11 Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten.
Ik kan me herinneren dat ik zelf als kind had besloten dat ik later in de hemel eeuwig ging fietsen omdat ik dat zo fijn vond. maar ik herinner me ook dat ik later erachter kwam wat "uw koninkrijk kome" betekend, en dat ik dat eigenlijk niet wou omdat ik in zo'n fijne klas zat, en toen besloot dat ik bij het onze vader bidden, dat regeltje gewoon wegliet ( was een jaar of 8 )
Nu bij mijn oudste dochter merk ik ook heerlijke gedachten en vragen over God en het geloof ( hadden adam en eva het niet koud in het paradijs?, ze verastte me ook een keer aan tafel bij haar gebed met "wilt u zorgen dat ik geen peertjes meer hoef te eten " , toen ze ziek was; "gelukkig heeft Jezus superkrachten " )
Kunnen jullie je nog herinneren hoe je geloofde als kind of waar je juist angstig voor was, of merk je bijzondere dingen bij je eigen kinderen?
( als ik in het verkeerde topic zit dan hoor ik het wel.. )