Kinderwens deel 2

[Hortensia]

Hoi Windekind,

Wil je mijn vriendin ook niet zijn ? Zo'n vriendin wil iedereen wel!

Wat ik persoonlijk heel prettig vind, is als mensen er gericht naar vragen. "Hoe gaat het nu met jullie kinderwens"? "Gaan jullie misschien nog een vruchtbaarheidsbehandeling doen, of wil je er liever niet over praten? "Maar ik wil wel graag met je meeleven en als je iets kwijt wilt, heb ik graag een luisterend oor".... Zoiets is naar mijn mening altijd goed.

Ik heb ook wel eens een kaartje gekregen van een zwangere ("Over een paar weken beval ik zoals je weet, we realiseren ons dat dit erg moeilijk voor jullie moet zijn, willen jullie liever geen geboortekaartje, laat het maar even weten"). Ook dit deed mij heel erg goed. Gewoon open en eerlijk. Als jouw vriendinnen er niet over willen praten, kunnen ze dat aangeven. Maar het is fijn als jij een eerste stap zet en medeleven en interesse toont. Ik weet bijna zeker dat dat heel erg wordt gewaardeerd!

[Daphne]

Ik vind het ook erg fijn als vriend(inn)en/kennissen ernaar vragen. Als ik er op dat moment liever niet over wil praten, zeg ik dat gewoon.

[windekind]

Bedankt voor jullie reactie!
Het is toch normaal dat je mee wilt leven met je vriendinnen. Ze zijn me erg dierbaar en ik vind het moeilijk om te zien dat zij zoveel verdriet hebben. (Het is hier online ook al heftig om te lezen. Heel veel sterkte, nogmaals!)
Maar ik begrijp dat jullie het fijner vinden als er soms expliciet naar gevraagd wordt. Dat is goed om te weten! Dank jullie wel.

[Tuinfluiter]

Hortensia: Lukt het allemaal weer een beetje??
Hoop het van wel in elk geval!

[Hortensia]

Hoi Tuinfluiter,

Ach, ik heb her en der 'storinkjes', heel vervelend. Het zal wel aan mij liggen hoor. Ik wil ook geen ouwe kinderloze zeur worden , maar ik ben gewoon veranderd en laat tegenwoordig altijd duidelijk weten als ik mij ergens rot over voel. Dat wordt niet altijd gewaardeerd. Maar ik waardeer het niet als op een verjaardag bij mij thuis de foto's van kleine kinderen aan iedereen worden getoond op een meegenomen camera, en meer van dat soort dingetjes. Dan denk ik "weten jullie nou nog steeds niet wat dit met mij doet"?? Zo ontzettend dom en onnadenkend als mensen kunnen zijn, totaal onbegrijpelijk voor mij.

Nu moet ik ook weer ongesteld worden en dan is het helemaal hierzo, ik voel me dan altijd heel anders en heb last van wisselende stemmingen. Volgende week is het weer over .

Hoe gaat het met jou? En met de poging? Ben je begonnen?

[Merisja]

Maar ik waardeer het niet als op een verjaardag bij mij thuis de foto's van kleine kinderen aan iedereen worden getoond op een meegenomen camera, en meer van dat soort dingetjes. Dan denk ik "weten jullie nou nog steeds niet wat dit met mij doet"?? Zo ontzettend dom en onnadenkend als mensen kunnen zijn, totaal onbegrijpelijk voor mij.

Bedoel je hiermee dat moeders dit gewoon niet in het algemeen aan elkaar moeten laten zien waar jij bij bent? Of juist dat ze het nu net niet aan jou moeten laten zien? Ik kan me voorstellen dat het echt niet bewust gebeurt bij die moeders. Zéker niet als ze het aan elkaar laten zien. Je kunt toch niet altijd het onderwerp kinderen overal vermijden waar jij bij bent? Ik bedoel dit echt niet verkeerd hoor, en ik wil je absoluut geen pijn doen, maar dat is de gedachte die bij mij boven komt. Zelf probeer ik er zeker altijd wel rekening mee te houden om niet teveel over m'n meiden te praten als er kinderloze mensen bij zijn, maar ik heb er nog nooit bij stil gestaan om er dan ook niet met andere moeders over te praten waar kinderloze mensen bij zijn.

[Hortensia]

Nee, dan zal ik het even verduidelijken, ik was niet helemaal helder .

