Kinderwens deel 2

[Hortensia]

@ Merisja: Ik heb ook gezegd: Het zijn van die up en down momenten. De downs zijn ook wel echt downs, gelukkig duurt het vaak maar een week van mijn cyclus, de rest van de maand gaat het redelijk goed. En waar mijn geloof is? Dat is er soms wel en soms wat minder (lees ook even het gedicht dat ik op 18-12 postte, dan weet je hoe het met mijn geloof staa t ).Ik heb veel momenten dat ik vol vertrouwen ben (en dat heb ik ook wel eens geschreven), maar zoals ik zei het zijn bepaalde momenten in mijn leven. Vanaf de zijlijn is het toch iets makkelijker praten en ik denk niet dat je helemaal begrijpt wat ik voel. En niet mijn hele leven is doordrenkt van verdriet hoor, ik heb al eens vaker gezegd dat ik juist een heel positief ingesteld mens ben die altijd maar doorgaat!! Alleen hier (en bij mijn man en een paar vriendinnen) kan ik me uiten zoals ik me voel. Dat betekent echter nog niet dat ik als een dood vogeltje in de hoek zit te huilen? En dat het leven niet alleen maar uit kinderen bestaat realiseer ik me heel erg goed. Ik wil ook zeker niet doen overkomen alsof ik daar alleen maar mee bezig ben, ik zeg toch ook dat het momenten zijn? En ja, die ene week van de maand, voor mijn cyclus weer begint, is het door de hormonen het ergst. De rest van de maand ben ik enorm actief in werk, kerk, familie, kennissen, sport en ga zo maar door. Je moet mijn postings ook niet uit z'n verband trekken, maar zie het als een uiting van wat ik voel op dat moment. Kennelijk komt het over alsof ik niks meer leuk vind in het leven. Zo is het gelukkig niet! Bedankt verder voor je meeleven.

@ajl: hoe bedoel je dat Merisja het zachter omschrijft.....? Wat had jij dan willen zeggen? Voor de rest, zie wat ik hierboven heb geschreven.

@Evelien: je beschrijft het heel mooi, daar kan ik me helemaal in vinden.

@Tuinfluiter: dank je voor je lieve woorden!!

Het is niet onaardig bedoeld, maar over het algemeen begrijpen degenen die hetzelfde meemaken toch stukken beter hoe het werkelijk is. Dat is ook logisch natuurlijk. En ik sta open voor opbouwende opmerkingen hoor, laat ik dat duidelijk zeggen, maar het is toch echt gemakkelijker praten of oordelen als je aan de zijlijn toekijkt en zelf (inmiddels) wel kindjes hebt.

[Tuinfluiter]

Misschien erg onchristelijk van mij.
Maar mij valt weleens op dat hier zo snel over kinderwens en geloof gesproken word.
Dat men denkt dat als je aardig wat geloof hebt het allemaal makkerlijker en minder verdriettelijk zal gaan.
Zo ervaar ik dat absoluut niet.
Tuurlijk is het de Heere die deze weg met ons houd en wij mogen ons verdriet voor Hem neerleggen en we mogen ook geloven dat wij Hij doet om 1 of andere reden goed zal zijn voor ons.
Maar wat heb ik er aan als ik geloof en ik word keer op keer niet zwanger.
Als je alles overgeeft in Zijn handen word je nog niet zwanger, of heb je minder pijn/verdriet.
Misschien is dit voor anderen toch weer anders, maar zo ervaar ik.
Dus om nu te vragen aan iemand: waar is je geloof?
Tuurlijk geloofd diegene maar dan is en blijft de harde werkelijkheid: wij hebben geen kind(eren)...en aan de wij hebben geen kinderen hangt zoveel aan vast, of je het nu enigsinds hebt kunnen accepteren of helemaal nog niet.
En dan is er ook een andere kant, je moet proberen niet in je verdriet te blijven hangen want er zijn gelukkig ook nog veel posi dingen in het leven, met of zonder kinderen.

