Zwanger deel 8

[ajl]

mee eens le chat.

Daarbij vind ik het een beetje vreemd om te zeggen 'als het maar gelukkig wordt'. Natuurlijk hoop je dat voor je kind, maar er zijn zoveel meer dingen die ik ook hoop voor mijn kind. Ik hoop dat mijn kinderen de Heere mogen kennen, dat ze intelligent zijn, goed voor een ander, dat ze veel voorspoed mogen kennen...etc. etc.

Ik denk wel dat een gezond kind makkelijker mee kan draaien in de maatschappij en dat het daarom automatisch gelukkiger wordt. Het is toch minder afhankelijk van anderen en ik denk dat dit ook geluksverhogend werkt. Mochten wij ooit weer een kindje krijgen, dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat het gezond mag zijn. (en is het dat niet is, dan zien wij dan wel weer....) ik zal er niet minder van houden, maar mij wel meer zorgen maken over de toekomst van zo'n kindje. Helemaal als het ooit in een instelling moet wonen door een handicap, omdat je de zorg niet meer zelf kan doen...dat lijkt mij mede ook met het oog op bezuinigingen in de zorg die plaatsvinden echt vreselijk.

[AikonGirl]

Ben het met ajl eens.

Toen ik net geboren was, en mijn moeder mijn naam aan mijn oma vertelde,
was de reactie van mijn oma: Ach, als het maar gezond is. Ze vond m'n naam dus helemaal niets.

[Julieta]

Ik denk wel dat een gezond kind makkelijker mee kan draaien in de maatschappij en dat het daarom automatisch gelukkiger wordt.

Hier ben ik het absoluut mee oneens. Intelligente mensen krijgen vaak veel verantwoordelijkheden en lasten. Natuurlijk kunnen ze gelukkig zijn. Maar als ik kijk naar mensen met het syndroom van Down: ik ken bijna geen gelukkigere mensen. Bijna altijd blij, gelukkig en tevreden.

[ajl]

Ik denk dat als deze mensen zouden kunnen kiezen zij ook liever 'normaal'zouden willen zijn. En eigenlijk had ik geen mensen met Down op het oog toen ik het schreef, maar bovenal spastische mensen, zwaar verstandelijk gehandicapten mensen, kinderen met chronische ziektes, psychiatrische stoornissen. Voor mij is de wens voor een gezond kindje daarom heel erg belangrijk.

[mamavansophie]

Natuurlijk zou ik ook hopen dat mijn kindje gezond was, laat ik dat voorop stellen! Als ik naar mezelf kijk: ik heb op mijn 19e een ernstig verkeersongeluk gehad. Mijn toenmalige vriend was op slag dood, ik zwaargewond. De rest van mijn leven zal ik de gevolgen met me meedragen, ben gehandicapt (wat een rotwoord ) en heb chronische pijn. Maar mijn leven is nog steed wel leuk, zou niet meer weten hoe het anders zou zijn.

maar ook als je kindje dus gewoon gezond geboren wordt, kan het later altijd nog iets overkomen natuurlijk...

Maar hopen en bidden voor een gezond kindje en een voorspoedige bevalling lijkt me toch wel heel normaal!

Ohja, natuurlijk zou ik tegen ouders van een zwaargehandicapt kind voorzichtig zijn met mijn woorden en niet klakkeloos roepen: Ja maar het is toch een geschenk van God! Die mensen hebben daar toch veel verdriet van, en dat mag natuurlijk ook gewoon. Lijkt me niet meer dan normaal....

[LauraC]

Vooropgesteld: natuurlijk wenst iedere ouder zijn kind gezondheid toe! Daar gaat de discussie toch ook niet over?
Maar, ik persoonlijk heb liever een gelukkig kind (dat misschien niet even gezond is als elk ander kind) dan een gezond kind dat ongelukkig is!

[lia]

Ik vind het altijd zo`n vreemde opmerking dat mensen met Down-syndroom bijna altijd gelukkig (lief, vrolijk etc.)zijn... Ik heb in de gehandicaptenzorg gewerkt, en veel van deze mensen meegemaakt, maar ze zijn echt niet altijd positief gestemd. Velen van hen hebben gedragsstoornissen, depressies, autistische trekken e.d. Neemt niet weg dat ik het altijd heerlijk vond om met ze te werken, want inderdaad, het zijn heerlijke mensen!

[kwebbel]

@mamavansophie: ik denk dat je in jouw geval ook zeker wel om een gezond kindje mag bidden. Ik denk niet dat we elkaar kunnen (ver)oordelen over of je wel of niet om een gezond kindje mag en kan bidden. Ik denk dat we met z'n allen kunnen zeggen dat het een Godswonder is dat je uberhaupt een kind mag ontvangen van God.

[J.A.]

@ MamavanSophie: heftig wat je hebt meegemaakt..!

[christien]

Hoe zal het met Stip zijn?

[*Annette*]

Natuurlijk mag je bidden voor een gezond kindje, ik denk dat iedereen die wens ook heeft. Niemand die hoopt op een gehandicapt kind... Natuurlijk is ieder kind door God geschapen, maar een gehandicapt kind brengt zorgen met zich mee, wat overigs ieder kind wel met zich mee brengt. Maar ze zullen altijd zorg nodig hebben, daarbij wil ik niet zeggen dat gehandicapten kinderen/mensen er niet bij horen, want o ik hou ontzettend veel van deze mensen. Zelf heb ik een tijdje in de gehandicpatenzorg gewerkt, het is geweldig om met deze mensen te werken, maar ook daar zie je genoeg en het is daar echt niet altijd vrolijk en lachen!

