ajl schreef:Ik denk toch dat het voor een latere maatschappelijke loopbaan makkelijker is als er 'te veel' beleefdheidsvormen zijn aangeleerd dan dat je niet weet hoe het in sommige kringen werkt. Je kan het namelijk makkelijker niet toepassen dan het jezelf op latere leeftijd aanleren. Er zijn namelijk nog echt wel banen waar een strikte hiërarchie heerst en waar bepaalde omgangsnormen niet alleen op prijs worden gesteld, maar ook afgestraft worden als je je er niet aan houd, denk hierbij aan de rechterlijke macht, advocatuur, medici.
Als jij als kind denkt dat het 'normaal'is om iemand die je regelmatig ziet standaard met jij aan te spreken, zal je dat de rest van je leven blijven doen. Daarbij speelt ook dat iemand makkelijker zegt 'noem mij maar jij en bij de voornaam' dan dat iemand zegt ík wil liever u genoemd worden en mevrouw/mijnheer.
Dat klopt. Maar vanaf welke leeftijd kan een kind dat onderscheid maken tussen u en jij? Volgens mij is dat vanaf een jaar of 4 al prima mogelijk. Misschien gaat het in het begin nog eens een keer de fout in, maar op die leeftijd kan je dat nog wel corrigeren. En wie rekent het een kind van 4 aan als hij hier een "foutje" maakt?
p.s. je kan net zo makkelijk "u" er bij leren als "jij" maar ik pleit er voor om gelijk te beginnen met zowel u als jij. Dan leert een kind het gelijk goed: Dat sommigen jij genoemd willen worden en anderen u. Zo verwarrend is dat niet als je het vanaf het begin leert... dan wordt dat, dat dit per persoon verschilt, normaal voor een kind... ipv dat een van beide vormen normaal wordt...
