Kinderwens deel 2

[schelpje3]

Wat oneerlijk he Hortensia, wij moeten onze evt kinderen gewoon betalen...
Het is een hoop geld idd, dat zal allicht ook zwwar wegen in een beslissing wel/niet nog een poging wagen.
Het is enorm fijn idd als je heel goed met je man kunt praten over deze dingen.
Alles is zo moeilijk, verdrietig, heftig en soms zo radeloos
Vind het altijd moeilijk te bedenken wat nu het plan van God zal zijn hierheen met ons.
Toch vind ik aan het hele verhaal kinderloos vaak het gedoe omgeving nog het moeilijkst van alles.
Voel me zo vaak opgelaten en niet begrepen.

Ws onbegrepen door mensen met kinderen ?
Die kunnen het niet begrijpen, dat is met alles zo.
Je kunt het PROBEREN te begrijpen, luisteren en serieus nemen, is al fijn.
Ik weet het ook niet wat het betekent geen kinderen te mogen krijgen, maar ik kan het me enigszins voorstellen hoe dat is.
Hoe diep het verdriet bij jullie is, kan ik niet peilen.
Ik denk dat de enigen die het echt begrijpen andere echtparen zijn met een onvervulde kinderwens.
Ja raar is dat, jullie moeten veel geld betalen voor een kind, hetzij door kunstmatige bevruchting, hetzij door adoptie.
Op zich zijn kinderen al duur

[Galateia]

Ja raar is dat, jullie moeten veel geld betalen voor een kind, hetzij door kunstmatige bevruchting, hetzij door adoptie.

Noch bij een behandeling, noch bij adoptie betaal je voor een kind. Je betaalt voor de behandeling, je betaalt voor de juridische procedures en de reis. Maar je betaalt nooit voor een kind. Een kind... dat krijg je uiteindelijk.

[Tuinfluiter]

Galateia: Toch voelt het, voor mij, soms wel dat wij betalen moeten voor een kind...
Een ander heeft gemeenschap en word daardoor zwanger, bij ons gaat dat niet zo, dus het is dan net of je voor een kind betaalt.
Tuurlijk moet je het uiteindelijk krijgen van Hem, maar als je niet via een normale weg zwanger word moet je opeens gaan betalen...

Schelpje: Wij begrijpen volkomen dat stellen met kinderen, dan vooral stellen die nooit moeite gehad hebben om zwanger te worden, zich niet in ons kunnen inleven.
Waar ik eigenlijk meer op doelde in mijn vorige post was dat ik me vaak zo anders voel tussen al mijn vele schoonzussen die volop in het kinderen krijgen fase zitten.
Je word zo vaak op je neus gewezen als je op een familieverjaardag of feest bent dat JIJ geen kind hebt dus niet mee kan praten met de rest.

Vorige week zijn wij er ook achter gekomen dat kennissen van ons rond de kerst een kindje verwachten.
Dit hebben wij via via moeten horen en dat was met hun vorige kindje ook al zo.
Toen hebben wij heel duidelijk aangeven dat we het op prijs stellen als het gewoon een keer rustig verteld word en oke, het is even slikken, maar we zijn dan ook echt blij voor hun.
Nu hebben ze dus weer niets gezegd.
Heb toen een kaartje gestuurd en heel persoonlijk gezegd hoe wij ons voelde hierover, maar tegelijk ook gezegd begrip te hebben voor hun omdat het toch moeilijk blijkt te zijn.

[Galateia]

Galateia: Toch voelt het, voor mij, soms wel dat wij betalen moeten voor een kind...
Een ander heeft gemeenschap en word daardoor zwanger, bij ons gaat dat niet zo, dus het is dan net of je voor een kind betaalt.
Tuurlijk moet je het uiteindelijk krijgen van Hem, maar als je niet via een normale weg zwanger word moet je opeens gaan betalen...

Tja, behandelingen kosten geld. Ik zeg niet, dat ik het 'eerlijk' vind, ofzo, maar ik ben er vrij nuchter in. Uiteindelijk is geld maar geld. Een middel om iets gedaan te krijgen. Ik heb niet zoveel met geld en hecht er niet echt waarde aan, ofzo. Als je nog geen kinderen hebt, kun je allebei veel werken en sparen. Daar kun je dan weer een behandeling of een adoptie van betalen. Nogmaals: iemand anders mag iets anders vinden en voelen. Maar ik heb niet zoveel met geld en kan daarom mijn schouders ophalen. En ik zeg ook niet, dat het zomaar voor iedereen weggelegd is om zoveel geld bij elkaar te krijgen. Maar dan denk ik altijd maar, dan neem je er een krantenwijk bij, doet afstand van veel luxe-dingen in je leven, of weet ik veel wat. In elk geval komt het er niet van op de bank voor je uit zitten staren. Er zijn zoveel dingen die je kunt doen. Ik ben niet vies van mezelf de blubbers werken, zolang het maar een bepaald doel heeft. En ik denk/hoop, dat stellen zich niet zozeer door het geld laten tegenhouden om een behandeling te ondergaan of een adoptie door te zetten, maar dat het meer de emotionele aspecten zijn. Maar ja, dat is vanuit mijzelf geredeneerd.

