ADD

[*Annet*]

Hoe kom je er achter dat iemand deze 'storing' of hoe noem je het, heeft? Is dat doordat het in het gezin niet meer goed ging, doordat school aan de bel getrokken heeft? Wat is er aan gedaan om er achter te komen dat die persoon ADD, ADHD of what ever heeft? Hoe gaan jullie ermee om? met medicijnen? Of zonder medicijnen maar een andere aanpak/opvoeding? Wordt het zo niet net of het hele gezin draait om die persoon met de afwijking?

[Sophie77]

Ons kind met ADHD/PDD-nos is de oudste. Je hebt dan nog geen andere kinderen waar je jouw kind mee kunt vergelijken. Wij vonden onze zoon altijd heel actief en druk, maar we dachten dat dat zo hoorde. Daar komt bij dat we zelf allebei ook niet de rustigsten zijn . En dat we tien keer achter elkaar moesten verbieden om over de schutting te klimmen, dat belonen en straffen en negeren niks uithaalde, wisten wij veel dat dat niet normaal was!
Toen hij 4 jaar was en naar school ging, zag ik opeens verschillen tussen hem en de andere kinderen. Andere kinderen bleven over het algemeen op hun stoel zitten als dat moest, die van ons niet. Andere kinderen liepen niet weg van het schoolplein, ons kind wel. Andere kinderen reageerden op positieve en negatieve opmerkingen van de juf, bij ons kind "landde" het niet. Al snel is hij toen via de schoolbegeleidingsdienst getest en zijn we doorgestuurd naar een psychiater voor een diagnose. In eerste instantie leek het alleen ADHD te zijn, maar met medicatie (eerst Ritalin, nu Concerta + Ritalin) bleven veel problemen. Na een klein jaar werd ook PDD-nos vastgesteld. We hebben in de loop van de jaren videohometraining gehad en een oudercursus gevolgd. Verder kunnen we altijd terecht voor een gesprek met een opvoedkundige als we vragen hebben. Onze zoon heeft een Stop-denk-doe-training gevolgd (voor z'n ADHD) en een auti-SoVa-training. Verder gaat hij 1 a 2 x per week naar iemand die gesprekken met hem voert, 'm sociale vaardigheden bijbrengt en hem nog veel meer goede dingen leert. Hij heeft wel het normale basisonderwijs gevolgd, met vanaf groep 5 een rugzakje en met veel inzet van school (en ons).
Hij slikt dus medicijnen, en kan ook echt niet zonder. Die oudercursus voor ons was heel erg nuttig, we hebben er erg veel van geleerd. Het contact met andere ouders met dezelfde problemen is ook heel fijn geweest, en nog steeds. Ook de VHT heeft ons veel geleerd over hoe je bepaalde dingen moet aanpakken in de gezinssituatie. Het kind met de stoornis vraagt bijv. veel aandacht in gesprekken. Met VHT hebben we geleerd hoe we er voor kunnen zorgen dat de anderen kinderen ook aan het woord kunnen komen. Als ik zelf goed in m'n vel zit, is het ook echt een uitdaging voor me om het zo goed mogelijk te laten gaan. Gaat het wat minder met mij/ons (vanwege drukte, stress, vermoeidheid etc.) dan is het een stuk moeilijker. Gelukkig zijn we nog jong en hebben we best veel energie!

[schelpje3]

Onze oudste heeft ook PDDNos, diagnose pas op 16 jarige leeftijd.
Hij liep overal in vast, school, latere opleidingen, contacten, vriendschappen.
Omdat hij onze oudste was, hadden wij geen vergelijkingsmateriaal.
Ik vond dat hij af en toe slecht luisterde, had weinig "echt" contact met hem. Ik moest altijd heel erg mijn best doen.
Ik vond mezelf een hele slechte moeder.
Toen de 2e geboren, voelde ik me vanaf de eerste minuut zijn moeder, ik had meteen een band met hem.
Na jaren van getob, schaamte, boosheid, frustratie, kwam dan "bij toeval" de diagnose, omdat EINDELIJK eens iemand doorhad, dat er iets niet goed aan hem was.
TE vrolijk, ze noemde hem een ui, je kon blijven pellen, maar kwam nooit tot de kern.
Ook vielen mij altijd op, de buitensporige emoties.
Als er iets heel ergs gebeurde, was het mwah, als er iets simpels gebeurde, grote hysterische huilbuien.
Of zelfs lachen op een begrafenis ! Dus tegengestelde reacties.
Ook kon hij makkelijk uit logeren, hij belde niet naar huis, had nooit heimwee, overal was het leuker dan thuis en als hij dan thuis kwam, had hij alle gewoontes uit dat gezin overgenomen. Kon je weer heel de boel gaan rechtbreien.
Of mij voor gek zetten: mamma, die mevrouw lijkt op een konijn. De blokfluitleraar belde me een keer: uw zoon heeft mij een aap genoemd. Ik neem dit niet langer.
Toen ik hem thuis vroeg waarom hij dat had gezegd, zei hij oprecht verbaasd: maar dat is toch ook zo !
Tja, de man was idd nogal behaard en bebaard, had opmerkelijk lange armen, dus hij had het zeker niet brutaal bedoeld, maar gewoon geconstateerd EN hardop gezegd.
Veel mensen moesten altijd om hem lachen, maar als je dit steeds hebt, vergaat het lachen je wel.

