opvoeding en beleefdheid

[Schipje]

Op mijn werk hebben we te maken met cliënten die een stuk ouder zijn dan ik, één vrouw is 72. Haar (en de rest, die op één na allemaal ouder zijn dan ik) noemen we 'gewoon' bij de voornaam en met 'jij' en 'jou'. Als je er bij nadenkt, is dat best vreemd, maar het is ook de enige manier om contact met ze te krijgen.

Toen ik nog in verpleeghuis werkte noemden we inderdaad mensen bij de voornaam, mensen vonden dit vaak heel prettig omdat ze altijd al mw en mr zijn en nooit meer een Bepje of Piet Maar hier is wel heel erg de intonatie van je stem belangrijk. Ik ergerde me heel erg aan die collega's die dan praatten alsof ze tegen kinderen praatten of tegen hun vriendjes. Het is altijd nog de generatie waar we respect voor moeten hebben. Ik zei dan ook vaak: 'meneer Piet of mw Bep' sommige mensen vonden ook fijn als je oom of tante zei, anderen wilden weer met u en mw of mr aangesproken worden. Dat laatste word dan nog weleens vergeten is mijn ervaring.

[Daphne]

Wat betreft dialect: Hier in de omgeving zegt iedereen 'jij/jou' tegen elkaar. Daar moest ik in het begin wel aan wennen. Kom je dus een nieuw (ouder) iemand tegen, dan is het gelijk 'jij/jou'. Ik houd het nog maar bij 'u'.

[paprikameisje2]

@ppm2: aan welke groep geef jij ook alweer les, en vind je dat voor alle leeftijden prima, of zou je bijvoorbeeld op een middelbare school wel met 'u' aangesproken willen worden?

kleutertjs, maar idd wat je zegt, denk dat ik het niet zo prima zou vinden dat kinderen in groep 8 of vo je en jouwen zouden> Vind dat die wel moeten weten dat je volwassenen die niet bj je vrienden horen aan hoort te spreken met u.

[Marnix]

Ik denk dat dat ook wel heel erg uitmaakt hoe ze verder met je omgaan. Respectvol of niet? Want op basis daarvan wordt "je" of heel brutaal (negatief dus) of gewoon, persoonlijk etc. (positief)

[schelpje3]

Voor mij zit het respect niet in het woordje u. Onze kinderen zeggen jij. Het klinkt heel vertrouwd. Naar anderen toe, zal ik zeker niet jijen en jouwen, tenzij de ander dat voorstelt. Zo houd ik het ook mijn kinderen voor. Dus als er iemand belt als Jantje Jansen, ga ik nog geen jij zeggen, maar blijf meneer zeggen, tenzij hij dan weer zegt: zeg maar Jantje. Mensen hebben het ook vaak over JanPeter Balkenende, alsof ze met hem op school gezeten hebben ! Of Beatrix, ook zo amicaal.

[Marnix]

Tja, meneer Balkenende klink ook zo raar.

Vaak wordt titel + voornaam en soms + achternaam gebruikt. Minister-president Jan Peter Balkenende... en Koningin Beatrix. Klinkt prima toch?

Verder vind ik je aanpak wijs. Je en jij als mensen dat graag willen en anders u of titel + voor- of achternaam.

[schelpje3]

Ja, je zegt het. KONINGIN Beatrix. Je kunt het ook hebben over de min president. Je hoort wel eens Balkenellende. Walgelijk ! Een ieder moet het respect krijgen voor de functie, zeker als hij hem naar behoren vervult.
Je hebt in toenemende mate ook predikanten, die hun stukje in kerkblad ondertekenen met Piet Jansen.
Alle stijl gaat zo weg !

[pannenkoek]

Ja, je zegt het. KONINGIN Beatrix. Je kunt het ook hebben over de min president. Je hoort wel eens Balkenellende. Walgelijk ! Een ieder moet het respect krijgen voor de functie, zeker als hij hem naar behoren vervult.
Je hebt in toenemende mate ook predikanten, die hun stukje in kerkblad ondertekenen met Piet Jansen.
Alle stijl gaat zo weg !

