Gister ook al geprobeerd te posten, maar gelijk erna was mn account weg, en de post ook...dus is denk ik iets misgegaan, hier take 2:
Hallo allemaal,
Een tamelijk lang verhaal, dus hoop dat jullie t geduld hebben om het te lezen en advies te geven...
Aantal jaar geleden vond ik een meisje uit mn kerk leuk, maar gezien haar en mijn leeftijd, had ik zo mn twijfels om iets met dr te beginnen. Ze was 14, en ik in de 20...het klikte erg goed met alles....en met de jaren begon dat leeftijdsverschil steeds minder uit te maken (relatief gezien dan).
We gingen steeds meer met elkaar om, kwamen bij elkaar thuis (en ook met dingen als kerst waren we steeds vaker samen), en ongeveer iedereen dacht dat we iets met elkaar hadden...ze was toen ook erg aanhankelijk, veel contact zoeken, en als we bij elkaar waren dicht tegen me aanzitten, beetje jaloersig gedrag als andere meiden aandacht van me vroegen, savonds iedere dag smsen etc. Ze was toen inmiddels 16, en was ook wel redelijk volwassen (dacht ik) in haar doen en laten...dus ik had op gegeven moment verteld dat ik haar leuk vond. Daar reageerde ze eigenlijk niet op....ik heb toen niet verder aangedrongen, ik overviel dr denk ik nogal ermee, dus ik heb er een week of wat niets over gezegd, en er toen op teruggekomen...deed ze weer wat terughoudend, en toen ik begon aan te dringen om een antwoord te krijgen, bleek dus dat ze me niet leuk vond :S In mn naiviteit heb ik nog best veel contact gehouden in het begin, en ik bleef haar maar leuk vinden...Een maand of wat geleden heb ik eigenlijk al het persoonlijk contact afgekapt, ik kom dr nooit meer thuis, we gaan nooit meer samen de stad in, spreek dr niet echt meer op msn, we smsen niet meer, etc.
Nu komt eigenlijk het grote probleem: het helpt niet...ik blijf dr leuk vinden, en het erge is, ze zit in dezelfde kerk, gaat naar dezelfde jeugdvereniging (waar ik leiding ben, en zij lid), gaat naar dezelfde bijbelkringen, gaat naar dezelfde festivals (we hebben ook nog eens grotendeels dezelfde vriendengroep :S), zelfde verjaardagen, en ga zo maar door. Tis best wel een knap en spontaan meisje, en ze krijgt veel aandacht van jongens, en dat verpest nogal eens mn dag. Wordt er zo jaloers en onzeker van als ik zie dat ze van allerlei jongens aandacht krijgt, daar graag op ingaat, en ben iedere keer weer bang dat ze iemand leuk zal vinden (denk dat dat ook komt omdat ik onderbewust altijd nog de hoop heb dat ze me ooit leuk gaat vinden, al weet ik diep van binnen dat dat echt niet gaat gebeuren). T erge is, ik kan dr niet ontlopen zonder zelf een groot deel van mn sociale leven op te geven, en ik blijf dr maar speciaal vinden :S Ik bid dr al echt jaren voor (eerst of het iets mag worden....en daarna of ik dr niet meer leuk mag vinden), maar ook daar begin ik de moed nogal in te verliezen...iemand advies?
Maar niet geheel hopeloos.
mijn man overhoorde me ook wel eens 
