984,

Het gaat er niet om dat iemand mij van zijn bekering moet overtuigen.

Het gaat om de vraag of het inderdaad waar is wat ik vrees, namelijk dat men zichzelf in bevindelijk gereformeerde kring nauwelijks 'bekeerd' noemt.
- kan men dat niet?
- durft men dat niet?
- mag men dat niet?

Ik vind dat van belang, omdat het hier gaat om het spreken van leden van een christelijke kerk. Men zou verwachten dat geloof, hoop en liefde daar een beleefde werkelijkheid was.

Mijn vermoeden is dat het waarachtige geestelijke leven ofwel afwezig is (zoals volgens mij de officiele verklaring binnen bevindelijke kring vaak luidt: "er is zo weinig waarachtig Godswerk deze dagen") of wel degelijk aanwezig (volgens mij een betere verklaring) en om redenen van de heersende theologie niet openlijk en volmondig beleden wordt.

Ik heb nogal wat jongeren gesproken die pas problemen kregen toen zij zich (met misschien iets te veel jeugdig enthousiasme) als gelovigen afficheerden. Toen ze onverschillig waren kraaide er geen haan naar, maar toen ze zich over een persoonlijk geloof uitlieten waren ze al snel te licht, te makkelijk, te snel, te eigenwillig en wat er al niet voor meewarigs en neerbuigends over hun 'zogenaamde' geloof te berde werd gebracht. Dan rijst bij mij de vraag of het aantal gelovigen koste wat het kost beperkt gehouden moet blijven. Komen er teveel, dan "kunnen we het er niet meer voor houden?" Weer de macht van het heersende verhoudingsgetal?

Komt in ieder geval niet echt over als de gemeenschap van de Goede Herder en de schapen.

Genoeg.

gravo

[Jozo]

Een tip: Ik heb ooit eens het boek 'afwachten of verwachten' gelezen van Dr. van der Zwaag. Die legt uit hoe in de loop van de eeuwen gekeken is naar de toe-eigening van het heil vanuit het reformatorische standpunt. Aangezien ik over dit punt al regelmatig een discussie heb zien oplaaien op dit forum kan het handig zijn om dit duidelijke maar wel erg omvangrijke boek over dit onderwerp te lezen.

[schelpje3]

Maar de Heer gaat toch met ieder mens een eigen weg? Dus zo kan het bij mij totaal anders zijn dan bij jou of wie dan ook? Het is toch niet een kwestie van eerst dit, dan dat, dan zus, dan zo en anders is het niet goed en oprecht?

Ik zeg niet dat het altijd hetzelfde gaat. De ene mens wordt krachtdadig bekeerd, de ander meer in de geleidelijkheid.
Maar er zijn wel een paar toetsstenen.

[schelpje3]

Gravo: wat heb jij een vertekend beeld van de rechts reform christenen. Alsof ik een boek lees, van een in een bevindelijk milieu opgegroeid meisje, maar die van het kerkblad snippertjes voor de bruiloft maakt.
Zo is het soms of vaak, maar zoals altijd en overal, heb je de schijnvroomheid, dus ook rechts, net als links.
Ik las onlangs nog een mooie preek. Gij hebt mijn omzwerven geteld; leg mijn tranen in Uw fles; zijn zij niet in Uw register ?
3 punten: de omzwervingen zijn geteld
de tranen worden bewaard
de troost wordt genoten.

We zullen eerst een bedelaar moeten worden die graag beker koud water toegereikt wil krijgen. Als je je pinnen nog diep in de wereld heb zitten, verlang je immers niet naar een blij uitzicht ? Gods kinderen mogen wel eens een bekertje koud water ontvangen. Ze doorleven: Mijn ziel schreeuwt naar God, naar de levende God. En dan komt hij met Zijn Woord: Ben Ik dan niet een Vader, ben Ik dan niet een Moeder voor je geweest ?
De Heere Jezus werd dat bekertje water onthouden. Wij mogen het aangereikt krijgen.
Als je DIT doorleeft, zeg je niet : ik ben bekeerd. Maar je wordt een vreemdeling hier op aarde. Alles verliezen, om straks alles over te houden !