[Hortensia]

Galateia: Toch voelt het, voor mij, soms wel dat wij betalen moeten voor een kind...
Een ander heeft gemeenschap en word daardoor zwanger, bij ons gaat dat niet zo, dus het is dan net of je voor een kind betaalt.
Tuurlijk moet je het uiteindelijk krijgen van Hem, maar als je niet via een normale weg zwanger word moet je opeens gaan betalen...

Tja, behandelingen kosten geld. Ik zeg niet, dat ik het 'eerlijk' vind, ofzo, maar ik ben er vrij nuchter in. Uiteindelijk is geld maar geld. Een middel om iets gedaan te krijgen. Ik heb niet zoveel met geld en hecht er niet echt waarde aan, ofzo. Als je nog geen kinderen hebt, kun je allebei veel werken en sparen. Daar kun je dan weer een behandeling of een adoptie van betalen. Nogmaals: iemand anders mag iets anders vinden en voelen. Maar ik heb niet zoveel met geld en kan daarom mijn schouders ophalen. En ik zeg ook niet, dat het zomaar voor iedereen weggelegd is om zoveel geld bij elkaar te krijgen. Maar dan denk ik altijd maar, dan neem je er een krantenwijk bij, doet afstand van veel luxe-dingen in je leven, of weet ik veel wat. In elk geval komt het er niet van op de bank voor je uit zitten staren. Er zijn zoveel dingen die je kunt doen. Ik ben niet vies van mezelf de blubbers werken, zolang het maar een bepaald doel heeft. En ik denk/hoop, dat stellen zich niet zozeer door het geld laten tegenhouden om een behandeling te ondergaan of een adoptie door te zetten, maar dat het meer de emotionele aspecten zijn. Maar ja, dat is vanuit mijzelf geredeneerd.

Ik zie het ook totaal niet als een kindje 'kopen'. Noch door behandelingen, noch door adoptie. Maar ik vind het wel jammer dat het zoveel moet kosten om uiteindelijk een kindje te kunnen krijgen en zeker als het bij anderen zo gemakkelijk gaat. Bij ons is het een medische keuze waarom wij niet voor adoptie kiezen, we zouden het op zich wel kunnen betalen. Ik denk ook dat het iets te makkelijk gezegd is dat je als je allebei werkt en veel spaart, een adoptie kunt betalen. Je praat gauw over 15 tot 20 duizend euro en ik ken stellen genoeg die dat niet kunnen betalen, ook al werken ze met z'n tweetjes!

[Tuinfluiter]

Galateia: Het gaat mij nu niet zozeer om de hoeveelheid geld die je er voor moet betalen, maar meer het idee.
Andere stellen worden zwanger na het hebben van gemeenschap, dat is het enige en weer andere stellen moeten betalen als ze een kindje willen.

[Hortensia]

Waar ik eigenlijk meer op doelde in mijn vorige post was dat ik me vaak zo anders voel tussen al mijn vele schoonzussen die volop in het kinderen krijgen fase zitten.
Je word zo vaak op je neus gewezen als je op een familieverjaardag of feest bent dat JIJ geen kind hebt dus niet mee kan praten met de rest.

Heel herkenbaar, dat anders voelen. Je erbuiten voelen staan en er niet bijhoren. Dat komt overal terug. In de kerk, in de straat, in je vriendenkring, bij familie.

[Galateia]

Ik zie het ook totaal niet als een kindje 'kopen'. Noch door behandelingen, noch door adoptie. Maar ik vind het wel jammer dat het zoveel moet kosten om uiteindelijk een kindje te kunnen krijgen en zeker als het bij anderen zo gemakkelijk gaat. Bij ons is het een medische keuze waarom wij niet voor adoptie kiezen, we zouden het op zich wel kunnen betalen. Ik denk ook dat het iets te makkelijk gezegd is dat je als je allebei werkt en veel spaart, een adoptie kunt betalen. Je praat gauw over 15 tot 20 duizend euro en ik ken stellen genoeg die dat niet kunnen betalen, ook al werken ze met z'n tweetjes!

Het is ook een berg geld, en de meeste adopties kosten misschien nog wel net iets meer dan dat bedrag. Maar ik geloof niet dat het zo onmogelijk is om dat bedrag te sparen. Je hebt het zeker niet ineens, dat moge duidelijk zijn. Maar als je daar jaren en jaren voor spaart en heel veel dingen ervoor laat, dan is het met zijn tweetjes echt wel mogelijk. En ja, voor sommigen betekent dat onwijs veel werken, extra baantjes, de auto weg doen, kleiner huis kopen, nooit meer op vakantie, etc. En dan kan het inderdaad zo lang duren, dat de leeftijd een probleem gaat vormen... na je 46e houdt het immers op. Dus inderdaad: soms bijna onmogelijk. Kijk, heb je geen baan, ben je ziek, of wat dan ook, dan kan het sowieso niet. Maar als je dat wel hebt, dan is het echt wel mogelijk. Denk ik. Juist omdat je nog geen kinderen hebt. Stel je eens voor, dat je er 10 jaar over doet. Dan praat je over 2000 euro per jaar. Voor de meeste stellen echt niet onmogelijk. Ok, voor sommige wel, uiteraard.

