Kinderwens deel 2

[LauraC]

Ja, ik snap helemaal wat je bedoelt. Maar ik zal jullie niet al te down maken met mn gevoelens

[Anne 80]

Heb je echt niet elke maand nog een klein sprankje hoop Laura? Het lijkt mij namelijk heel verdrietig om geen enkele hoop meer te hebben.

Zo ken ik een stel die ook absoluut geen kinderen konden krijgen. Man was onvruchtbaar, wisten ze al voor het trouwen ( volgens mij door de de Bof gekomen), waren al 14 jaar getrouwd en opeens was zij zwanger ( blijkbaar deed toch nog 1 zaadje het ). Kindje geboren en het ongeloofelijke gebeurde weer, 4 jaar later weer zwanger. Zij was inmiddels al 37.

(Hiermee wil ik niet het verdriet en de boodschap van de arts bagatelliseren)

Heel veel sterkte iedereen die met een kinderwens te maken heeft!

Zulke verhalen vindt ik altijd een beetje ontactisch....
Dit zijn grote wonderen! En ze gebeuren echt!
Maar... bij een ander...
Op zoiets gaan zitten wachten maakt dat je het nooit naast je neer kunt leggen, en verwerken.
En ja... het is idd verdrietig om geen hoop meer te hebben, maar dat is toch eenmaal zo?
Je moet niet gaan hopen tegen beter weten in. Dan houdt je alleen jezelf voor de gek, en voor je man lijkt het me ook niet zo leuk.

[Marnix]

Precies. Mooi dat zoiets gebeurt maar als je blijft hopen op een wonder, kan je ook iedere maand weer teleurgesteld zijn en verwerk je het eigenlijk nooit goed. Ik denk dat het dan inderdaad beter is om te stoppen met hopen, na te denken over hoe verder... en mocht er dan een wonder gebeuren, dan ben je daar niet minder blij mee, integendeel... en gebeurt het niet, dan word je niet telkens toch weer diep teleurgesteld.

[Galateia]

@LauraC: is het dan het verdriet om het nooit zwanger zullen zijn? Want in principe... je bent nu moeder. Even voor de duidelijkheid: ik vind dat je verdriet er mag zijn, maar ik vraag me gewoon af, wat de aard van het verdriet precies is, dat is alles!

Ik merk nu zelf - vanuit mezelf geredeneerd - dat ik gewoon een happy mama ben. Nooit zwanger geweest (ok, om eerlijk te zijn: nooit geprobeerd ook), 2 baby's in de directe familie, ik ben nog steeds helemaal happy. Als ik naar mijn zoon kijk, dan denk ik alleen: gelukkig ben ik nooit zwanger geworden, dan was hij er niet geweest!

Snap je een beetje wat ik bedoel? Ik zou mijn kind voor nog geen 10 zwangerschappen of genetisch eigen kinderen willen missen... dat is dus de achtergrond van mijn vraag.

[MissF]

Maar ik denk dat jouw situatie heel anders is Galateia, jij hebt blijkbaar de behoefte niet om zwanger te worden, veel vrouwen hebben dat wel. En dan is de klap des te groter als zoiets niet lukt. En natuurlijk kun je 1000 x blijer zijn met je adoptiekindje, je mist toch dat zwanger zijn. En dat lijkt me echt heel zwaar, als je dat wel heel graag wilt. Zeker omdat het zoiets ongrijpbaars is. Ik bedoel: als je een groot huis wilt moet je 'gewoon' kei en keihard werken, als je die leuke baan wilt, ga je je gewoon suf solliciteren, maar als je niet zwanger wordt, tja, dan houdt dat hoofdstuk ook op. En dat lijkt me echt moeilijk!

[Galateia]

Voor de duidelijkheid: ik ben natuurlijk niet 1000x blijer met mijn adoptiefzoon. Ik ben blij met elk kind, wat ik zou krijgen. Ik ben gewoon blij, dat ik nooit een kindje heb gekregen, want dan was mijn leven anders gelopen en dan hadden we nu nooit onze zoon gehad. En onze zoon is zo'n fantastisch wezen, dat ik hem never nooit zou kunnen missen...

Dat idee meer. Maar goed, het zwanger-zijn is natuurlijk een ervaring op zichzelf, dat kan natuurlijk wel een groot verdriet zijn.

Er zijn overigens heel veel ongrijpbare, niet-maakbare dingen in dit leven, die ik heel graag zou willen meemaken en ervaren, maar die helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Die hele adoptie was een grote enorme slopende en onzekere weg. Zelfs in Nigeria was het nog spannend: zouden we ons kind niet verliezen aan ziekte? We zijn daar echt bang geweest onze zoon te verliezen. Dan waren we kinderloos thuis gekomen...

