Familiegewoonten

[toppie]

Na jarenlang geprobeerd de vrede te bewaren, hebben wij voor ons zelf gekozen.
De pijn blijft, maar het voelde als een bevrijding!

[pannenkoek]

Mijn fam. woont 250 km bij ons vandaan, en van mijn schoonfamilie wonen er 4 in de buurt. Nou, in de buurt, nog 30 km, maargoed voor Noordelijke begrippen is dat in de buurt.
Mijn fam. zie ik niet zo vaak, mijn ouders zo eens per maand, maar dan gelijk een hele dag. Van 10 tot 19 uur of zo. en zussen komen gelijk eeen nachtje slapen met de kinderen. De schoonfam. zie ik bij de kerk, we zijn niet zo dat we ff een bakkie gaan doen. We hebben allemaal onze eigen drukte met gezinnen en bedrijven. Één van de schoonfam. woont naast ons, maar die zie ik gewoon op het erf. Ga ik niet speciaal opzoeken, we delen hier veel wat het bedrijf betreft, maar ga geen overbodige dingen doen. We hebben expres onze eigen oppas, en onze eigen krant. Het gaat al 13 jr goed, maar moet ook zo blijven

[esli]

Tja, je hebt zelf de vrijheid om nee te zeggen. Dus plan een andere vakantie en zeg tegen ze dat je komende zomer andere plannen hebt en niet mee gaat. Zo moeilijk is dat niet toch? En je kan met kerst zeggen: We gaan altijd naar jullie toe, er zijn meer mensen die het leuk zouden vinden als we komen dus we gaan dit keer naar anderen toe. Kan ff slikken zijn, maar dat is uiteindelijk niet jullie probleem toch?

Zo makkelijk denk ik er idd. ook over en ik denk dat het ook het handigst is om het zo makkelijk te zien. Maar ik begrijp wel (als ik bijv. hetverhaal van Toppie lees) dat het soms wel heel erg lastig is. Ouders moeten gewoon accepteren dat je een eigen leven hebt met daarnaast ook een schoonfamilie. Je hebt dus gewoon minder tijd.

Nee, dat zeggen is niet zo moeilijk. Dat hebben we ook gedaan. Meerdere keren. Dat is het probleem ook niet. Maar het is wel wrang dat je je dan allemaal boosheid en familieruzies op de hals haalt, terwijl je dat helemaal niet wil! En uitpraten is er helaas niet bij. Je voldoet niet aan het verwachtingspatroon en we krijgen eignlijk een beetje het idee dat we dan afgedaan hebben.

Wij vragen ons echt serieus af of je dan voor jezelf mag kiezen of de familievrede voor moeten laten gaan.

Lastig. Ik denk dat je voor jezelf moet kiezen en gewoon heel duidelijk zijn dat het jullie leven is en dat je zelf keuzes moet maken. Zo'n voorbeeld als eerste kerstdag lijkt me toch voor iedereen begrijpelijk dat elke familie het leuk vind dat alle kinderen er dan zijn. Aangezien je niet overal tegelijk kan zijn zul je het om en om doen. Het lijkt me goed om je keuze met duidelijke uitleg te geven. Als je dat consequent doet leggen ze zich er wellicht na een tijdje wel bij neer.

@ toppie: Heb je helemaal geen contact meer? Heftig lijkt me dat, sterkte!

[Galateia]

Kerst is altijd zo'n punt binnen families. Mijn eigen familie is heel gemakkelijk. Om het probleem op te lossen - op een gegeven moment moest er rekening gehouden worden met 4 schoonfamilies - hebben we 3e Kerstdag in het leven geroepen. We vieren Kerst op 2e of 3e Kerstdag met mijn familie, nooit 1e Kerstdag. En hoppa, al het getouwtrek en geregel was voorbij. Lekker makkelijk. Met Kerst gaan we altijd uitgebreid eten met elkaar en iedereen brengt dan wat mee. Dat is denk ik de enige familiegewoonte. Oud & Nieuw hebben we 'afgeschaft', wat een gedoe. Doe waar je zin in hebt. Op 1 januari gaan we ook nooit langs ofzo, zit iedereen daar met een slaperig hoofd en een kater.

