Ik heb geen kids, ik ben zelf nog zoekend naar een partner.
En ik heb meermalen zelf aan die andere kant van de lijn gestaan waar ouders mij afwijzen, op een of enkele van die gronden.
En als je dan later die personen nog eens ziet, ja natuurlijk dan zijn ze weer getrouwd met een zoon van een ouderling of voorganger, met een hbo of wo opleiding economie, een inkomen van hier tot tokio, filmsterlooks, al weet ik hoeveel generaties bij dezelfde kerk, etc..
(Het soort man waar ik natuurlijk op die punten nooit de directe vergelijking mee kan winnen)
Ik begrijp ook wel waarom men huiverig naar mij zou zijn, heh IK zou huiverig naar mij zijn, geen inkomen, en vooral het stuk geen gelovige opvoeding, zou mij ook argwanend maken. Maar zo vaak ben ik al afgewezen voor ze me zelfs zagen, dan wilde ik netjes zoals het hoort op de koffie komen, of op de thee me netjes voorstellen, maar dan kreeg dat meisje al bij voorbaat te horen verbreek het contact maar.
Ik ben misschien niet mr perfect maar ben geen kwade jongen... en ik zou alle begrip hebben als een schoonvader zou zeggen, je mag met dr daten, maar je zorgt eerst dat je werk hebt voor je haar hand krijgt. En ook dat zo'n schoonvader theologisch me aan de tand wil voelen, hoe ik over bepaalde dingen nadenk.
(op basis van persoonlijk geloof dus, en niet alleen op basis van oh is ie van die en die kerk)
En ik ben niet de enige ik zie vaker dat mensen worden afgewezen of andersom meisjes droevig zijn omdat ze een bepaalde jongen niet meer mogen zien.
Dat zinnetje respect voor je ouders word ZO vaak misbruikt want ik kan me ECHT niet voorstellen dat het door God bedoeld is om dit soort onrecht in stand te houden.
Mijn ouders zijn ongelovig, maar ook wat ik noem overbeschermend, ook ik heb ze figuurlijk van me af moeten trappen. Pas toen ik dat deed, kwamen zaken een beetje op gang in mijn leven. Al is het wel zwaar om alles alleen aan te vechten, iig heb ik die TEGENWERKING van ouders niet meer.
Studie, Financieen, Zelfstandigheid, Geloof, het kon allemaal pas echt groeien toen ik die trekkende last van me af trapte.
Ik respecteer mijn ouders wel, ik bezoek ze netjes elk weekeinde, ik ben bij ze op hun verjaardagen, en met kerst en neem soms een bloemetje mee.
Maar ze weten een ding, ze hebben zich niet te bemoeien meer met mijn leven (en dat doen ze ook niet meer).
Kwa relaties vind ik het juist irritant als ze een meisje helemaal ok vinden.. juist als ze een meisje veel te stijf en kortzichtig noemen, weet ik dat ze degelijk en goed is;) als ongelovige ouders vinden ze mijn geloof namelijk al te radikaal.. maar ik vind mezelf juist nog niet radikaal genoeg en zoek tegenwicht om me juist aan de strengere kant van de lijn te houden.
Mijn ervaring is dus dat Ouders altijd afwijken van kinderen, en dat goede ouders dat verschil toestaan, maar slechte niet. Dat ik die bezorgdheid snap, maar het is voor me als een kind niet durven te laten vallen, als je je ouderlijk gezag zo dictoriaal doet gelden dat je me niet eens wilt leren kennen. Elk kind dat moet leren lopen, moet je ook durven laten vallen, sommige ouders missen dat vermogen. Als je als kind zulke ouders hebt, moet je wel rebeleren.
Ik ben niet rebels geworden omdat dat van nature in me zit, integendeel.. maar omdat het soms de enige goede keuze is in een verkeerde sitatie.
Ik heb momenteel geen dochter in de aanbieding 
Geen werk ? Ach, dat overkomt meer mensen. En het is niet zo meer als vroeger, dat de man de kostwinner perse moet zijn. Je kunt wel eens pech hebben hierin. Wat als je een schoonzoon treft die in de WAO loopt ? Kan toch ook ? Nee het over iemand als geheel ! Hoe is hij, is hij eerlijk ( ik ga maar even in de hij vorm verder, maar geldt ook voor zij ) houdt hij van mijn dochter ? Is hij oprecht kerkelijk meelevend ? Kunnen we praten over God en geestelijke zaken ? En dan maakt mij verder niet zo veel uit welke kerk dat is, als er maar de rechte zuivere leer wordt verkondigd. En als ik dan zie dat jij mijn dochter gelukkig zou maken, heb jij mijn zegen 