Een aantal keren zag ik hier voorbij schuiven; als het maar gelukkig is/wordt. Maar wanneer is iemand gelukkig? Als je hier verschillende topic's op het forum voorbij ziet schuiven hoe moeilijk het leven voor mensen zijn kan, wat een verdriet mensen met zich meedragen. Niemand is er toch die dat z'n kind gunt? En nee, ik voel me niet gelukkig , al sluit ik niet uit dat het ook nooit meer gebeuren gaat. Mijn ouders zien het ook graag anders en gunnen mij ook niet wat er allemaal gebeurd (is) en zien het graag anders... Maar je hebt het niet voor het zeggen. Net wat MamavanSohpie zegt op latere leeftijd kunnen er ook dingen gebeuren waardoor je gehandicapt word...

Ik weet van mensen die hebben 4 kinderen, waarvan de oudste zwaar gehandicapt is en al vanaf jonge leeftijd in een woonvorm woont. Een aantal jaar geleden vroeg iemand aan 1 van hun heb je nog meer broers/zussen. Ja nog 2 ... maar het zijn er 3! Zoiets kan me wel heel boos maken... Je hoort ze er nooit over praten, ze zijn allemaal 18+, en niet dat dat ook perse moet hoor, maar als een ander erna vraagt kun je er toch eerlijk op antwoorden dat je nog een gehandicapten broer/zus hebt die niet meer huis woont?!?

[Lalage]

Vooropgesteld: natuurlijk wenst iedere ouder zijn kind gezondheid toe! Daar gaat de discussie toch ook niet over?
Maar, ik persoonlijk heb liever een gelukkig kind (dat misschien niet even gezond is als elk ander kind) dan een gezond kind dat ongelukkig is!

Precies! En ook vind ik het belangrijker dan een mens lekker in z'n vel zit dan dat hij/zij gelooft... maar dat deelt geloof ik niet iedereen hier. Lijkt me best erg: als je je geloof verliest en dat je ouders daar dan ook nog moeite mee hebben, alsof het voor jezelf al niet lastig kan zijn.

[MissF]

Mijn moeder zei vroeger, als ik eens vroeg of ze het naar haar zin had (op vakantie bijv): als jullie het fijn hebben, dan heb ik het ook naar mijn zin.
Dat vond ik toen een beetje overdreven, maar ik herken het nu al wel. Als Jurian blij en vrolijk is, ben ik het ook eerder. Niet dat ik perse in mineur schiet als hij niet vrolijk is, hoor. Ik heb dat denk ik sowieso een beetje, als iemand die dichtbij me staat zich rot voelt, dan kan ik ook niet zo vrolijk meer zijn. Ik heb er wel geleerd mee om te gaan, ik heb nou eenmaal geen vreselijk positief ingestelde man, en heb echt moeten leren om niet mee te gaan in zijn buien, maar afstand te nemen en te denken: prima dat jij je zo voelt, ik voel me goed, en dat blijf ik ook.

Ik snap zelf niet zo heel erg dat je het belangrijker vindt dat je kind gelukkig is dan dat het gelovig is. Ik heb liever dat mijn kind zijn hele leven ongelukkig is, als hij maar bij God komt in de hemel uiteindelijk, want dat eeuwige leven duurt veel langer dan zijn aardse.
Maargoed, hoe je het ook went of keert, iedere ouder wil het allerbeste voor zijn kind, dat lijkt me ook logisch

[Galateia]

Ik denk dat als deze mensen zouden kunnen kiezen zij ook liever 'normaal'zouden willen zijn. En eigenlijk had ik geen mensen met Down op het oog toen ik het schreef, maar bovenal spastische mensen, zwaar verstandelijk gehandicapten mensen, kinderen met chronische ziektes, psychiatrische stoornissen. Voor mij is de wens voor een gezond kindje daarom heel erg belangrijk.

Ik heb nooit die wens gehad voor een gezond kindje. Ook kindjes met ziektes kunnen heel gelukkig zijn. En wat is nu precies 'normaal'? Ik hoop mijn zoon te leren, dat hij helemaal goed is zoals hij is. Het is ook de reden, dat heel veel mensen helemaal niet weten wat hij allemaal wel of niet heeft. Want: het doet er niet toe. Hij is wie hij is. Het niet hebben van de wens voor een gezond kind - bij adoptie kun je nu eenmaal kiezen, ik heb het dus niet over mensen die hopen voor hun ongeboren kindje, dat het zo gezond mogelijk mag zijn - heeft denk ik ook te maken met een bepaalde visie op het leven en wat de waarde is van het passen in het 'normale' en wat de definitie van geluk precies is. Wij hebben voor de keuze gestaan: wel gezond, niet gezond. Nou ja, het was eigenlijk geen keuze, het was gewoon logisch voor ons.

Ofzo

[Galateia]

Ik snap zelf niet zo heel erg dat je het belangrijker vindt dat je kind gelukkig is dan dat het gelovig is. Ik heb liever dat mijn kind zijn hele leven ongelukkig is, als hij maar bij God komt in de hemel uiteindelijk, want dat eeuwige leven duurt veel langer dan zijn aardse.
Maargoed, hoe je het ook went of keert, iedere ouder wil het allerbeste voor zijn kind, dat lijkt me ook logisch

Moeilijk. Ik denk dat ik toch als moeder geluk verkies boven gelovig. Terwijl - inderdaad - het eeuwige leven het aardse leven overstijgt. Maar ik denk dat ik er niet tegen zou kunnen mijn kind ongelukkig te zien.

Ik hoop gewoon - wie niet hier? - op beide. Een gelukkig, gelovig kind. Maar als een kind uiteindelijk niet gelovig wordt, dan is dat iets wat ik als moeder los zal moeten laten. Het zal veel verdriet doen, maar ik zal het los moeten laten. Omdat het anders tussen mij en mijn kind in zal staan.

Moeilijke materie.