[Tuinfluiter]

O ja, Hortensia, blijf zeker je verhaal posten hier, want weet dat er ook plaats is voor jouw verdriet hier!
Wij willen je graag helpen!!

[blompje]

@ tuinfluiter: het geloof kan wel troost geven. Wij hebben helaas meerdere malen een miskraam gehad. Het heeft mij enorm getroost te weten dat mijn kindjes bij Hem mogen zijn. Hoe groot mijn verdriet ook is dat ze niet bij mij zijn, maar dat ze nu bij Hem zijn waar het vele malen beter is dat geeft troost.
En het weten dat God er is om het leven te besturen. Wij bedenken dat we graag een kindje zouden willen, maar misschien heeft God andere plannen? Wij weten niet wat er verder in ons leven staat te gebeuren en zien vaak wat wij graag zouden willen. Neemt niet weg dat er ook heel veel momenten zijn dat er zeker een gemis wordt ervaren!

[saartje]

Ik herken er veel uit. Ook in wat Hortensia zegt.
Mensen zien mij als vrolijk en opgewekt, en zeggen blij te zijn met onze 'open' houding wat ons ongewenst kinderloos zijn aangaat. Maar die mensen zien niet mijn hart. En als ik alles zou op schrijven watin m'n hart leeft (even nu alleen over het kinderloos zijn) zouden RW'ers mij waarschijnlijk anders typeren dan mijn omgeving, omdat zij mij niet in real life zien.
Daarom is het soms wel fijn om hier dingen neer te zetten, gewoon pontificaal zoals het voelt. Maar tegelijkertijd vind ik hetsoms lastig omdat ik bang ben dat het anders wordt begrepen dan ik bedoel.
En alle meeleven is verschrikkelijk lief, en doet ook echt goed (DANK DAARVOOR!). En ook vanuit geloof kan ik wel steun krijgen. Maar dan kun je nog steeds geen eigen kids krijgen, zonder datje dat beeld veridealiseerd.
Weetje; ik ben ook vrouw. Ik word elke maand braaf ongesteld. M'n hormonen gaan gezellig door m'n lijf. M'n omgeving, familie, vrienden, leeftijdgenoten, jongeren, ouderen worden zwanger. Ik probeer het onder ogen te zien, en kan er gelukkig ook echt van genieten. Maar soms doet het zo verschrikkelijk zeer.
Dan sta ik ook met gebalde vuisten naar de hemel. En iedereen die ietstegen me durft zeggen over geloof kan er een gebalde vuist bovenop krijgen. Maar dat zien ze niet, want ik lach vriendelijk en vrolijk. Ik WIL er niet aan dat ik geen mama zal worden van een kindje wat in mijn buik gegroeid is.
En toen kregen we het liefste meisje wat er is, op een andere manier, en toen stierf ze. Het is net of je hart in stukken is. Dan hoop ik maar dat m'n omgeving bid, want op dit moment gaathetmezelf niet zo goed af.
Het is een lange post, en misschien wat warrig, maar zo voel ik het. En gelukkig zit ik niet in een hoekje...

[saartje]

En vergeet ik er heel ego sterkte voor alle anderen aan toe te wensen. En ik vind het fijn dat er moeders meelezen en proberen in te leven hoe het is. Dat doet ook goed, echt!

[Tuinfluiter]

Blompje: Natuurlijk kan het geloof je rust geven.
Maar ik kan nog steeds niet zwanger worden door het geloof en als ik niet zwanger word geeft dit pijn en verdriet.
Als een miskraam gehad heb geloof ik graag dat het veel troost geeft te mogen weten dat het kindje op een goede plaats mag zijn.
Maar als je steeds niet zwanger word heb je niet altijd wat aan het geloof.
Je word steeds op zoveel momenten aan het gemis herinnerd van het niet hebben van een kindje, dan heb je niet zomaar het geloof en het over kunnen geven.
Een mens blijft een mens met gevoelens.