Om maar even aan te geven dat ik geen gevoelloze, zich-niet-in-kunnen-levende vreemde snuiter ben. Iedereen die het adoptie-topic een beetje heeft gelezen, weet hoe mijn hart uit elkaar barst van verlangen naar een tweede kindje. Maar... dat is weer diezelfde slopende, onzekere weg... maar hoe rijk ben ik!

Anyway. Ik bedoel het allemaal lief, maar dat weet Laura wel Ik vind het soms alleen moeilijk te rijmen: je kunt je kind toch niet missen en als je wel een kindje had gebaard, dan was je kind er niet geweest.

Hm. Dat klinkt echt gevoellozer dan ik het bedoel...

[ajl]

Ik denk dat ik het wel kan begrijpen. Het leuke aan biologische kinderenis volgens mij dat het in je groeit ( zwanger zijn vond ik persoonlijk geen feest, maar wel heel bijzonder) en dat er dan een mensje uitkomt waar je gewoon jezelf en je partner in ziet.

En wat MissF zegt, het niet zwanger kunnen worden is geen keuze die je maakt.

[Galateia]

Hm, nee, we gaan elkaar nooit begrijpen. Laat dus ook maar weer
Ik moet me niet mengen in dingen waar ik geen verstand van heb

[LauraC]

@Galateia: manlief en ik zeggen vaak tegen elkaar dat een kind van ons 2 nooit zo leuk was geweest als Michael Dus dat zit wel snor
Het is gewoon het lichamelijke proces van het zwanger zijn denk ik...lijkt me zo bijzonder om eens mee te maken. En ik heb altijd gezegd een groot gezin te willen en als jij jezelf in gedachten als moeder rond een tafel vol kids ziet zitten en van de 1 op de andere dag is die droom kapot....dan duurt het misschien evenveel jaar om daar mee om te kunnen gaan.
Begrijp me goed hoor, als ik een tafel vol adoptiekids heb ben ik ook blij...maar zelfs dat zit er niet in bij ons. Echt waar het gaat me er niet om wat voor kind er uit mn buik komt, ik zou het gewoon zo graag een keer mee willen maken. En mijn liefde voor Michael is daar niet minder om. Vanmiddag in de auto keek in de achteruitkijkspiegel en ik moest bijna huilen van hoeveel ik van dat mannetje houd!
Edit: Wilde nog even zeggen dat ik Michael ook niet zie als het 'kindje van ons dat er nooit had mogen zijn'...als je snapt wat ik bedoel. Hij is niet de vervanging van de kinderen die wij niet mogen krijgen, hij is een kind in zijn eigen recht en heel speciaal!

[Hortensia]

Mijn man en ik zeggen wel eens tegen elkaar: je kunt misschien maar beter definitief weten dat je geen kinderen kunt krijgen, dan dat de artsen zeggen dat je kansen klein, heeeeel klein zijn (2 procent ongeveer) en dat het "niet uitgesloten" is. Naar mijn idee is het misschien uiteindelijk gemakkelijker te accepteren als je zeker weet dat het niet gaat lukken, dan dat je toch elke maand hoop hebt en die hoop maand na maand, jaar na jaar elke keer uitelkaar spat (zoals bij ons dus). Ik weet het niet hoor, want het lijkt me ook vreselijk als ze tegen ons hadden gezegd dat het was uitgesloten, maar dit is mijn gevoel erbij.

Al leer ik er steeds beter mee omgaan elke maand. Maar het verschilt, het gaat de ene keer beter dan de andere keer.

[Lalage]

Hortensia: bedoel je 2% kans dat je ooit in je leven zwanger raakt?

[Hortensia]

Ja, 2% kans dat het lukt elke maand. Maar dat is 'ongeveer' hoor. Feit ligt er nou eenmaal dat we al jaren bezig zijn en er nog nooit iets spontaan is gebeurd. Toch blijf ik geloven en hopen op een wonder.

[*Annet*]

In het RD van zaterdag stond een artikel van mensen die met behulp van NFP zwanger waren geraakt. Door die cursus te volgen hadden ze goed hun lichaam en cyclus leren kennen.

[Jo'tje]

Wat bijzonder dat een krant meewerkt aan zulke reclame-uitingen in de vorm van een artikel.

[Evelien]

Ja, 2% kans dat het lukt elke maand. Maar dat is 'ongeveer' hoor. Feit ligt er nou eenmaal dat we al jaren bezig zijn en er nog nooit iets spontaan is gebeurd. Toch blijf ik geloven en hopen op een wonder.

ff een knuffel voor je, sterkte meiss.