[Dorah]

Dit topic gaat over mensen met ADD en dat is iets anders dan PDD-nos...
Het lijkt me beter om daar dan een apart topic voor te openen..?

[parkiet]

Bij mijn zusje was het de schoolbegeleider (orthopedagoog die bepaalde onderzoeken doet voor school, zoals dyslexie) die het idee had dat dit het wel kon zijn. Dus naar de huisarts, verwijzing naar GGZ/jeugdzorg en dan daar de riedel onderzoeken.

Annet, gaat je gezin er om draaien? Bij ons thuis was het niet zo. maar dat heeft wel te maken met de mate en opvallendheid van de stoornis en hoe je ermee gaat. Misschien beter gezegd: jij en je kind veranderen niet door zoiets te weten. Het kan wel de manier veranderen waarop je met elkaar omgaat. Als nu je hele gezin draait om je kind bij de les te houden (of tevreden of ... of ...), dan kan dat zo blijven, vraagt je kind nu al weinig extra aandacht, dan zal dat niet echt veranderen.
Als je wel merkt dat je veel extra aandacht voor dit ene kind hebt, en dat dit moeite geeft in het gezin (dat hoeft niet he) dan kun je daar wellicht wat voor verzinnen: af en toe wat ondernemen met een kind alleen, of een kind eens laten logeren of wat dan ook, om de druk van de ketel te halen ofzo.

Schelpje, wat een lange moeilijke weg hebben jullie moeten gaan!

[Kate Spade]

Hoe kom je er achter dat iemand deze 'storing' of hoe noem je het, heeft? Is dat doordat het in het gezin niet meer goed ging, doordat school aan de bel getrokken heeft? Wat is er aan gedaan om er achter te komen dat die persoon ADD, ADHD of what ever heeft?

Je komt erachter dat iemand een gedragsstoornis heeft als de persoon blijvend opvallend gedrag vertoont. Als je lijstjes bekijkt van kenmerken van gedragsstoornissen, staan er altijd wel 1 of 2 kenmerken die je bij jezelf herkent. Voldoet 80% van de kenmerken, dan lijkt dat toch wel op een gedragsstoornis. Kenmerken van gedragsstoonissen kun je bekijken op internet. Er zijn veel sites te vinden over gedragsstoornissen.

Thuis in het gezin kun je zien dat het niet goed gaat, maar vaak zien leerkrachten op school ook opvallende elementen in het gedrag. Dat komt omdat de leerkracht een groep kinderen van dezelfde leeftijd heeft en op deze manier toch ziet welk kind opvalt met bepaalt gedrag.

Dit was hoe je erachter kan komen dat iemand een gedragsstoornis heeft, ik denk dat je ook nog wilde weten hoe een gedragsstoornis gediagnostiseerd kan worden? Volgens mij moet je daarvoor eerst naar de huisarts, deze verwijst je door naar een psychologische/psychiatrische kliniek. Hier moet je vragenlijsten invullen, situaties en verhalen vertellen die opvallen. Op deze manier wordt gekeken of je de diagnose voor een gedragsstoornis hebt en kan worden bepaald of je gedragstherapieën of medicatie krijgt voorgeschreven.

Hoe gaan jullie ermee om? met medicijnen? Of zonder medicijnen maar een andere aanpak/opvoeding? Wordt het zo niet net of het hele gezin draait om die persoon met de afwijking?

Als er eenmaal een gedragsstoornis is gediagnostiseerd, kan er gekozen worden wat er gedaan wordt. Gedragstherapie of medicatie. Of beide. Vaak wordt er bij ADHD wel gekozen voor medicatie, ritalin bijvoorbeeld. Vooral ouders van schoolgaande kinderen die dit voorgeschreven krijgen zijn hier niet blij mee, maar als ritalin de prestaties op school bevordert...Ook kan er vaak PGB aangevraagd worden, er komt dan exra geld beschikbaar voor middelen om de stoornis te ondersteunen. Bij een schoolgaand kind kan er bevoorbeeld extra materiaal worden aangeschaft voor op school.