Idd en daarom zeggen onze kinderen 'u'

[Jo'tje]

Tsja. Gisteren stelde een dominee zich aan mij voor. Hij gaf keurig een hand en zei dat hij Bert heette.
Dat maakt hem niet minder dominee toch?

In de volksmond hebben mensen het inderdaad makkelijk over 'Beatrix' of 'Balkenende'.
Maar als die mensen hen in het echt zouden zien, zouden ze waarschijnlijk netjes majesteit en minister president zeggen hoor

[LeChat]

In de Tweede Kamer spreekt de voorzitter de leden er in elk geval op aan dat ze 'minister president' en 'minister' etc. moeten zeggen...

[Marnix]

Tja, daar blijven tradities ook het langs bestaan meestal... Jan Peter zegt als hij zich voorstelt ook gewoon Jan-Peter Balkenende. Dus of hij dat formele nou zo belangrijk vindt.

Er is gewoon sprake van een cultuurverandering... zoals de cultuur al eeuwen aan verandering onderhevig is. En dan heb je altijd een groep mensen die klaagt dat vroeger alles beter was

Ik vind de veranderingen niet zo erg. Je hebt onderscheid in functies maar je blijft allemaal ook gewoon mens. En op je naam mag je trots zijn. En beleefdheid zit hem niet zo in vormen, maar in je houding. Ik noem mensen bij de voornaam terwijl ik ze erg respecteer. En die ander zit vaak ook helemaal niet op die "stijlvolle manieren" te wachten. Dus tja, waarom moeten we erg zo rouwig om zijn dat het verdwijnt? Puur vanwege de traditionele waarde? Cultuur verandert nou eenmaal, waarom hebben we zo'n moeite om dat te accepteren? Vroeger zaten ze allemaal met pruiken in de Kamer... vinden we het verdwijnen daarvoor ook zo erg?

[schelpje3]

Nee die pruiken missen we niet denk ik. Maar ik houd wel van stijl. Het maakt het leven net wat prettiger als we correct met elkaar omgaan. Je ziet dat mensen vaak sneller een baan hebben, als ze zich netjes gekleed correct presenteren. Kleding maakt de man/vrouw, maar het gedrag ook. Ik spreek er wel eens over met predikant of arts bijv, zo off-the-record. Het wordt zeker gezien en opgemerkt hoor ! Je kunt lang in iemand's herinnering blijven, positief of negatief.
Mijn vader was ernstig ziek, werd licht incontinent en de huisarts wilde geen inconbroekjes geven, omdat hij dat niet bij mijn vader vond passen. Mijn vader kleedde zich tot het allerlaatst zeer correct, was met recht een heer, de h.a. dacht dat mijn vader dat vreselijk zou vinden, alle waardigheid weg zou halen.
Hij loste het op door onderleggers voor te schrijven, die evt onder het onderlaken gelegd konden worden.
Ik vond dat heel bijzonder van de h.a. Hij liet mijn vader tot het allerlaatst in zijn waarde.
Mijn vader hamerde er bij ons altijd op dat we ons netjes zouden kleden en gedragen, meer nog dan mijn moeder.
Ik heb er nog dagelijks profijt van !
Bij een sollicitatie laatst, werd ik verkozen uit 14 kandidaten, op grond van mijn kleding en voorkomen.

[pannenkoek]

Mijn vader liep tijdens zijn werk altijd in een pak.
Zaten ze in het vliegtuig voor een reis in de 2e klas.
De 2e klas zat vol, maar er moesten nog mensen bij ( hoe dat kan weet ik niet)
Maar mijn vader mocht op kosten van een 2e klas ticket 1e klas reizen ( hij zag er netjes uit)
Het zegt niet altijd alles, een terrorist kan ook netjes gekleed zijn.