Eigenlijk zien we elkaar regelmatig. Zomaar even langs wippen. Mijn moeder/ouders komen elke week een uurtje langs om met hun kleinzoon te spelen. Mijn broer en zus wonen op loopafstand. Een andere broer is vaak in het buitenland, maar als hij er is, dan zien we die ook regelmatig. Eigenlijk allemaal heel ongedwongen en zonder ook maar enige verplichting. Als iemand een keer niet kan op een verjaardag, nou ja, dan komt hij/zij toch een andere keer even langs, of gezellig een keertje eten, een spelletje spelen, alles is leuk.

Schoonfamilie is een ander verhaal. Op feestdagen komen we daar eigenlijk nooit. Veel te beladen sfeer. Feestdagen gelden als zondagen en op zondagen lijkt alle gezelligheid wel verboden bij mijn schoonfamilie... nou, dat vinden we echt zonde van onze tijd! We hebben wel een hele goede band met de zussen en broer van mijn man. Die zien we regelmatig, gaan gezellig mee dagjes weg, komen een avondje spelletjes spelen, etc. Maar de bezoeken aan schoonouders zijn toch altijd wel heel erg beladen en daarin is nooit iets spotaan. Maar goed, dat heeft een oorzaak.

Over het algemeen: weinig echte familiegewoonten en dat moet maar vooral zo blijven. We hebben op deze manier een leuke ongedwongen familie om ons heen en niemand die iets van iemand verwacht. Jammer van de niet bestaande band met mijn schoonouders, maar verder zijn we hier happy met de familie-dingen

[schelpje3]

Ik ben dus moeder EN schoonmoeder, maar eerlijk gezegd valt het niet altijd mee !
Ik heb stiekem wel eens heimwee naar de tijd dat de kinderen klein waren en hun peuter/kleuter/puberruzies uitvochten.
Nu wordt het meteen heel groot, als je niet uitkijkt.
Het ene kind komt met een vriend(in) thuis, die de ander helemaal niks vindt.
En jij zit daar als ouder tussen, vindt misschien inwendig dat dat kind gelijk heeft, maar je ontvangt de nwe a.s. schoondochter/zoon met open armen.
Dat gaat wel eens mis.
Of je hecht je aan een schat van een schoondochter en opeens heeft zoon haar gedumpt.
Ik heb met terugwerkende kracht begrip voor mijn ex-schoonmoeders

[Bumba]

@Toppie: ik begrijp je verhaal en begrijp vooral je keuze. Ik probeerde aan te geven dat er een verschil bestaat tussen communiceren en accepteren.

In de door mij geschreven situatie beschouw ik mezelf even als neutrale partij, al kwam dat in mijn posting van daarnet niet naar voren.....

Maar goed, communiceren komt van twee kanten en ook mijn ouders durven het er niet goed over te hebben, omdat vooral mijn moeder bang is voor ruzie. Maar de hele tijd de lieve vrede te bewaren is ook niet goed. Ik begrijp daarom heel goed dat je voor je eigen rust en dus voor jezelf hebt gekozen. Dat de ouders dat niet kunnen of willen accepteren is daarmee wel hun probleem en niet de jouwe.

Wanneer wij met Kerst niet kunnen of met een verjaardag, dan zeggen we het en zijn we er dus niet bij. Maar zeggen dat je er bent, dat je het leuk vindt, (terwijl je dat volgens mij niet vindt) en dan lopen chagrijnen of een dag van te voren afbellen. Tja, ik denk dat dat gewoon niet leuk is, voor geen enkele partij, omdat je er dan al zoveel werk van hebt gemaakt. Hopelijk begrijp je nu beter hoe ik het bedoeld heb.