Thuis in het gezin hoeft niet alles om de gedragsstoornis te draaien. Bij een gedragsstoornis uit het autistisch spectrum is het wel belangrijk dat er vaste structuren zijn in de dagindeling en dat deze bijvoorbeeld worden aangegeven met pictogrammen. Of, iets anders: ik ken een studente pedagogiek die per week 2 keer een gezin ontlast door met hun kind (autisme stoornis) activiteiten te ondernemen. (Dit kan misschien ook vanuit PBG)

Ik ben niet echt ingegaan op de genoemde gedragsstoornissen, dan zou mijn verhaal echt lang worden denk ik. Maar ik vind het wel interessant om verder te gaan over ADD, dus als er nog vragen zijn? Hopelijk was mijn verhaal een beetje duidelijk, zoniet dan verneem ik het wel.

Wat PGB betreft; ik ken niet alle regels maar weet vanuit mijn ervaring als leerkracht dat er veel mogelijk is.

[schelpje3]

Bij mijn zusje was het de schoolbegeleider (orthopedagoog die bepaalde onderzoeken doet voor school, zoals dyslexie) die het idee had dat dit het wel kon zijn. Dus naar de huisarts, verwijzing naar GGZ/jeugdzorg en dan daar de riedel onderzoeken.

Annet, gaat je gezin er om draaien? Bij ons thuis was het niet zo. maar dat heeft wel te maken met de mate en opvallendheid van de stoornis en hoe je ermee gaat. Misschien beter gezegd: jij en je kind veranderen niet door zoiets te weten. Het kan wel de manier veranderen waarop je met elkaar omgaat. Als nu je hele gezin draait om je kind bij de les te houden (of tevreden of ... of ...), dan kan dat zo blijven, vraagt je kind nu al weinig extra aandacht, dan zal dat niet echt veranderen.
Als je wel merkt dat je veel extra aandacht voor dit ene kind hebt, en dat dit moeite geeft in het gezin (dat hoeft niet he) dan kun je daar wellicht wat voor verzinnen: af en toe wat ondernemen met een kind alleen, of een kind eens laten logeren of wat dan ook, om de druk van de ketel te halen ofzo.

Schelpje, wat een lange moeilijke weg hebben jullie moeten gaan!

En nog Parkiet ! NOG.

[parkiet]

Wat PGB betreft: je kunt het inderdaad aanvragen als er een diagnose is (vast ook wel zonder diagnose, maar dan krijg je het minder gauw).
PGB is onderverdeeld in verzorging/verpleging, begeleiding, behandeling en tijdelijk verblijf. Tijdelijk verblijf geeft ruimte voor bijvoorbeeld een logeerhuis/boerderij in weekend of ook wel op een doordeweekse dag. Wat Kate Spade zegt, dat iemand iets onderneemt met je kind kan ook wel uit PGB (dat is dan begeleding, met name in de zin van ontlasting van het gezin). Vanuit begeleiding kun je ook ondersteuning voor jezelf inkopen (bijv. dat je adviezen van iemand krijgt), of ondersteuning voor je kind.
(Overigens kun je ook kiezen voor ZIN, dan wordt het hele budget overgemaakt nlaar een zorginstelling van jouw keuze en zorgen zij voor de invulling).

Qua diagnose, wat Kate zegt klopt wel. Het kan ook zijn dat je kind nog gesprekken oid moet hebben met de onderzoeker.

Schelpje . Ja dat gaat maar door he. Hoe oud is hij nu, aan t puberen ook? Heb je nu nog begeleiding voor hem?

[MissF]

Mijn zus ontdekte het zelf toen ze een test deed bij iemand om diegene te testen op ADHD. Toen bedacht ze: hee, ik vermoed dat ik ook alles met 'ja' in kan vullen. En toen heeft ze het laten onderzoeken en kwam het er idd uit. Een van mijn ouders moest toen ook komen om te vertellen hoe ze als kind was enzo.

[schelpje3]

Wat PGB betreft: je kunt het inderdaad aanvragen als er een diagnose is (vast ook wel zonder diagnose, maar dan krijg je het minder gauw).
PGB is onderverdeeld in verzorging/verpleging, begeleiding, behandeling en tijdelijk verblijf. Tijdelijk verblijf geeft ruimte voor bijvoorbeeld een logeerhuis/boerderij in weekend of ook wel op een doordeweekse dag. Wat Kate Spade zegt, dat iemand iets onderneemt met je kind kan ook wel uit PGB (dat is dan begeleding, met name in de zin van ontlasting van het gezin). Vanuit begeleiding kun je ook ondersteuning voor jezelf inkopen (bijv. dat je adviezen van iemand krijgt), of ondersteuning voor je kind.
(Overigens kun je ook kiezen voor ZIN, dan wordt het hele budget overgemaakt nlaar een zorginstelling van jouw keuze en zorgen zij voor de invulling).

