Homobeweging wil ‘scoren’ met aanval op kerk

[Harm-J]

De discussie over de standpunten van een organisatie is aan leden van de organisatie zelf! Homo's binnen de kerk kunnen deze discussie aan gaan met de kerk waar zij lid van zijn. Dat gebeurt gelukkig ook en er komen mooie dingen uit. Maar buitenstaanders mogen dat niet!

Blijven toch de vragen over en van: Waar moeten dan de oprecht gelovige homoseksuelen dan heen die van mening zijn dat een relatie in liefde en trouw tot elkaar van het zelfde geslacht wel voor God verantwoordbaar is op grondslag van de bijbel? Een nieuwe kerk stichten? Waar blijf je dan met de eenheid zoeken? Dit zeker als er in de of een kerk geen plaats is voor een gesprek (Hierbij refererend aan het refohotel van Me-boy), waarbij er echt naar elkaars standpunten wordt geluisterd.

Het is m.i. te rooskleurig ingevuld als men zou schrijven, dat men in elke kerk bereid is tot het aan gaan van een goed gesprek, waar bij er oprecht naar elkaars standpunten wordt geluisterd, zonder dat de kaarten van te voren al geschud zijn.

Vergeet ook niet, dat "niet" iedereen de gave bezit tot het aan kunnen gaan of durven voeren van een goed gesprek. Niet iedereen is dat talent gegeven.

[JeeWee]

Ok, het is niet in elke kerk even makkelijk. Ik denk bijvoorbeeld dat het in de kerk van Boekenlezer heel moeilijk is.
En in sommige kerken is voor 99% onmogelijk... Maar wat bij de mensen onmogelijk is....

Toch zijn er meer en meer reformatorische kerken waar meer en meer openheid is en waar ook acceptatie is, binnen bepaalde grenzen. Maar die grenzen zijn er ook voor hetero's.

[meboy]

Eerst even iets rechtzetten: dat artikel over het refohotel komt niet van mijn hand maar van de hand van Trinmar, een goede vriend van mij.

Daarnaast; ik vind het zeer interessant om mee te lezen. Ik vind het ongelofelijk moeilijke materie. Omdat je niet alleen een oordeel vormt oven je eigen standpunt daarin maar ook een uitspraak doet over wat een ander daarvan mag vinden, en of een ander het recht heeft om in de fout mag gaan.

Heb ik het recht om een fout te maken?

We staan allemaal op een heel verschillende manier in het thema homoseksualiteit. Het vraagstuk wie daarin theologisch een scheve schaats rijdt is wel belangrijk maar in deze discussie niet het belangrijkste punt. Stel ik zit als praktiserend homo in een kerk die in haar waarheidsvisie daar geen heil in ziet. Wanneer is die mismatch dusdanig van aard dat ik afscheid zou moeten nemen?

Weet je dat dit voor veel homo's een waanzinnig moeilijke vraag is? En voor veel kerken ook. Kerkrechtelijk is het zo dat iemand die blijft volharden in zonden een steeds steverige kerktuchtelijke maatregel om zijn oren krijgt net zolang totdat je bij de ban bent aanbeland. Dan is daar een gedwongen afscheid. In de praktijk komt het nooit zover. In de praktijk zijn er enkele gesprekken waarin er geconstateerd wordt dat de verschillen onoverbrugbaar zijn. Menselijk zou men elkaar het liefst niet loslaten. Over liefde voor Christus verschilt men niet van mening. Wel over hoe je dat praktisch handen en voeten geeft.

Wie is er verantwoordelijk voor een eventuele foute interpretatie? Ik zou zeggen de persoon of die persoon die de fout maakt. Zolang degene die de fout ziet degene die hem begaat waarschuwt en hem voorspiegelt wat de juiste weg is, is de verantwoordelijkheid écht persoonlijk. Geestelijke verwantschap tussen de fout en degene die hem constateert is dan al verdwenen. Omdat de verantwoordelijkheid voor een eventuele fout zo persoonlijk is heeft een ieder ook persoonlijk de vrijheid om de waarheid zo dicht mogelijk te benaderen.
Die vrijheid gaat tegen alle wet in. Zelfs in de maatschappij heb ik een keus om de wet te overtreden of niet. Uiteindelijk bepaalt God of aan die (bewuste) overtreding een juist uitgangspunt ten grondslag lag. De consequentie voor de gemaakte keus is dat ík de eventuele gevolgen draag.

Heeft de ander het recht om een fout te maken?

Dat is ook een moeilijke vraag: kan ik bijvoorbeeld het als homo verdragen dat mensen er een andere interpretatie op na houden? Moet ik strijden voor het recht van de ander om een homorelatie afschuwelijk te vinden? Of andersom: kan de kerk het verdragen wanneer een homo een andere afweging maak? Uit het oogpunt van heilig christelijk vuur en het liefhebben van waarheid kunnen we het kwaad in elkaar niet verdragen. Een ieder zal strijden voor de in zijn ogen juiste interpretatie. Het is wat als je de ander een weg ziet gaan die volgens jou niet juist is. dat is zéér pijnlijk! Toch zal ik uiteindelijk de individuele verantwoordelijkheid moeten accepteren, en dus ook het recht van de ander om af te wijken van de door jouw verdedigde waarheid. Dat is iets anders dan dat ik de andere interpretatie ook daadwerkelijk faciliteer.
In de kerkelijke omgeving zou ik zeggen: alles wat de kerkelijke interpretatie direct raakt ( zoals het (niet) inzegenen van een eventueel huwelijk van twee mensen van gelijk geslacht) hoort bij het niet wijken van de waarheid en staan voor je zaak. Staan voor datgene wat voor jouw gemeenschap wáár is. Alles wat gaat over de persoonlijke relatie met God is een ander verhaal. Het weigeren van een avondmaalsgang is arrogantie; het veronachtzaamd de mogelijkheid dat de avondmaalsganger mogelijk juist zit met zijn insteek. Het verheft de eigen kerkelijke insteek tot een meetlat; pas als je daartegenover stand houdt dan is genade voor jou beschikbaar. Dat is een oordeel wat ons mensen niet past! De waarschuwing voor mogelijke misstappen past ons. Een blokkade opwerpen in het verkeer wat plaatsvindt tussen God en een ziel past ons niet. Dat miskent de persoonlijke verantwoordelijkheid die een mens heeft ten opzichte van zijn schepper. Dat miskent de belijdenis dat het menselijk geslacht een feilbaar geslacht is. Het creëert een bezittende en toereikende partij en een missende ontoereikende partij op basis van een menselijk oordeel.