[schelpje3]

@Bumba: blijkbaar wordt het dan TOCH geaccepteerd, maar er zijn families ! Waarbij ze nog nooit van het woord communicatie hebben gehoord kennelijk.
ALLES voor de lieve vrede, maar ondertussen, komt het tot je via via, in versterkte vorm.
Heel knap van je dat je het kunt benoemen en gewoon je eigen gang gaat, zonder schuldgevoel.

[Spons]

(schoon) familie krijg je , vrienden kies je !

[schelpje3]

Ja, en vriendschapsbanden kun je verbreken, familiebanden nooit echt.

[Marnix]

Nee, dat zeggen is niet zo moeilijk. Dat hebben we ook gedaan. Meerdere keren. Dat is het probleem ook niet. Maar het is wel wrang dat je je dan allemaal boosheid en familieruzies op de hals haalt, terwijl je dat helemaal niet wil! En uitpraten is er helaas niet bij. Je voldoet niet aan het verwachtingspatroon en we krijgen eignlijk een beetje het idee dat we dan afgedaan hebben.

Wij vragen ons echt serieus af of je dan voor jezelf mag kiezen of de familievrede voor moeten laten gaan.

En anderen er de dupe van laten worden? "onrecht" maar toestaan om de lieve vrede te bewaren? Denk dat dat ook niet opschiet... Ik zou de keuze wel goed motiveren, anders wordt het misschien verkeerd uitgelegd.

[schelpje3]

Nee, dat zeggen is niet zo moeilijk. Dat hebben we ook gedaan. Meerdere keren. Dat is het probleem ook niet. Maar het is wel wrang dat je je dan allemaal boosheid en familieruzies op de hals haalt, terwijl je dat helemaal niet wil! En uitpraten is er helaas niet bij. Je voldoet niet aan het verwachtingspatroon en we krijgen eignlijk een beetje het idee dat we dan afgedaan hebben.

Wij vragen ons echt serieus af of je dan voor jezelf mag kiezen of de familievrede voor moeten laten gaan.

Sommige families zijn gewoon heel moeilijk.
Wellicht wat moeilijke karakters (erfelijk) of onontdekte auti's ?
Praten heeft in zo'n geval weinig zin.
Het beste is op een bepaalde manier afstand te nemen, hoe wrang dit ook is.
Geen ruzie maken, maar wel je eigen koers bepalen.
Wij kwamen er achter dat mijn ouders de bindende factor waren, toen die waren weggevallen, was het hek letterlijk van de dam.
1 schoonzus begon er maar mee, de banden te verbreken, onze broer (haar man dus) mocht niet meer naar zijn familie toe.
Ik heb er alles aan gedaan, heb het jaaaren volgehouden nog, maar het heeft geen zin, de ruzie en haat laait steeds meer op.
Voor de goede orde en om mijn gezondheid, heb ik toen letterlijk afstand genomen.
De rest van de broers en zussen hangen als los zand aan elkaar.
Vreselijk als je ziet hoe dat warme gezin waar je uit komt, zo vervallen is !

[toppie]

Heel herkenbaar wat je voor gevoelens omschrijft, schelpje3.

Ik ben blij dat ik me nog innerlijk warmen kan en mag bij mijn schoonfamilie.

Bumba, ja ik heb weer een klein beetje contact; na een twee jaar lang verbroken contact is een van mijn ouders naar me toe gekomen om het contact weer proberen te herstellen.
Met mijn broers en zussen heb ik geen contact, ondanks herhaaldelijke pogingen van mijn kant.
Het is heel moeilijk, daar er bij ons een erfelijke persoonlijksheidsstoornis in de familie zit, wat ook zijn sporen in ons gezin heeft getrokken.
Ik accepteer de situatie noodgedwongen, met veel verdriet in mijn hart, maar heb absoluut geen spijt dat ik de laatste jaren de keuze voor mezelf heb gemaakt.
Het was heel moeilijk, maar ik denk dat onze grenzen nu heel duidelijk afgebakend zijn.

[Gerdien B.]

het vorodeel van in de zorg werken is, dat je een gegronde reden hebt om niet aan alle verplichtingen mee te hoeven doen

Sinterklaas vieren wij met diegene die het willen. Wij vinden het leuk om met mijn broer en een zus en hun gezinnen te vieren, omdat er dan ook kleine kidneren bij zijn. Die gaan altijd zo heerlijk op in het sinterklaas vieren.

mijn schoonmoeder zie ik elke dag, dus daar hoef ik netis voor te plannen.
met kerst gaan we vaak de 1ste naar mijn schoonvader, oma en rest van de familie, 2de naar mijn ouders. Moet ik werken, dan gaat het over... Wij proberen wel minimaal 1 keer te gaan. Al dan niet met kerst of oud en nieuw. Zo doen wij dat ook met pasen en pinksteren.

De verjaardagen van mijn ouders vieren wij standaard op de zaterdag er na. Ideaal en altijd gezellig. 1 keer per jaar gaan we met z'n allen een dag uit, omdat iedereen te ver woont en dan vieren wij als het ware alle verjaardagen in 1 keer.

[MissF]

Wij hebben zeker wel bepaalde gewoontes, maar wij zijn ook nogal makkelijk in het loslaten daarvan. We vieren meestal kerst wel 1 dag met mijn familie en 1 dag met die van mijn man, maar als we er eens niet bij zijn is het vaak ook prima (of niet, maar dat krijgen wij dan blijkbaar niet te horen, en dan moeten ze ook niet zeuren). Sinterklaas vieren we met mijn familie, en tot nu toe vind ik dat vooral erg gezellig. Misschien als onze zoon ouder is dat ik het liever niet meer doe, omdat het dan zo'n verwennerij wordt, dan ga ik het misschien liever als gezin vieren, maar ik weet zeker dat mijn familie dat prima vindt en helemaal begrijpt.
Dat gedoe van 'ik belde, dus nu is het jouw beurt' doen wij helemaal niet aan, zo komen wij veel vaker bij mijn schoonouders dan zij bij ons, maar het komt niet in me op om dan te zeggen: we komen pas weer als jullie eerst bij ons komen. Ik vind het toch een verplichting van mij als schoondochter om zo af en toe eens aan te vliegen om hun kleinkind te showen Daar genieten ze zo van, en hetis voor mij een kleine moeite. En nu heb ik echt wel eens mot gehad met mijn schoonmoeder, maar door duidelijk te zijn in onze verwachtingen (en die zijn echt heel minimaal), is de lucht zo weer geklaard en kom ik er weer met plezier (en vermijd ik bepaalde onderwerpen gewoon ).
En op mijn ouders ben ik zo onwijs gek, dat ik er sowieso eens per week a 2 weken heen ga, omdat ik ze dan gewoon een beetje mis

[Bumba]

het voordeel van in de zorg werken is, dat je een gegronde reden hebt om niet aan alle verplichtingen mee te hoeven doen

Wat is de definitie van een gegronde reden? In de zorg kan ik het me voorstellen, maar het kan idd ook makkelijk zijn om je te laten inroosteren..... Wat ik zo hier lees, kan voor jou een gegronde reden voor een ander helemaal geen gegronde reden zijn......

Wat ik al eerder schreef, is dat ik mij daar niet meer druk om maak. Kan ik een keer niet ergens bij zijn, dan kan ik niet en meld ik dit op tijd. Wat er vervolgens over gedacht wordt, laat ik graag bij de andere partij. Daar kan ik toch niets aan veranderen.

Overigens proberen we best rekening te houden hoor met onze wederzijdse ouders..... Wij vinden ze toch heel erg lief!