Qua diagnose, wat Kate zegt klopt wel. Het kan ook zijn dat je kind nog gesprekken oid moet hebben met de onderzoeker.

Schelpje . Ja dat gaat maar door he. Hoe oud is hij nu, aan t puberen ook? Heb je nu nog begeleiding voor hem?

PGB potje is leeg !!
En als het vanaf 2011 aan te vragen is, is het wel beperkt.
Mijn zoon is inmiddels volwassen, maar helaas, de problemen zijn niet voorbij, dankzij verkeerde partnerkeuze.
En nee, begeleiding is afgelopen, hebben we trouwens nauwelijks gehad.

[Spons]

tsja kinderen met adhd hebben eigenlijk een te groot filter , en dat zal ik uitleggen !

Nu je dit zo leest let je waarschijnlijk niet op je neus of voel je je voet niet, maar nu ik het gezegd heb let je wel op je neus of ie kriebelt en voel je wel je voet opeens op de grond / stoel zitten / staan !

Een kind met ADHD heeft net als elk mens een filter om (on)belangrijke dingen te filteren , alleen staan bij deze kinderen veel meer filters open of de verkeerde waardoor er zeg maar een stortvloed aan prikkels binnen komt en hij niet de juiste keuze (kan) maken !

Normale mensen (wat is normaal ) filteren onbelangrijke dingen weg, zoals bv het geluid van een wasmachine terwijl een kind er op let en een vreemde klik bv hoort terwijl jij weet (nadat je kind dat gezegd heeft ) dat het een riem is die er in zit .

[*Annet*]

Voelen jullie als ouders je niet falen, als je hoort dat er van alles niet goed gaat met je kind, als je merkt dat er dingen in het gezin niet lopen als je graag zou willen?

[Night]

Je voelt je vreselijk falen.
En zelfs met diagnose, zelfs met allerhande cursussen, zelfs met alle goede wil....neem je jezelf en je eigen karakter elke dag ook nog mee.
Met als gevolg dat je niet elk moment de juiste begeleiding geven kunt.
Elke dag kan soms een nieuw gevecht zijn.
En toch...het is en blijft je kind, en voelt voor hem even veel zo niet meer dan voor de anderen, en doe je wat je doen moet.
Je slikt, incasseert, neemt, laat. Voor je kind.
Niet teveel kijken naar wat het had kunnen zijn. Leven bij de dag.

Alhier ervaring met ADHD/ODD (nee geen tikfout), medicatie Concerta na Ritalin, alle cursussen en begeleiding hebben we ondertussen al wel gehad.

Ontopic...nee geen ervaring met ADD eigenlijk.

[Kate Spade]

Voelen jullie als ouders je niet falen, als je hoort dat er van alles niet goed gaat met je kind, als je merkt dat er dingen in het gezin niet lopen als je graag zou willen?

Ik kan me voorstellen dat je als ouder het gevoel hebt dat je faalt. Toch is het belangrijk om te weten dat gedragsstoonissen heel moeilijk te begrijpen en te doorgronden zijn. Je kunt enorm je best doen, maar toch kan er iets mis gaan. Je hebt als ouders niet per definitie de schuld ofzoiets.

In de klas en in de creche heb ik mee gemaakt dat er kinderen in groepen zaten die verdacht veel weg hadden van een autistische stoornis. Het was niet gediagnostiseerd, maar de ouders wilden er niets van geloven! Toch waren de ouders erg gefrusteerd en zochten heel de tijd het probleem bij zichzelf. Ik snap dat thuis een andere situatie is, want als je 2 kinderen met autistische stoornis hebt weet je niet anders dan dat. Maar als je als leerkracht toch echt zegt dat het gedrag bijzonder opvallend is vergeleken met 27 leeftijdsgenootjes...

Wil je misschien vertellen wat er niet goed gaat? Of vind je dat te privé?

[mamavan3]

Onze zoon van 16 is op z'n 9e gediagnostiseerd: ADD. Diagnose gesteld door orthopedagoog via school. Jeugdpsychiater heeft nav dat onderzoek ook gediagnostiseerd: zelfde conclusie. Onze zoon heeft toen per direct methylfenidaat gekregen (30 mgram). In de loop der jaren liepen we wel tegen andere problemen aan: sociaal, invoelend niet sterk enz.
Hij is toen op z'n 15e opnieuw getest en daar kwam PDD-NOS uit.
Hij slikt nu 50 mg methylfenidaat om z'n concentratie op peil te houden.
Inmiddels ook PGB ontvangen zodat hij elke maand een weekend naar een logeeradres kan. Ook hebben we iemand die hem huiswerk- en loopbaanbegeleiding geeft. Dit neemt voor ons heel wat druk van de ketel.