Hoeveel recht is er om een fout te corrigeren?

Stel dat ik zie en meen dat een ander de mist in gaat? Mag ik hem dan corrigeren, en hoe moet dat dan? Ik zou zeggen: het is je christenplicht om de ander aan te spreken op zijn fout. Maar naast het aanspreken is een hogere plicht. En die plicht is dat je het schepsel van God moet eerbiedigen in zijn gelijkwaardige positie ten opzichte van God. Het moet een driehoeksverhouding zijn waarin jij en ik de twee poten van de driehoek zijn, en waarin God de punt is. Zodra de driehoek zoek is, en een ander tússen God en jou staat als niet te passeren, niet te bereiken menselijk plateau dan mist het aanspreken zijn oorspronkelijk doel. Dan is het geluk zoeken voor je naaste veranderd in het geluk blokkeren van je naaste. Het geluk onbereikbaar maken en jezelf verheffen tot eerste trap der gelukkigen.

In dat licht zijn de driehoeksverhoudingen erg uit balans: de christenhomo’s staan soms tussen God en de wereldlijke homo’s. De kerk staat soms tussen God en de christenhomo’s. De wereldlijke homo’s staan soms tussen de christenen en God. Zodra ik mezelf de waarheid toe-eigen en de ander verbied zijn eigen waarheid vorm te geven dan ben ik obstakel geworden. Onze plicht is om bouwsteen te zijn. Mijn les daarin is dat ik accepteer dat mijn kerk het anders ziet, dat moet ik knarsendtandend aanvaarden, ik doe alles wat in mijn macht ligt om ze met argumenten te overtuigen van hun ongelijk. Lukt me dat niet dan rest mij slechts te streven naar een juiste driehoeksverhouding waarin de kerk en ik als gelijkwaardige partners zij aan zij ons bevinden tegenover God. Ik verwacht van kerken hetzelfde. Ik mis ze soms aan mijn zij. Ik moet knokken om alle sores niet tussen God en mij te laten schuiven. Het is een worsteling om de kerk niet met het mes op de keel te willen dwingen. Mijn handen in mijn haar, omdat ik denk dat de kerk een cruciale fout maakt mogen nooit verworden tot het oppakken van oneigenlijke wapens. Dat zou afbreuk doen aan de verantwoordelijkheid van de kerk, het zou me een obstakel maken in Goddelijk contact.

Het laatste woord is aan de Schepper!

[mohamed]

Ik denk dat de discussie over zondagsheiliging elders moet worden gevoerd.
Toch kunnen christenen er niet onderuit dat zij last hebben van de zondagsontheiliging. Een christelijke ondernemer kan geen winkel in veel winkelcentra meer beginnen: hij wordt immers maar al te vaak verplicht om zijn winkel open te houden?

Je zult maar christen zijn en werken bij de door jou genoemde benzinepomp, of in een supermarkt of wat dan ook: je wordt er uitgewerkt als je niets wilt op zondag...


Niet-gelovigen echter stappen nu een 'clubgebouw' (de kerk dus, of een christelijke school) om hún regels op te leggen aan een organisatie waar ze niet toe behoren of willen behoren.
Dat zelfde geduvel begon al een paar jaat geleden met de Clara Wichmanstichting die van de SGP eiste dat zij vrouwen toelieten, terwijl zij zelf niets met die partij hadden...

Voor de duidelijkheid: niet de standpunten van de homobeweging, D66 of de Clara Wichmanstichting staan hier ter discussie.

Het gaat om het feit dat ik kennelijk niet mag geloven wat ik denk dat God van mij vraagt. En dat wordt bepaald door buitenstaanders.

God vraagt jou niet om de zondagsrust te houden, dat gebruik is ingevoerd door keizer Constantijn.

De invoering van de zondag als rustdag in plaats van de zaterdag vond plaats onder de Romeinse keizer Constantijn de Grote (Constantius). Door Constantijn werd in een edict in 321 zowel aan zijn heidense als aan zijn christelijke onderdanen de zondag aanbevolen als de ’eerbiedwaardige dag voor de verering van de Zon'. Het was zijn manier om de tegenstrijdige religies van het Rijk samen te brengen door iets gemeenschappelijks onder hen in te stellen.
Bron.

[JeeWee]

Kijk nog evenm naar mijn eerste zin, voordat je een topic kaapt:

Ik denk dat de discussie over zondagsheiliging elders moet worden gevoerd.

Lees liever het stuk van Meboy.
Daar krijg ik nou kippenvel van!