Saartje: Heel erg herkenbaar hoe je het schrijft!
Het is een weg van op en neer en ik denk dat jij ook dubbel dankbaar zult zijn met de momenten dat het allemaal even van je af is en je ook kunt genieten.
Ik vind je een sterkte en dappere meid hoor!

[Merisja]

@ Tuinfluiter en Hortensia: ik probeer ook meer te zeggen wat Blompje al zei: het geloof kan je zoveel rust geven. Juist ook als je zulke moeilijke wegen als kinderloosheid hebt te gaan. Als je weet en beseft dat God altijd het beste met je voor hebt, dat je gelooft dat wat Hij ook doet goed is, dan kun je toch alleen maar rustig worden? En ik weet heel goed dat dat geen dagelijks werk is. Zo'n week rond de menstruatie bijvoorbeeld, ja, ik kan me indenken dat je dan even niets van God moet hebben om maar heel cru te zeggen. Maar naar mijn idee is je geloof, juist als christen, iets om telkens weer op terug te vallen en rust in te vinden. Meer in de wetenschap: mijn Vader heeft vast iets anders met me voor dan een kindje. Iets wat nog mooier en groter is. Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Ik ervaar namelijk zelf mijn geloof, juist op moeilijke momenten, als iets waar ik altijd op terug kan vallen.

En Hortensia, ik denk dat ik dan toch een ander beeld van je heb als hoe jij het in je laatste post beschrijft... Fijn dat je in ieder geval de rest van de weken van je cyclus je veel beter voelt! Nogmaals: sterkte!

[NdW]

Hortensia, Saartje, Tuinfluiter, Evelien en alle anderen: Nogmaals HEEL VEEL STERKTE toegewenst!!!

[Tuinfluiter]

Lief van je NDW!
Wil jou ook van harte sterkte wensen want ook jullie hebben een kinderwens en nog geen kindje!

[gempa]

Misschien erg onchristelijk van mij.
Maar mij valt weleens op dat hier zo snel over kinderwens en geloof gesproken word.
Dat men denkt dat als je aardig wat geloof hebt het allemaal makkerlijker en minder verdriettelijk zal gaan.
Zo ervaar ik dat absoluut niet.
Tuurlijk is het de Heere die deze weg met ons houd en wij mogen ons verdriet voor Hem neerleggen en we mogen ook geloven dat wij Hij doet om 1 of andere reden goed zal zijn voor ons.
Maar wat heb ik er aan als ik geloof en ik word keer op keer niet zwanger.
Als je alles overgeeft in Zijn handen word je nog niet zwanger, of heb je minder pijn/verdriet.
Misschien is dit voor anderen toch weer anders, maar zo ervaar ik.
Dus om nu te vragen aan iemand: waar is je geloof?
Tuurlijk geloofd diegene maar dan is en blijft de harde werkelijkheid: wij hebben geen kind(eren)...en aan de wij hebben geen kinderen hangt zoveel aan vast, of je het nu enigsinds hebt kunnen accepteren of helemaal nog niet.
En dan is er ook een andere kant, je moet proberen niet in je verdriet te blijven hangen want er zijn gelukkig ook nog veel posi dingen in het leven, met of zonder kinderen.

dat wilde ik ook schrijven, ik heb dan wel kinderen, maar ook ik heb wel wensen die niet vervult zijn en soms vind ik daar vrede in en soms ook niet, je ziet in de bijbel ook gelovigen die daar mee strijden, hun hele leven, en ik hoop dat jullie berusting vinden, maar ik kan me voorstellen dat het ook vaak een strijd is,
we leven niet on het Paradijs, dus is berusting niet altijd aanwezig,
sterkte meiden, met alles!

[Bumba]

Tuinfluiter, wat omschrijf je jouw gevoel mooi! Ondanks dat ik een trotse mama mag zijn, kan ik me er zoveel bij voorstellen!

Sterkte voor iedereen!

