Moderator: Moderafo's
Het was de enige (en misschien wel laatste) keer dat ik even zwanger mocht zijn...
Tuinfluiter schreef:Dat is lief Saartje, dat mensen toch zo aan jullie denken!!!
Kan me voorstellen dat dit verdriet oproept bij jou Hortensia, sterkte meid...
Evelien schreef:Een maand voorbij heet dat Kamille.
Anne 80 schreef:Julieta schreef:Meiden, dank voor jullie reactie.
Wij zijn nog niet naar de HA geweest. Ik ben 2 jaar geleden heel erg met temperaturen en slijmanalyse bezig geweest, maar dat werd een obsessie. Ik kon met bijna niets anders meer bezig zijn.
Wel echt alles al geprobeerd. Vrijen op, voor en na de eisprong, op de rug blijven liggen en al dat soort dingen. Niets heeft geholpen. Op een gegeven moment werd ik na een paar maanden zo gek van het temperaturen dat ik alles in een la heb gepropt om er niet meer naar te kijken. Ik zie echt vreselijk tegen de medische molen op. Ik ben zelf verpleegkundige in het ziekenhuis en zie op tegen de behandelingen. Maar misschien nog wel het meeste tegen een definitief nee ofzo.
Daarnaast speelt voor ons heel erg de vraag: mag alles ook wat kan? Ik wil niemand pijn doen en veroordeel niemand. Alles moet je voor Gods aangezicht doen. Maar bijvoorbeeld IVF is voor ons een brug te ver. Maar dan de vraag: zeg je op een gegeven moment: tot hier en niet verder? En wat als je al zó ver bent in een proces? Daar moet ik nog even over nadenken.
Maar leven met onzekerheid is ook moeilijk en daarom probeer ik ons leven in Gods hand te leggen: Vader wat Gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed! Alleen daarom kan ik soms verder, en ja soms ook zelfs weken zonder verdriet.
Beste Julieta,
Al is de drempel naar de MM voor jullie heel hoog, ik weet zeker dat het jullie wel een stukje rust zal geven als jullie weten of er iets bij één van jullie beiden niet goed zit.
Je zegt dat je een poos heel erg bezig bent geweest met temperaturen en slijmanalyse. Stel je voor dat je man onvruchtbaar zou zijn. Dan doe je deze moeite echt voor niks.
Het scheelt je echt een hele hoop spanning en teleurstelling doot de stap naar de arts te maken. Jullie moeten daar wel aan toe zijn natuurlijk, maar ik vind 4 jaar proberen zwanger te worden echt lang!
Al krijg je een verdrietige boodschap, je weet dan waar je aan toe ben. Jullie kunnen dan ook na gaan denken hoe nu verder.
En wie weet, valt het allemaal reuze mee...
Sterkte met alles!
). Kindje geboren en het ongeloofelijke gebeurde weer, 4 jaar later weer zwanger. Zij was inmiddels al 37. Ik vind zulke verhalen mooi om te horen maar ik kan er zelf weinig mee 
Nee, ik heb helemaal geen hoop meer, maar dat vind ik beter dan iedere maand een klein beetje en dan elke keer weer teleurgesteld te worden. Want zo maak je jezelf gek. . Ik begrijp ook wel dat het anders elke maand een teleurstelling is, al is de diepte van de teleurstelling voor mij als moeder natuurlijk niet te begrijpen ( of juist wel, want ik weet wat iemand kan missen) Het lijkt mij alleen zo intens verdrietig als er zelfs geen hoop meer is. Net of er dan definitief een gouden randje weg is. Snap je wat ik bedoel?Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten
