Kinderwens deel 2

[-Judith-]

Wat een verdriet... Sterkte meiden!

[Tuinfluiter]

AG en Judith, Dank jullie wel!!!

[Daphne]

Heel veel sterkte, Tuinfluiter en Hortensia!

Hier is niet veel veranderd na m'n laatste bericht.

[*Annette*]

Wat heftig toch allemaal, wat 'n strijd zulllen jullie moeten voeren!
Heel veel sterkte voor jullie allemaal !

[christien]

Heel veel sterkte Daphne, Hortensia en Tuinfluiter.

We denken aan jullie, HUG

[kamille1984]

Wat heftig toch allemaal, wat 'n strijd zulllen jullie moeten voeren!
Heel veel sterkte voor jullie allemaal !

[Bumba]

Wat heftig toch allemaal, wat 'n strijd zulllen jullie moeten voeren!
Heel veel sterkte voor jullie allemaal !

[Tuinfluiter]

Allemaal bedankt meiden!!!

Even een vraagje: als een stel aan jullie verteld zwanger te zijn, hoe reageren jullie dan??
Hier is het vaak zo dat manlief overeind vliegt van pret en ik even mezelf moet herstellen maar dan daarna met toch nog een flink bonkend hard het stel van harte feliciteer.
Ik vind het van mezelf altijd zo belachelijk dat ik zo reageer en soms ben ik gewoon weleens bang dat als een stelletje komt ze dus gaan vertellen zwanger te zijn en dat ik dan weer zo reageer
Ben heel achterdochtig wat dit betreft, altijd maar proberen mezelf voor te bereiden op HET nieuws, bij elke feestje in de fam of verjaardag (want vaak zijn dat de momenten dat HET verteld word)
Nu ben ik benieuwd of ik de enige ben die zo gek reageer of herkennen jullie dit? en ook, wat doen jullie op die momenten zodat het niet zi naar is als iemand het verteld?

[Daphne]

Ik reageer volgens mij hetzelfde als jij. Ik moet meestal eerst even slikken, daarna feliciteer ik het stel van harte en ben dan ook oprecht blij voor ze.
Ik zit er nog niet eens zo mee, dát ik zo reageer. Ik baal er meer van, dat mensen mij op zo'n moment aan gaan zitten kijken van: 'Hoe zal ze gaan reageren?' Met als gevolg dat ik soms een beetje geforceerd vrolijk over kan komen. Heel irritant.

[Hortensia]

Tuinfluiter, het valt me op dat jij je snel bezwaard en schuldig voelt, wat rot dat je dat voelt, want waarom zou je je zo schuldig voelen over je eigen pijn? Ik vind het dapper dat je zwangeren toch enthousiast (redelijk enthousiast) feliciteert hoor. Waarom zou jij belachelijk reageren? Ik vind het volkomen normaal. Je zou ook kunnen zeggen 'gefeliciteerd, wat fijn voor jullie zeg, voor mij is het even heel moeilijk om dit aan te horen'. Maar dat moet je durven!

Daphne: ik herken me ook in jou. Ze zitten vaak al te kijken van "wat gaat er gebeuren"...

Ik ben eigenlijk ook continu bezig met afwegen wie er in mijn omgeving weer zwanger zou kunnen worden. En helaas voor mij is zo'n beetje iedereen die maar zwanger zou kunnen zijn ook daadwerkelijk zwanger in mijn omgeving. Ik zit midden in de dikke buiken (van zelfs tweelingen), net geboren baby's en ga zo maar door. Het irriteert me heel erg (ik zit in mijn boosheidsfase) en kan soms thuis heel onredelijk kwaad zijn op iedereen die niet verdiend zwanger is. Zo voelt dat dat en dat gooi ik er lekker allemaal uit bij mijn man, arme hij .