[Kraai]

Het word zeker goed omschreven. Maar als je wens niet in vervulling gaat kan dit veel verdriet geven. Zo ervaar ik dat ook niet dat ik in een hoekje ga zitten treuren. En hou vast in het geloof is dan idd soms heel moeilijk. Zo ervaar ik dat ook met een doopdienst zei bij ons in de kerk. Of als er een van me zussen of broer een kindje laten dopen. En soms kan ik er goed over praten soms niet. Heb ook een schoonzus die zich helemaal niet in kan leven en soms heel tackloze opmerkingen kan maken. En dat doet dan helemaal zo pijn. En je kan er met haar ook niet over praten omdat ze zich gewoon niet in kan leven in andere. Kennen jullie dit ook? Sterkte allemaal met het verdriet.

[Tuinfluiter]

Alle meiden, bedankt voor jullie lieve sterkte wensen!

Kraai: wat moet dat naar zijn voor je als je schoonzus zo ondoordacht doet over jullie kinderwens.
Zou het niet wat zijn het ze te vertellen?
En misschien begrijpt ze het dan nog niet maar je kunt haar toch vragen heel goed op te letten geen pijnlijke dingen te zeggen.
Met dopen heb ik niet zoveel moeite.
Wel als het echt een leeftijdgenoot is en dan gaan je gedachten zich gewoon vermenigvuldigen...
Er word bij ons bij een doopdienst ook altijd aan kinderloze stellen gedacht, dat is fijn.
Maar aan de andere kant wil ik dat ook weer niet, want ik wil niet anders zijn als anderen en toch min of meer speciaal aangehaald worden
Kraai: wens je veel kracht en sterkte en ik hoop dat je weg niet al te moeilijk zal zijn!

[Hortensia]

Ik herken er veel uit. Ook in wat Hortensia zegt.
Mensen zien mij als vrolijk en opgewekt, en zeggen blij te zijn met onze 'open' houding wat ons ongewenst kinderloos zijn aangaat. Maar die mensen zien niet mijn hart. En als ik alles zou op schrijven watin m'n hart leeft (even nu alleen over het kinderloos zijn) zouden RW'ers mij waarschijnlijk anders typeren dan mijn omgeving, omdat zij mij niet in real life zien.
Daarom is het soms wel fijn om hier dingen neer te zetten, gewoon pontificaal zoals het voelt. Maar tegelijkertijd vind ik hetsoms lastig omdat ik bang ben dat het anders wordt begrepen dan ik bedoel.
En alle meeleven is verschrikkelijk lief, en doet ook echt goed (DANK DAARVOOR!). En ook vanuit geloof kan ik wel steun krijgen. Maar dan kun je nog steeds geen eigen kids krijgen, zonder datje dat beeld veridealiseerd.
Weetje; ik ben ook vrouw. Ik word elke maand braaf ongesteld. M'n hormonen gaan gezellig door m'n lijf. M'n omgeving, familie, vrienden, leeftijdgenoten, jongeren, ouderen worden zwanger. Ik probeer het onder ogen te zien, en kan er gelukkig ook echt van genieten. Maar soms doet het zo verschrikkelijk zeer.
Dan sta ik ook met gebalde vuisten naar de hemel. En iedereen die ietstegen me durft zeggen over geloof kan er een gebalde vuist bovenop krijgen. Maar dat zien ze niet, want ik lach vriendelijk en vrolijk. Ik WIL er niet aan dat ik geen mama zal worden van een kindje wat in mijn buik gegroeid is.
En toen kregen we het liefste meisje wat er is, op een andere manier, en toen stierf ze. Het is net of je hart in stukken is. Dan hoop ik maar dat m'n omgeving bid, want op dit moment gaathetmezelf niet zo goed af.
Het is een lange post, en misschien wat warrig, maar zo voel ik het. En gelukkig zit ik niet in een hoekje...

Ik herken me helemaal in jou (wat het eerste stukje betreft)! Maar wat een verdriet moet jij wel niet hebben Saar, vreselijk. Ik huil met jou mee om je verdriet en bid voor je!! Wat vreselijk als je je kind moet verliezen.