opvoeding en beleefdheid

[jamillah]

Ghehe ik moest ineens denken aan een aantal jaren terug, met oud en nieuw. We woonden toen nog in 'het centrum' en het halve dorp kwam daar altijd naar toe. Aan de overkant van de straat stond een rijtje mensen en daar stonden wat ooms en tantes van mij tussen (er wonen er nog al wat hier) dus mijn schoonzus steekt de straat over, en begint enthousiast de hele rij nieuwjaar te wensen compleet met voluit drie zoenen. Wist zij veel dat de burgemeester in dat rijtje stond De beste man was net aangesteld dus ze had hem niet herkend, maar die zal wel gedacht hebben, wat een lieve mensen hier

[*Annet*]

Ik vind dat volwassenen er ook wat van kunnen hoor, aangaande onbeleefdheid. Ik doe party's en pas was ik ergens waar een paar dames waren die het nodig vonden om aldoor heel hard te gaan lachen, ik voelde me echt belachelijk gemaakt. Het ging misschien helemaal niet om mij, dat hoop ik, maar ik voelde me wel een beetje ongelukkig.

Het valt wel mij wel meer op dat dat gebeurd. Ik vind het gewoon onbeleefd en onvolwassen om elke keer naar elkaar te kijken en dan weer te gaan lachen. Ook wel eens meegemaakt met een verjaardag waar een paar schoonfamiliedames waren die elke keer heel hard lachten, de gastvrouw voelde zich duidelijk niet op haar gemak.

[BigSmile]

Jonge kinderen leren praten door te luisteren naar de conversaties tussen hun ouders, wat de ouders tegen de kinderen zeggen, en de gesprekken tussen broertjes-zusjes. In al die conversaties komt het woordje u niet voor. Dus leren ze vanzelf iedereen met jij/jou aan te spreken.
Ik zou er geen moeite mee hebben als mijn kinderen mij met u zouden aanspreken. Ik heb juist met de ge-jij en ge-jouw moeite. Maar mijn man niet, die wil het niet. Nu hoeven de kinderen dus geen u tegen ons te zeggen.
Maar van bijv. een driejarige kun je toch nog niet verwachten dat hij dan tegen andere volwassenen wel u zegt?

[*Annet*]

en dat is dus de reden dat onze kinderen wel u 'moeten' zeggen. Je kunt als ze op een leeftijd zijn dat ze goed weten wat wel en niet beleefd is altijd wat losser naar ze zijn.

Ik merk duidelijk aan mijn ene zoon, als hij 'jij' tegen mij zegt dat ie het brutaal bedoelt. Vooral doet ie het als er leeftijdsgenoten in de buurt zijn. Ik luister dan niet naar hem. Een ander kind van ons noemt ons vaak bij de voornaam maar het is de toon die de muziek maakt. Hij bedoelt het lief en het klinkt ook lief.

Wel heb ik mijn kinderen geleerd, als we ergens zijn waar veel kinderen zijn, dat ze me bij de voornaam mogen noemen omdat er tig kinderen zijn die MAMAAAAAAAAA krijsen omdat hun moeder hun niet hoort.

[Jo'tje]

Ja maar, even serieus, bekijk het eens van een andere kant: is er iemand die het een kind van 3 (!!) kwalijk neemt dat hij/zij 'jij' zegt i.p.v. u?
Sorry hoor, maar je moet wel een beetje realistisch blijven. Tegen een kind van 8 of 10 kun je gewoon zeggen: ik vind het fijner als je u zegt. Daar mag je wat meer 'kennis' van verwachten.

[ajl]

Er zal zeker niemand zijn die het een 3- jarig kind kwalijk neemt als het jij zegt. Dat betekent echter niet dat je het een kind niet alvast kunt leren. Ik schijn als 4 jarige als enige in de klas de juf u genoemd te hebben en altijd a.u.b. en dankuwel gezegd te hebben. Dat is wel een kwestie van opvoeden.
Wij leren Hugo nu ook al ( 20 mnd) om een hand te geven bij mensen die hij ontmoet en te zeggen wie hij is. Hij geeft structueel de verkeerde hand en kan zijn naam nauwelijks uitspreken, maar dat maakt niet uit, al doende leert men. Ook moet hij als hij iets van ons wil alsjeblieft zeggen. Dat maakt het straks in het echte leven een stuk makkelijker.