[Galateia]

Het is voor de zwangere ook niet leuk, als je je blijdschap niet kunt delen met je familie/vrienden. Toen wij het voorstel hadden gekregen van onze zoon, had mijn zus er net een mislukte IVF poging op zitten. Nou, in bijzijn van mijn zus werd er dus met geen woord gerept over onze op handen zijnde reis. Zelfs niet een week voor we vertrokken en we met mijn ouders, broers en zussen bij mijn ouders gingen eten voor mijn moeders verjaardag. Echt geen woord. Alleen bij het afscheid nemen 'goede reis'. Maar om mijn zus te 'sparen' werd er verder gezwegen. Dat heeft mij toen echt heel veel pijn gedaan. Als gelukkige zwangere/aanstaande moeder wil je je geluk delen, maar dat betekent niet, dat je de pijn van de ander niet ziet of ook niet voelt. Ik was verdrietig om mijn zus, maar het leek wel alsof daardoor mijn blijdschap niet mocht bestaan op dat moment. Pas toen zij wel zwanger was, mocht er ineens overal over gesproken worden en draaide alles om haar aanstaande kindje. Ook dat heeft me toen echt veel verdriet gedaan...

Met andere woorden: voor de zwangere/aanstaande ouders is het ook echt moeilijk om mee om te gaan. En ook deze mensen kunnen gekwetst worden.

[Hortensia]

Galateia, dat kan ik ook begrijpen. Jouw blijdschap mag er net zo goed zijn als hun verdriet! Ik merk juist vaak het tegenovergestelde in mijn omgeving. Er is vaak meer (alleen maar) aandacht voor de blijdschap van de zwangere, dan aandacht voor degene die het er zo moeilijk mee heeft.

Ik probeer altijd wel te vragen hoe het gaat of er een keer over te praten, doodzwijgen houd ik niet van. Naar mij toe niet, maar ook naar de zwangere niet. Daarom ben ik een voorstander van zeggen wat je voelt. Ze hadden kunnen zeggen dat ze met jullie meeleefden en naar het adoptietraject kunnen vragen. En jij had kunnen zeggen dat jij begreep hoe moeilijk dat voor hen moest zijn. Als er open communicatie is, vergoedt dat een hoop en is er meer begrip over en weer.

[Tuinfluiter]

Galaeia: Dat is wat ik ook vaak denk: stel dat wij toch ooit zwanger mogen worden, word ik dan net als de meeste zwangeren, graag willen praten over de a.s baby, alle aandacht op je richten...
Dan denk ik: wat loop ik toch belachelijk te doen, stel dat we ooit zwanger morgen worden dan zou ik wel opeens met alle andere zwangeren echt blij zijn en meedoen.
Maar het valt niet mee om zo te proberen te denken.
Je wilt een ander niet 'tot last' zijn met jouw verdriet etc maar het is er wel en voor de gelukkige zwangeren is het prachtig als iedereen oprecht meeleeft en blij kan zijn met de zwangerschap.
Het is zo rot voor al m'n schoonzussen dat zij met onze kinderwens te maken hebben, want dit hangt toch altijd verbonden met hun blijdschap van een zw en ze gunnen ons dit ook zo!!

Tot nu toe heb ik het nooit gezegd tegen een stel dat het even slikken is, maar misschien zou het beter zijn dit wel te doen.
Want zij begrijpen dat echt wel.

Hortensia: ik denk dat wij elkaar de hand kunnen schudden.
Hoe vaak ik wel 'bang' ben dat HET zover is bij een stel en dat ze dan wel heel snel hun nieuws komen vertellen.
Dan denk ik, nee he, niet weer alles opnieuw, niet weer die pijn en dat verdriet...
Het is iets wat zich steeds blijft herhalen en voor mij is het niet zo dat het steeds makkelijker word

[Daphne]

Hortensia: ik denk dat wij elkaar de hand kunnen schudden.
Hoe vaak ik wel 'bang' ben dat HET zover is bij een stel en dat ze dan wel heel snel hun nieuws komen vertellen.
Dan denk ik, nee he, niet weer alles opnieuw, niet weer die pijn en dat verdriet...
Het is iets wat zich steeds blijft herhalen en voor mij is het niet zo dat het steeds makkelijker word

Ik ben bang, dat dat juist steeds moeilijker wordt. Want hoe langer je kinderloos door het leven gaat, hoe bitterder het wordt als één van je naasten zwanger blijkt te zijn.

[Hortensia]

Precies. Maar ik wil eigenlijk ook niet mijn hele leven laten leiden door dat vreselijke lege, wanhopige gevoel, door de boosheid en tranen. Dus ik denk dat ik er toch maar eens echt aan moet gaan werken, in therapie bijvoorbeeld. Zelf kom ik er niet uit. En erover praten lucht ontzettend op.