Natuurlijk vind ik het prima als ze elkaar foto's laten zien, maar eerlijk gezegd vind ik het ongepast dat bij ons thuis de camera rondgaat met kleine kinderen (dat je die uberhaupt meeneemt snap ik al niet), met de nodige 'ach wat zijn ze lief, en groot en mooi en wat lijken ze op bla bla bla'......... Maar dat ze mij die camera ook in handen duwen stoort me behoorlijk. Vooral als het zeer naaste familieleden zijn die dat doen en die als geen ander weten in welke fase wij zitten.

En nee, het onderwerp kinderen kan niet overal worden vermeden waar ik bij ben, maar het zou wel prettig zijn als daar met enig respect mee wordt omgegaan. Kennelijk wordt er niet beseft dat ik aan het einde van de avond weer hard huilend op de bank zit van ellende!!

[ajl]

Dit is niet bedoeld als aanval, maar persoonlijk vind ik dat je met die opstelling te ver gaat. Dat jij verdriet hebt, is heel goed te begrijpen. Dat het pijn doet als anderen over hun kinderen praten is ook begrijpelijk, maar hoe je het ook wendt of keert, kinderen maken deel uit van het leven van veel mensen. En over een onderdeel van het leven praat je nu eenmaal. Het zijn nu de kinderen, maar over 20 jaar worden het de kleinkinderen waar mensen over praten. Zoals je eerder in dit topic hebt aangegeven, bestaat de kans dat jullie kinderloos blijven en dat is natuurlijk heel verdrietig. Het is een verdriet dat ik kan begrijpen (helemaal als moeder zijnde!), maar de diepgang van het verdriet kan ik natuurlijk niet peilen.

En je hebt meerdere mogelijkheden; je kan het verdriet blijven koesteren, maar ik denk dat je daarmee voooral jezelf enorm tekort doet. Natuurlijk mag je verdriet hebben, maar je kan een ander niet verplichten om niet over zijn/haar kinderen te praten. Dat is iets waar je zelf mee aan het werk moet gaan ( dat is een andere optie). Ik begrijp dat alles ook voor jullie een plekje moet krijgen en dat dat tijd nodig heeft, maar verstop je niet voor kinderen, ook al doet dat pijn. Als de aanblik van foto's al zoveel verdriet in je oproept, zou ik echt proberen om daar met hulp van iemand uit te komen.

[Merisja]

@Hortensia: OK, helder

Tja, ik bijf het zelf toch altijd wel moeilijk vinden, hoor . Aan de ene kant, wat hier ook al eerder gezegd is, vinden moeders het vaak heerlijk om over hun kinderen te praten. Is denk ik ook wel logisch, het is iets van jezelf, iets waar je hele leven mee verweven is. Aan de andere kant: er is meer in het leven dan kinderen! Tenminste, bij mij wel Sommige moeders leven alleen maar voor de kinderen, zijn bijna altijd thuis, tja...dan is het misschien ook wel weer een soort van logisch dat ze alleen maar over de kinderen praten. Want dát is hun leven. Zelf denk ik dat gewoon niet elke moeder zich er op dat moment van bewust is dat ze jouw pijn / verdriet doen. Bijv met foto's laten zien enzo. Misschien dat ze later thuis pas tot de ontdekking komen van oei, wat heb ik gedaan?! Maar ik vind ook wel dat je, zéker van je naaste familie mag verwachten, dat ze rekening houden met jouw gevoelens. Je bent zo ontzettend kwetsbaar!

Ik ben het ook met ajl eens. Ik begrijp dat je momenteel echt in een hele moeilijke periode zit. En dan is het heel goed om er over te praten of wat dan ook. Maar ik denk dat je nu niet echt verder komt. Ik denk zelf ook dat professionele hulp hierbij nodig is. Iig heel veel sterkte, Hortensia! Door jouw verhaal (en ook verhalen van anderen) word ik me er wel telkens weer van bewust van een grote zegen onze kinders zijn.

[Hortensia]

Bedankt voor jullie opbouwende kritiek en meedenken. Ik sta daar ook zeker voor open, ik wil ook niet zo door het leven gaan tot mijn 50ste, zoals ik me nu voel. Maar het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, helaas.

Het grootste probleem waar ik tegenaan loop, is dat mijn kwetsbaarheid niet erkend wordt. Elke confrontatie met mijn kinderloosheid is als zout in een open wond en het is zo ontzettend moeilijk om dat aan mensen duidelijk te maken. En inderdaad, als je zelf kinderen hebt kun je (gelukkig ook maar) totaal niet inschatten wat voor rouw en verdriet dit teweeg brengt. Met niet erkennen bedoel ik de taboesfeer die nog altijd rondom kinderloosheid hangt. Mijn man heeft een hartprobleem; altijd is er aandacht voor, altijd wordt er naar gevraagd. Een ander familielid had kanker, ook daar was op elke verjaardag aandacht voor. En kinderloosheid...? Je begrijpt het antwoord al.

