FrankB schreef:Ach, ik ben meerdere malen in landen als Marokko, Tunesie, Egypte, Jemen, Oman, Jordanie en Syrie geweest. Allemaal landen met voornamelijk moslims. Overal werd ik, niet moslim, even hartelijk welkom geheten. Als ik in Jemen zat te eten werd er regelmatig een kop koffie op mijn tafel gezet. Als ik zei dat ik die niet besteld had vertelde de ober me dat dat klopt, dat had die meneer aan die andere tafel voor mij gedaan. Als ik alleen zat te eten vroeg men aan andere tafels vaak ik of ik niet bij hen wilde aanschuiven. Het geld was er destijds niets waard dus liep je met centimeters dikke pakken geld over straat. Nooit heb ik me er onveilig gevoeld.
In Damascus liep ik ooit een straatje in. 100 meter verderop zat een oudere man buiten. Hij ziet mij de straat in lopen en schiet zijn huis in. Komt eruit met een extra stoel waarop ik plaats moest nemen en haalt vervolgens thee en koekjes.
In Hama werd ik hartelijk welkom geheten door de concierge van een school waar ik langs liep. Zijn hele kantoortje hing vol met posters van alle Iraanse ayatollahs, de Abu Nidal groep, de Islamitische Jihad en andere terroristische clubs. Maar weer aller hartelijkst ontvangen met thee en koekjes. Kreeg in Syrie een lift, kon meteen een paar dagen komen logeren.
In die landen weet men nog wat gastvrijheid is. Kom daar maar eens voor langs in onze chistelijk joodse cultuur.
Met de islam is niets mis, in wezen is het niet meer dan een variant op het geloof in een god god van een bronstijd stam uit het midden-oosten net als het christendom. Waar wel wat mee mis is zijn lieden die hun religie misbruiken voor eigen gewin en die kom je in elke religie tegen. Meestal is dat maar een kleine minderheid. De gemiddelde islamiet wil gewoon dat zijn kinderen goed en gelukkig opgroeien.
De Islam gaat uit van andere basisprincipes dan bijvoorbeeld het Christendom, het Jodendom, het Hindoïsme of het Boeddhisme. De Islam is bijvoorbeeld de religie die het verregaandst zich op bestuurlijk gebied beweegt, bij monde haar volgelingen uiteraard.
In hoofdzakelijk islamitische landen is het nagenoeg onmogelijk om een scheiding te ontwaren tussen Staat en Religie bijvoorbeeld. En dat is dan omdat de betrokken mensen, burgers, gelovigen, die scheiding niet willen. Geloof en politiek overlappen grotendeels. Instellingen voor religie en bestuur zijn aan elkaar gelieerd of zijn soms gewoon dezelfde instelling. Rechterlijke macht
In het Christendom en Jodendom (en de andere religies die ik noemde) gaat dit niet op. Het is lang wel zo geweest, maar sinds de Verlichting is een scheiding tussen Staat en Kerk (als instituut) (en de derde macht: de rechterlijke macht) zeer gewenst, hoewel nergens volmaakt geïmplementeerd voorzover ik weet.
Ook andere grondbeginselen bij Islam of Christendom komen niet overeen, bijvoorbeeld ‘schuld en boete’ versus ‘eer en wraak’ (of het principe van karma dat weer anders lijkt te werken). De vereenzelviging met cultuur (Islam) of de onafhankelijkheid van de cultuur (Christendom). Deze verschillen wrijven en wringen.
De Islam is op zichzelf natuurlijk niet gevaarlijk. Hoe zou dat kunnen zijn? Wat gevaarlijk is, is dat de verschillen uitvergroot raken en dat ze niet worden getolereerd. Als aanhanger van de Islam zou ik me dan bedreigd voelen in mijn godsdienstbeleving. Vanuit die bedreiging zou ik fundamenteler kunnen worden, een hardere koers kunnen gaan varen, steeds minder flexibel, steeds dogmatischer. Dán ontstaat gevaar. Dan raken de tegenstellingen al maar uitvergroot en worden ze vanzelf een keer voor iemand van levensbelang. En dan… vul maar in.
.