[NdW]

Heel herkenbaar. Je lijkt echt niet belangrijk.
Ik zat vorige week op een verjaardag met mega-veel zwangeren, en het ging de hele avond: Zo hoe is het met jou? En hoe ver ben jij en heb jij ook zo'n last van dit en dat??? Zo, hoeveel mensen zijn hier wel niet zwanger? En ga zo maar door.
En daar zit je dan... met een lege buik...

[Galateia]

Galateia: Het gaat mij nu niet zozeer om de hoeveelheid geld die je er voor moet betalen, maar meer het idee.
Andere stellen worden zwanger na het hebben van gemeenschap, dat is het enige en weer andere stellen moeten betalen als ze een kindje willen.

Hm. Tja, zo gaat dat nu eenmaal. Zuur, maar waar. Ik heb het eigenlijk nooit zo bekeken. Als wij al die procedures niet hadden gevolgd, als wij die reis niet hadden gemaakt, dan hadden we onze zoon niet gehad. Het was een levenservaring, een avontuur. Een verre reis kost ook geld. Nee, ik heb er eigenlijk nooit zo naar gekeken. Ja, iemand anders die een biologisch kindje krijgt, heeft genoeg aan een zaadje. Nou ja, mijn kind komt uit een ver land. Ach, so be it. Nee, ik kan echt niet in dat gevoel meekomen, sorry. Maar je mag dat natuurlijk wel hebben, alleen ik probeer het te begrijpen en het komt niet helemaal aan

[Galateia]

Heel herkenbaar. Je lijkt echt niet belangrijk.
Ik zat vorige week op een verjaardag met mega-veel zwangeren, en het ging de hele avond: Zo hoe is het met jou? En hoe ver ben jij en heb jij ook zo'n last van dit en dat??? Zo, hoeveel mensen zijn hier wel niet zwanger? En ga zo maar door.
En daar zit je dan... met een lege buik...

Nou, dat is inderdaad helemaal niks

Gelukkig ben je meer dan de inhoud van je buik!

[Tuinfluiter]

Heel naar he NDW...
Hoe kunnen ze nou zo doen he terwijl jij er bij zit.
Want ik neem aan dat er wel zijn die weten van jullie kinderwens.

Een goede vriendin van ons zei een keer toen ze zwanger was: onvoorstelbaar, als je zwanger bent dan ben je opeens in trek bij de mensen en willen ze er constant over praten met je en over hoe het gaat, ben je niet zwanger dan vragen ze meestal niks.
Ze wilde dat niet hebben en zei dat ook gewoon heel stug zo tegen mensen.

[NdW]

Heel naar he NDW...
Hoe kunnen ze nou zo doen he terwijl jij er bij zit.
Want ik neem aan dat er wel zijn die weten van jullie kinderwens.

Een goede vriendin van ons zei een keer toen ze zwanger was: onvoorstelbaar, als je zwanger bent dan ben je opeens in trek bij de mensen en willen ze er constant over praten met je en over hoe het gaat, ben je niet zwanger dan vragen ze meestal niks.
Ze wilde dat niet hebben en zei dat ook gewoon heel stug zo tegen mensen.

Misschien moet ik dat ook maar gewoon zo doen, maar dat past niet echt bij mij.
Ze vragen inderdaad niks... en ik maar belangstellend zijn. Ik krijg haast een hekel aan verjaardagen... maargoed, over een poosje zal het wel weer beter gaan.

[*Annet*]

Heel veel sterkte meiden, weet verder ook niets nuttigs toe te voegen.

Waarschijnlijk hebben die lui uit jullie omgeving oogkleppen op dat ze alleen maar over hun eigen ding willen praten en niet door hebben hoe het voor jullie is? Ik snap echt niet dat zulke personen zo doen terwijl ze weten dat er iemand bij zit met zulk verdriet.

[Tuinfluiter]

NDW: Ik heb soms ook veel moeite om naar een verjaardag/feest te gaan.
Kan me dan voor vertrek zo druk maken en helemaal zenuwachtig doen.
Toch probeer ik altijd te gaan want als je 1 keer thuiszou blijven...
Maar dan aan de andere kant is het ook weer vaak zo dat wij dan toch gewoon gaan en dat dan de moeders al snel naar huis gaan met de kinderen, zit ik als enige tussen alle mannen en kan ik bediende en opruimer gaan spelen...