Ik zie dit forum als een prettige uitlaatklep en vind feedback ook prima, ik denk daar veel over na. Net als dat ik veel nadenk over of ik ervoor in therapie wil of niet. Ik weet het nog niet. Ik zie er tegenop. Om alles vanaf dag 1 op te rakelen. Wat weet zo'n therapeut nou af van kinderloosheid? Of ik moet specifiek iemand zoeken die daar (al dan niet uit eigen ervaring) meer kennis van heeft.

[ajl]

Natuurlijk zal je er tegenop zien. Het verdriet zal (tijdelijk) alleen maar groter door worden, maar uiteindelijk zal het wel een plekje krijgen. Het verdriet zal waarschijnlijk nooit overgaan, maar niet meer zo rauw en intens zijn.

En ik denk dat het juist beter is dat een therapeut niet persoonlijk iets weet/voelt van kinderloosheid. Dan kan je juist beter geholpen worden. Zelf kijk je natuurlijk niet objectief naar je eigen verdriet...dat kan ook niet, want je zit er midden in. Een derde kan dit wel en zal misschien hele pijnlijke vragen stellen en veel oprakelen. Dat hoort juist bij de verwerking.

[Evelien]

Bij mij is het met periode's, toen ik hoorde dat vrienden van ons zwanger waren en dat het meteen gelukt is (omdat ze nog een kindje wilde) en ik zomaar zonder te vragen de echo in de handen kreeg moest ik toch wel even m'n tranen tegen houden.

Ik ben blij met hen kinderen (en die kinderen zijn ook gek op ons) en ik ben zo blij voor ze dat ze zwanger zijn (wat in het begin best wel ff slikken en moeilijk was).

Nu gaat het goed met me, echt uitstekend.

Wij hebben God gevraagd om rust en om genezing. En wij merken dat God bezig is en ons rust heeft gegeven en we weten dat Hij met ons is en met ons mee is op reis. En we geloven en weten dat Hij een doel met ons heeft.

[Hortensia]

Ik heb God ook al talloze malen gevraagd om rust en genezing, maar ik ervaar helaas na al die jaren nog steeds geen rust. God lijkt erg ver weg voor mij op dit moment en dat vind ik niet fijn. Ik heb me dan ook voorgenomen om meer tijd aan Hem te besteden. Want ik geloof heilig in zoeken en vinden.... en in alles van Hem verwachten en niet van mensen.... en in rust voor iedereen die vermoeid en belast is......

Fijn dat jij die rust al hebt, Evelien!

[Tuinfluiter]

Wat heftig weer Hortensia:
Als het aan mij lag zou ik willen dat moeders eens niet zoveel over kinderen praten, showen met de kids, maar ik heb daarin niets te zeggen en dat zou ook niet goed zijn denk ik.
Wij hebben oppaskinderen, daar praat ik ook regelmatig vol trots over tegen mensen die nabij ons staan.
Daarom kan ik wel begrijpen dat moeders vaak zo vol zitten van hun eigen kinderen.
Maar aan de andere kant zou het veel verdriet schelen als er niet zo vaak over kinderen/zwangerschappen gesproken zou worden.
Dit is gewoon heel moeilijk voor de meeste kinderloze vrouwen, dat zal het denk ik ook blijven.
Het is belangrijk om goed voor ogen te houden dat moeders je niet bewust kwetsen.
De vraag waarom er over alles gesproken kan worden en de kinderwens vaak niet besproken word, dat is een vraag die mij ook pijn kan doen, totaal onbegrijpelijk, maar het zij zo.
Als je zelf soms niet aanleiding geeft dat je kinderloos bent en wat dit met zich meebrengt, dan word er zo goed als nooit naar gevraagd of over gesproken.
Daar zit ik zelf ook mee, als je nu naar een psyg of iets gaat die zelf niet met kinderloosheid te maken heeft, kan die persoon jou dan wel helpen, of misschien juist wel beter als iemand zonder kinderen.
Daarom heb ik toen eigenlijk ook wel een beetje die psyg afgezegd.

[Tuinfluiter]

Evelien: Heel bijzonder dat jullie de rust zo mogen ervaren!