De 'eerste zoen' verhalen blijven binnenstromen per mail en pee bee!
ook dit verhaal plaatsen we graag, zeker omdat de inzender een hele 'bekende' is van het Refoweb Dr.Love team
'van je familie moet je het hebben!'
door Dr$%%$^%
Ik was stapelverliefd op een jongen bij de kerk, maar ik wist totaal niet
wat hij van mij vond. Ik zag hem dus elke zondag en vaak ook nog op vrijdags
en zaterdag, dus we trokken veel en vaak met elkaar op. Op een gegeven
moment, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en hem te gaan zeggen
dat ik hem erg leuk vond en verliefd op hem was, want ik wou weleens weten
waar ik aan toe was, want ik kon hem echt niet peilen.
Het was een zaterdagavond en we hadden in het jeugdhonk bij de kerk
Sinterklaas gevierd en met elkaar gegeten. Ik had hem de hele avond een
beetje ontlopen en ondertussen mijn vriendin ingelicht over wat ik van plan
was en die kon waar nodig een handje helpen (mensen bij ons uit de buurt te
houden enzo).. Want ik was natuurlijk niet van plan om het hem te gaan
vertellen in de grote groep.. Op een gegeven moment ging hij dus wat ophalen
van buiten (of wat wegbrengen...) en ik dacht ik ga er achterna. Zo gedacht,
zo gedaan, ik ook naar buiten. Hij was ondertussen al een stukje verder, dus
ik rennen. Aanbeland in het steegje achter de kerk, zeg ik... (zijn naam)..
Hij, draait zich naar me om en we kijken elkaar aan. Ik haal een keer diep
adem en vertel waarom ik naar buiten ben gekomen.. Ik vertel hem, dat ik hem
al een hele tijd erg leuk vind en verliefd op hem ben (ik heb het echt zo
gezegd, verder er niks om heen ofzo.) ik was ondertussen blij dat het eruit
was, maar hij zei maar niks. toen keek hij mij aan en zij dat het wederzijds
was, ik wist even niks te zeggen en hij ook niet (wat voor ons beiden niet
zo vaak voor kwam).. Ondertussen stonden we al erg dicht tegen elkaar (en ik
had het koud, want ik was vergeten een jas aan te trekken.) ik hief mijn
gezicht naar hem op en toen....
Toen... kwam mijn broer langs.. Balen.. Hij was mij aan het zoeken. tja, hij
had mij in ieder geval gevonden, maar of ik daar op dat moment zo blij mee
was..
We spraken af, dat we elkaar de volgende dag zouden zien (en dan bedoel ik
niet mijn broer en ik). Ik zou bij hem thuis langs gaan, hij woonde vlak bij
de middelbare school waar ik op dat moment heen ging. Bij hem thuis
aangekomen, waren zijn beide ouders thuis en die verlieten ons geen moment
uit het oog. Ik werd onderworpen aan een flink kruisverhoor. Na, de nodige
liters thee en het vragenvuur, steelse blikken en verlegen lachjes, vond ik
het wel tijd om naar huis te gaan, ondertussen was het al donker geworden
(ja, we leefde toe naar de kortste dag van het jaar.). Ik zou dus terug naar
huis gaan fietsen, maar hij (met zijn ouders) vonden het niet verantwoord om
mij alleen te laten fietsen (ik moest ook zeker een halfuur fietsen.), dus
ging hij mee. Mijn hart bonkte in mijn keel en dacht straks gaat het echt
gebeuren.. Ondertussen waren we al pratend en lachen al in mijn woonplaats
aan belandt. We stopten en daar stonden we dan, we keken elkaar aan en ik
dacht, als ik nu niet wat meer naar hem toega (was wel lastig, met twee
fietsen tussenbeide), dan doe ik het nooit. Ik keek hem aan, hief mijn
gezicht naar hem op hetzelfde moment boog hij voorover en onze lippen
raakten elkaar, ik sloot mijn ogen, want het voelde goed, ik weet niet hoe
lang we er gestaan hebben. (tot we door een aantal passerende fietsers, weer
met beide benen op de grond kwamen te staan.)
lief he?
blijf ze sturen die 'mijn eerste kus' verhalen, hoe smeuiger, hoe beter!
Alleen daar kan liefde leven, alleen daar is het leven goed, waar pa stil en ongedwongen, de aardappels schilt en de afwas doet.
.
Het MOET gewoon! 
