Vrijdag ging ineens de bel: twee jochies - 5 en 6 jaar - vroegen of 'dat kleine jongetje dat hier woont' ook buiten kwam spelen. Ze waren met de skelter met twee stoeltjes en een fiets. Zoonlief mocht achterop de skelter. Ik vond het zo ontzettend leuk. Zoonlief stond echt te springen in de gang, en daar gingen ze, hoor. Het was zo'n leuke situatie. En die jochies zorgen heel goed voor hem. Ze komen steeds vragen, of hij met de bal komt spelen, etc. en doen dan heel voorzichtig. Wij wonen op de hoek van de straat en letten hier op, een andere moeder woont halverwege de straat en let daar op. Ze kennen de regels: zoonlief mag tussen onze tuin en de tuin van dat andere gezin. En zoonlief leert daar veel van, niet normaal. Want die jochies praten met elkaar. En hij lijkt nu langzaam over zijn praatonzekerheid heen te komen. Hij ging in de tuin van die jochies wat drinken en popcorn eten. Zei hij zomaar spontaan 'ik heb nieuwe schoenen!'. Ok, niet zo heel erg verstaanbaar, maar door te wijzen, begrepen ze hem. Zaten daar 3 jochies hun schoenen te vergelijken. Ik vond het ZO MOOI.
Dat wordt dalijk echt wennen als we weer een kindje van 2 ofzo adopteren. Volgens mij weet ik niet eens meer hoe het moet
Sowieso vind ik het ook allemaal wat makkelijker als ze ouder zijn. Jurian praat best goed nu, en maakt zo'n beetje alles duidelijk wat hij wil of vindt. Ideaal. 
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