[Nina87]

Ik zou mijn kinderen ook graag willen leren om u te zeggen tegen andere mensen, en ik denk daarom ook wel dat het belangrijk is dat je daar vroeg mee begint. Het belangrijkste aan die etiquette-regels vind ik nog wel het voordeel voor het kind zelf: als ze dan groot zijn en in een onbekende situatie komen hoeven ze zich nooit ongemakkelijk te voelen omdat ze niet weten hoe het hoort.

Dat van die dames die zo gaan zitten lachen is inderdaad heel onbeleefd Annet, ik zou dat ook heel erg vervelend vinden als mij zoiets zou overkomen.

[BigSmile]

Nou dat is de grap. In mijn geval was er wel iemand die zich stoorde aan het feit dat mijn 3-jarig dochtertje jij zei i.p.v. u.
Tja, ik snap dat zelf ook niet zo maar goed.

[MissF]

Ik snap dat ook niet hoor, dat mensen zich daaraan storen.
Wij willen Jurian ook 'u' leren zeggen, en daarom zeg ik nu al wel eens, als we samen doen alsof we papa bellen:' Papa, komt u al bijna thuis?' (als ik het voor hem voorzeg, zeg maar).
Maar ik kan me goed voorstellen dat een kind eerst 'jij' zegt, dan 'u' komt heus wel een keer.

[pannenkoek]

Jong geleerd is oud gedaan.

Dus begin maar gewoon vroeg als je je kind 'u' wilt laten zeggen.
Onze kinderen zeggen dat ook. En als ik in de winkel loop met de jongste van 6 of de oudste van 15 en ze zeggen 'u' tegen mij zie je veel mensen met grote ogen kijken.

Als ze de beleefdheidsregels en eetregels thuis leren voelen ze zich nooit ongemakkelijk.

[Annet76]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

Nee, maar U is alleen voorbehouden aan onze Schepper van hemel en aarde.

Bovendien; u tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat.

[pannenkoek]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

Nee, maar U is alleen voorbehouden aan onze Schepper van hemel en aarde.

Bovendien; u tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat.

vind ik niet.

Ik zeg u tegen mijn ouders. Ik ben 36 en mjin moeder is 67. Zit 31 jr tussen
Onze kinderen zeggen het ook. Met onze oudste zit er bijna 22 jr tussen haar en mij.

[Schipje]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

Nee, maar U is alleen voorbehouden aan onze Schepper van hemel en aarde.

Bovendien; u tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat.

Ik wilde me verdedigen, maar deed dit niet, om de volgende eenvoudige reden: ik vind het zwaar onbeleeft als mensen hun mening brengen op een manier alsof dat dan ook gelijk zo IS.
Misschien is het beter om voortaan meer ik-formuleringen te gebruiken.

[Annet76]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

Nee, maar U is alleen voorbehouden aan onze Schepper van hemel en aarde.

Bovendien; u tegen je ouders klinkt verschrikkelijk afstandelijk, alsof je tegen een vreemde praat.

vind ik niet.

Ik zeg u tegen mijn ouders. Ik ben 36 en mjin moeder is 67. Zit 31 jr tussen
Onze kinderen zeggen het ook. Met onze oudste zit er bijna 22 jr tussen haar en mij.

ALs je het zo bent gewend zal het niet vreemd zijn.
Toch, ik ervaar het als iets heel erg vreemds, kinderen die u zeggen tegen hun ouders.
U zeg ik alleen tegen vreemde mensen, mensen die ouder zijn, maar neit tegen mijn eigen ouders, dat zijn namelijk geen vreemden voor mij.

[Jo'tje]

Dat ongemakkelijk voelen gaat ook niet op. Ik zei waarschijnlijk best wel eens 'jij' tegen een u-iemand toen ik 3 was. Maar toen ik ouders was is mij heus wel verteld hoe het allemaal hoorde. Het is echt niet zo dat als je jij zegt tegen je ouders, je dan ongemakkelijk voelt als je u moet zeggen ergens. Dat is helemaal niet ongemakkelijk en gaat gewoon vanzelf.

Nog eens iets van de andere kant: ik ben nu 23 en dan zijn er echt van die moeders die tegen hun kind praten als 'zeg eens dank u wel tegen die mevrouw'... Dat vind ik ongemakkelijker voor mezelf dan later voor dat kind!