[Marnix]

Nee die pruiken missen we niet denk ik. Maar ik houd wel van stijl. Het maakt het leven net wat prettiger als we correct met elkaar omgaan. Je ziet dat mensen vaak sneller een baan hebben, als ze zich netjes gekleed correct presenteren. Kleding maakt de man/vrouw, maar het gedrag ook. Ik spreek er wel eens over met predikant of arts bijv, zo off-the-record. Het wordt zeker gezien en opgemerkt hoor ! Je kunt lang in iemand's herinnering blijven, positief of negatief.
Mijn vader was ernstig ziek, werd licht incontinent en de huisarts wilde geen inconbroekjes geven, omdat hij dat niet bij mijn vader vond passen. Mijn vader kleedde zich tot het allerlaatst zeer correct, was met recht een heer, de h.a. dacht dat mijn vader dat vreselijk zou vinden, alle waardigheid weg zou halen.
Hij loste het op door onderleggers voor te schrijven, die evt onder het onderlaken gelegd konden worden.
Ik vond dat heel bijzonder van de h.a. Hij liet mijn vader tot het allerlaatst in zijn waarde.
Mijn vader hamerde er bij ons altijd op dat we ons netjes zouden kleden en gedragen, meer nog dan mijn moeder.
Ik heb er nog dagelijks profijt van !
Bij een sollicitatie laatst, werd ik verkozen uit 14 kandidaten, op grond van mijn kleding en voorkomen.

Tja, maar maakt dat het leven prettiger? Ik kleed me bij een sollicitatie ook netjes omdat er naar gekeken wordt. Maar je kan beter iemand aannemen op grond van zijn / haar kwaliteiten dan op grond van zijn / haar kleding

[Daphne]

Nee die pruiken missen we niet denk ik. Maar ik houd wel van stijl. Het maakt het leven net wat prettiger als we correct met elkaar omgaan. Je ziet dat mensen vaak sneller een baan hebben, als ze zich netjes gekleed correct presenteren. Kleding maakt de man/vrouw, maar het gedrag ook. Ik spreek er wel eens over met predikant of arts bijv, zo off-the-record. Het wordt zeker gezien en opgemerkt hoor ! Je kunt lang in iemand's herinnering blijven, positief of negatief.
Mijn vader was ernstig ziek, werd licht incontinent en de huisarts wilde geen inconbroekjes geven, omdat hij dat niet bij mijn vader vond passen. Mijn vader kleedde zich tot het allerlaatst zeer correct, was met recht een heer, de h.a. dacht dat mijn vader dat vreselijk zou vinden, alle waardigheid weg zou halen.
Hij loste het op door onderleggers voor te schrijven, die evt onder het onderlaken gelegd konden worden.
Ik vond dat heel bijzonder van de h.a. Hij liet mijn vader tot het allerlaatst in zijn waarde.
Mijn vader hamerde er bij ons altijd op dat we ons netjes zouden kleden en gedragen, meer nog dan mijn moeder.
Ik heb er nog dagelijks profijt van !
Bij een sollicitatie laatst, werd ik verkozen uit 14 kandidaten, op grond van mijn kleding en voorkomen.

Tja, maar maakt dat het leven prettiger? Ik kleed me bij een sollicitatie ook netjes omdat er naar gekeken wordt. Maar je kan beter iemand aannemen op grond van zijn / haar kwaliteiten dan op grond van zijn / haar kleding

Ja, dat vind ik ook. Ik merk wel, dat er tijdens sollicitatiegesprekken er op gelet wordt of iemand er verzorgd uit ziet, maar om iemand nu aan te nemen om zo'n reden? Als ik zou mogen kiezen tussen kwaliteiten/onverzorgd uiterlijk en geen kwaliteiten/verzorgd uiterlijk, dan koos ik toch écht voor de eerste!