Wat een mooi mannetje, zeg, echt een plaatje! Wat zullen jullie trots zijn op hem. Hoe doen Milan en Matteo het, als grote broers?
Over geslachtsvoorkeur. In de adoptiewereld was het heel lang voor heel veel landen mogelijk (nu nog maar voor een paar) om een voorkeur voor een geslacht aan te geven. Verreweg de meerderheid van de ouders wilde een meisje adopteren. Dat leidde ertoe dat jongens amper de kans kregen geadopteerd te worden.
Toen wij in Nigeria bij de rechtbank zaten te wachten, waren er ook veel Nigeriaanse stellen die een klein baby'tje adopteerden. Alles in het geheim, want adoptie is een taboe ('vreemd bloed', dus na de adoptie terugkeren naar huis en dan doen alsof het je eigen baby is). Het waren allemaal meisjes. En dan heb ik het echt over 11 baby's.
Die voorkeur voor meisjes had vooral als reden, dat men denkt, dat meisjes minder problemen geven en liever zijn. Ik kan me daar echt niks bij voorstellen: mijn zoon is toch echt een rustig lief klein persoontje, dat het liefst de hele dag met mama knuffelt en op schoot boekjes leest. Maar zelfs al was hij een stuiterbal geweest, dan nog, dan hadden we net zoveel lol gehad. Een kind is gewoon een kind. Meisjes kunnen net zo goed rauwdouwers zijn. En al die vrouwen die zeuren over jongens: ze vergeten dat de man waar ze zoveel van houden toch echt vroeger als jongetje geboren is...
), maar uiteindelijk hebben ze het minste 'last' met mijn broertje gehad. Die is misschien wel extreem makkelijk, altijd al geweest, maar uiteindelijk blijken volgens mij de jongens makkelijker dan de meiden. Over het algemeen. Jongens doen minder raar in hun pubertijd enzo, zijn vaak veel liever voor hun moeder (wij meiden hebben overal commentaar op thuis, mijn broertje is 20 en zegt nog steeds dat zijn moeder de meest fantastische is. Dat zeggen wij als meiden ook wel, maar we geven ook commentaar).
)